Είναι εκείνο το παράθυρο, που όποτε το σκέφτομαι, πλημμυρίζω χαρά… σχεδόν βουρκώνω. Είναι ένα παράθυρο με θέα πανοραμική στο Ικάριο, ανοιχτά του Ευδήλου, στο Κυπαρίσσι. Μ’ αρέσει να κάθομαι μπροστά στη κυανή κορνίζα του και να χαζεύω καρέ-καρέ τη διαδρομή του ήλιου, το αιώρημα του γλάρου, τη ρότα του καϊκιού, το πέρασμα ενός φίλου.

Απουσιάζεις και σε συγχωρώ, γιατί μόνο εκεί ανταμώνουμε. Στη συγχώρηση. Όλα τα χωρεί. Στρέφω με πείσμα το βλέμμα μου στη μεγαλόπρεπη βουτιά του ήλιου στο πέλαγος –εκεί που έπεσε ο «φτερωμένος», εκεί που βασιλεύει και σιγάζει κάθε νοσταλγού η ψυχή…και περιμένω.

Mε την άκρη των δαχτύλων του έκανε μια κυκλική περιστροφή στον αέρα, σχηματίζοντας το μηδέν.  Απροσδόκητα, χάραξε στον ουράνιο θόλο μια περιστροφική τροχιά.  Ένα κυκλικό μονοπάτι.  Μια ανεμόσκαλα ξεφύτρωσε από το πουθενά.  Μέσα στη νύχτα είδε

«Η ακριβής αιτία πρόκλησης του συνδρόμου δεν είναι γνωστή». Αυτά ειπώθηκαν διά στόματος φίλου-γιατρού για το σύνδρομο της «Ναρκοληψίας»; διαταραχή με συμπτώματα ημερήσιας ανεξέλεγκτης υπερυπνίας, που συνοδεύεται από καταπληξία, υπναγωγικές παραισθήσεις και επεισόδια παραλύσεων.