Πάντα η επιστροφή στην πατρίδα μετά από ένα σύντομο ταξίδι σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ψευδαισθήσεις: Δεν είμαστε σοβαρή χώρα. Και πιθανότατα, δεν υπήρξαμε και ποτέ. Δέσμιοι ρόλων και ιδεοληψιών, αδυνατούμε –ή δε μας συμφέρει- να αντιληφθούμε πως σε τούτο τον, στ’ αλήθεια όμορφο τόπο, έχουμε καταφέρει να ποτίσουμε με πολύ ιδρώτα και σάλιο το θεόρατο πλέον δέντρο-κλισέ «η λογική είναι κόντρα στο συναίσθημα» και τώρα πάνω του... 3 πουλάκια κάθονται!

Κι όταν το αυτονόητο δίνει τη θέση του στο παράλογο, η ζωή γίνεται κουλουβάχατα και η ελπίδα με την απαισιοδοξία 2 σώματα γυμνά που κάθιδρα παλεύουν σε μια μάχη ερωτική  να καβαλήσει το ένα το άλλο… για να το αφανίσει. Κι έτσι τυλίγουν το βίο σου, εναλλάξ:

Τι ωραία που ένιωσες περπατώντας σε μια πόλη με διάσπαρτους πεντακάθαρους δημόσιους χώρους!

Βέβαια, όταν πήγες στο ξενοδοχείο, είδες στο internet πως στην Πειραιώς γίνεται πορεία αντίδρασης για την κάρτα του πολίτη που ΘΑ τεθεί σε εφαρμογή.

Όμως έβλεπες και τα e-mail που σου 'στελναν με στικάκι απ’ το χωριό … στο κινητό σου! Υπέροχος κόσμος απέραντων δυνατοτήτων!

Επιστρέφοντας, έπεσες πάνω στο Ζορό – Νομάρχη της καρδιάς μας, που «αδικείται γιατί βοήθησε έναν οικογενειάρχη» ο οποίος απλώς... νόθευε καύσιμα (και γαμούσε έτσι άλλους οικογενειάρχες)! Είδες, γλυκούλα μου; Πρέπει να κάνουμε οικογένεια για να ‘χουμε ελαφρυντικά. Θα κάνουμε άραγε ποτέ; 

Οι μέρες περνούν και το νησί… πλησιάζει. Το ‘χεις τόσο ανάγκη! Μέχρι πότε θα σε σώζει αυτός ο καημός;

Ζόρια, ζόρια, ζόρια. Χρόνου, οικονομικά, συναισθηματικά, ψυχοσωματικά, ορίζοντα.

Ευτυχώς όμως που είναι Άνοιξη … και της φαίνεται!

Κάθε πρωί που μιλάω με τα παιδιά από το νησί με ακούνε …να ακούω κι ένα διαφορετικό έργο του Μίκη. Ευτυχώς που είναι ατέλειωτος. Πώς αλλιώς να παλευτούν τα «θεματάκια» μου; Εσύ τα δικά σου, πώς τα παλεύεις;

Όταν κολλάω στην κίνηση ή στα φανάρια, δυναμώνω την ένταση του ραδιοφώνου και τραγουδάω μόνος δυνατά μ’ ένα μακάριο χαμόγελο. Σαν το μαλάκα.

Διασχίζοντας με το αυτοκίνητο τη γειτονιά μου, πέτυχα στo φανάρι ένα παιδί που πηγαίναμε μαζί σχολείο. Πουλούσε χαρτομάντιλα. Καταλαβαίνεις; Ένα στενό κάτω απ' το σπίτι του. Καταλαβαίνεις; Μου κόπηκαν τα γόνατα. 

Αυτήν την περίοδο, σ’ ένα υπόγειο της Κοκκινιάς, στήνεται η (αττική) βάση του ikariamag. Μπορεί η υγρασία στους τοίχους να ξερνάει συνέχεια το χρώμα, όμως έχει μια υπέροχη (υπόγεια) μικρή αυλή για παρέα. Οι μπίρες είναι ήδη στο ψυγείο.  Όχι, δε θα «παντρευτούμε», απλώς θα «συζήσουμε», για όσο η ελπίδα κρατήσει.

Όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας, κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας…

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Ακολουθήστε τον στο twitter