Έχουμε σχεδόν διανύσει την ανηφόρα και του φετινού χειμώνα (ελπίζω) και βρισκόμαστε πια στην αρχή του δρόμου προς το καλοκαίρι του 2017. Κοιτώντας προς τα πίσω, σας μεταφέρω ένα ενδιαφέρον γεγονός του περυσινού θέρους.

Ένα θρίλερ από το παρελθόν, μια μνήμη παλιά, ξεφτισμένη, τραυματική και συνάμα ένα κυνηγητό στο παρόν. Δυο πλάνα, ένα αδιάκοπο φλας μπακ και φλας φόργουορντ, δυο συγκοινωνούντα δοχεία, μια εγκιβωτισμένη αφήγηση μέσα σε δυο διαφορετικούς τόπους της σιωπής, που σταδιακά διεισδύουν ο ένας στον άλλο· τον Βράχο και την Αθήνα. Μόνο που τελικά, ο Βράχος αυτός δεν είναι άλλος από την πόλη της χαμένης μας αγάπης, που συντρίβει κάθε αντίσταση, τις σκέψεις, τα πάντα. Είναι μια εξουσία που δεν αλλάζει, ένας δυνάστης από τον οποίο δε θα απαλλαγούμε ποτέ, ο εαυτός μας.

Yπάρχουν κάποια πόρτες – ή και τρύπες- που τις ανοίγεις – ή πέφτεις μέσα- και σε βγάζουν κάπου αλλού. Σε μια άλλη εποχή, μια άλλη διάσταση, σε οτιδήποτε ξεφεύγει απο τις φωνές του έξω δρόμου. Συχνά, αυτή η πόρτα είναι ένα βιβλίο. Και τι ευτυχία όταν το βιβλίο αυτό πράγματι καταφέρνει να σε ταξιδέψει. Και είναι διπλή χαρά όταν το γράφει ένα πρόσωπο που γνωρίζεις και εκτιμάς.

Σε συμφωνία με τη ρήση του Μπρεχτ :«Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος», το επίπεδο της καθημερινής ζωής μιας κοινωνίας συνδέεται άμεσα με το επίπεδο των θεσμών και της πολιτικής της κουλτούρας. Παραδείγματα άπειρα από σύγχρονες κοινωνίες. Θεμελιώδες καθήκον σε μια ευνομούμενη πολιτεία αποτελεί η προετοιμασία των νέων ώστε να αναλάβουν έγκαιρα και αποτελεσματικά το ρόλο τους ως ενεργοί πολίτες.