photo: tsg

1η Φεβρουαρίου και  ξεκινώ το μήνα με αισιοδοξία! Ανοίγω λοιπόν τον υπολογιστή και τσεκάρω το e-mail του ikariamag. Ανάμεσα στα εισερχόμενα, βλέπω ένα με τίτλο: Βαλσαμόχορτο. Το ανοίγω:

Καλημέρα. Είμαι 47 ετών και έχω κατάθλιψη. Έχω σταματήσει τα αντικαταθλιπτικά εδώ και 2 χρόνια. Δεν παίρνω ούτε ασπιρίνη. Αν έχετε χρόνο να μου απαντήσετε αν θα με βοηθήσει το βαλσαμόχορτο, κάψουλες ή πόσιμο. Ευχαριστώ πολύ.

Από το όνομα στο mail, βλέπω ότι το γράφει γυναίκα. Γιατί το έστειλε σε εμάς; Προφανώς κάτι είχε ακούσει για το βαλσαμόχορτο, το γκούγκλαρε και έπεσε πάνω στην ελεύθερη πτήση της Μυρτώς.

Γιατί έφτασε αυτή η γυναίκα να ζητήσει βοήθεια από αγνώστους  στο internet, δεν έχει δικούς της ανθρώπους; Γιατί δεν πήγε σε έναν ειδικό, σε ένα γιατρό, δεν έχει χρήματα, ντρέπεται; Γιατί έχει κατάθλιψη, τι αντιμετωπίζει; Γιατί αναζητά με τέτοιο τρόπο το όποιο... βάλσαμο;

Πόσοι από εμάς υποφέρουμε από κατάθλιψη (μην την μπερδεύετε με τη μελαγχολική διάθεση) και δεν το λέμε; Πόσοι έχουμε και δεν το ξέρουμε; Και γιατί κάποιοι δεν έχουν (ακόμα); Πώς τα καταφέρνουν;

Παρακαλώ ελέγξτε τα συμπτώματα (σας): Υπάλληλοι ράκη, σύντροφοι από καιρό... νεκροί, φίλοι αδιάφοροι, θεατές άνοστοι, άνθρωποι εδώ και πουθενά, φαντάσματα κάποτε φερέλπιδων.

Δυστυχισμένα πλάσματα με πλασματικές ζωές σε οθόνες plasma.

Είμαι από τους τελευταίους που θα κατηγορήσουν τα social networks και κυρίως το internet. Ίσως χωρίς αυτά, τα πράγματα να ήταν ακόμα χειρότερα. Πιο μοναχικά. Στο κάτω κάτω, όπως και με την τηλεόραση, τρύπες βουλώνουμε με αυτά όταν τα χρησιμοποιούμε πέραν του δέοντος . Ας μην τα δαιμονοποιούμε λοιπόν. Το πρόβλημα προφανώς βρίσκεται στο φαινόμενο που κοινώς  -ή κατ’ ευφημισμόν- ονομάζουμε … «ζωή».

Η κατάθλιψη είναι ένα μαύρο σκυλί δεμένο με αλυσίδα στο πόδι σου. Που σε ακολουθεί. Παντού. Και κάνει αισθητή την παρουσία του. Πάντα. Κάθεσαι σε μια όμορφη πολυθρόνα, είσαι με παρέα, μιλάτε κι εκεί που γελάς, το ακούς πότε να γρυλίζει (με παράπονο μήπως και το ξέχασες) και πότε να κάνει μια κίνηση για να ξεπιαστεί, προκαλώντας έτσι ένα μικρό σύρσιμο της αλυσίδας.

Μιλάμε, λέμε, κατηγορούμε, υποστηρίζουμε, (αυτό)επιβεβαιωνόμαστε, απειλούμε, φωνάζουμε, βρίζουμε, ουρλιάζουμε. Γεμίζουμε το κενό μας μπαίνοντας σε κουτάκια και αποκλείοντας. Δεν εφημερεύουμε για τον άλλον. Το μόνο που κάνουμε γι' αυτό είναι να λέμε απλώς όμορφα λογάκια και να αυτοχαϊδεύουμε την, τάχα και, ευαισθησία μας ενώ στην πραγματικότητα εκτρέφουμε δίπλα μας ανθρώπους που κοιτούν μονίμως χαμηλά.

Αν δεν βρίσκετε κανέναν γύρω σας που να αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, απλώς… σωπάστε! Ίσως έτσι να ακούσετε το σύρσιμο κάποιας αλυσίδας στο πάτωμα…

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Ακολουθήστε τον στο twitter