- Κι άμα πιάσει να βρέχει πάλι; Τίποτα δε θα προλάβουμε να μαζέψουμε σήμερα, γαμώτο.
- Όχι ρε Αυράκι, δεν ξαναβρέχει, δε βλέπεις, το γύρισε Βοριάς.
- Βοριά; Με δουλεύεις ρε Νικόλα; Πριν μισή ώρα έλεγες είναι Νοτιάς.

Μειδίασα και δεν έδωσα συνέχεια. Σκύψαμε κάτω στα δίχτυα και σύντομα αλλάξαμε θέμα. Το μυαλό μου όμως σκάλωσε εκεί. Ο καιρός όντως ‘γύρισε’ Βοριάς, όντως η βροχή έκοψε, το μαρτυρούν άλλωστε ο ‘φρέσκος’ αέρας, τα ανάποδα κύματα της θάλασσας και τα λευκά,  διαρκώς κινούμενα, σύννεφα πάνω στον Αθέρα, τα τρία βασικά στοιχειά στη φύση.

Ίσως αυτή να είναι και μια από τις πιο γνήσιες παραδοχές στην Ικαρία και μια βάση κουβέντας και συνήθειας αδιαπραγμάτευτης, ότι δηλαδή η νοτινή βροχή θα κόψει στο γύρισμα του Βοριά. Το γνωρίζουνε οι γέροι στα οστά τους, οι ψαράδες τα μεσάνυχτα, το δέρμα μας που οξειδώθηκε σε Καλοκαίρια και Χειμώνες. Και, μάλιστα, δεν έχουνε πολλοί το προνόμιο να αναγνωρίζουν τον καιρό από τα φαινόμενα και όχι από τα δελτία. Είναι μια συνήθεια κακιά, δικιά μας, απροσδιόριστη· που μας προσδιορίζει όμως στην υπόλοιπη Βαβέλ των κόσμων.

Φίλε, είμαστε κάργα γεμάτοι από τέτοιες ‘κακές’ συνήθειες. Ο χαρακτήρας, οι δεσμοί και οι εξαρτήσεις του Καριώτη, έχουν κατά μέρος διαμορφωθεί και από την ιδιόρρυθμη και έντονη συμπεριφορά της φύσης, του αναγλύφου και των φαινομένων της. Βαραίνει δε στο ζυγό μας πιότερα το τρομακτικό από το λογικό. Θα γνωρίσεις Καριώτη χωρίς να σου συστηθεί, όπου Γης, από τη λαλιά του· αν είσαι και μετανάστης από την υπερβολή των παραμορφωμένων λέξεων των Americarians! Μέχρι εκεί πάει το λογικό. Θα γνωρίσεις όμως και θα πεις Καριώτη έναν που δεν τον άκουσες να μιλά, αλλά τον είδες να ανάβει το τσιγάρο του, πρόσεξέ τον καλά, βάζει και το αριστερό χέρι μπροστά στο τσιγάρο, πάντα, όπου και να βρίσκεται, όσα χρόνια και μακριά της πέρασε, να μην του το σβήσουνε οι αέρηδες της Ικαρίας.

Αράζεις στο γιαλό, Καλοκαίρι, ανάβεις τσιγάρο (και με τα δύο χέρια πάντα). Κάτω σου ένα φυσικό μωσαϊκό από καυτά βότσαλα. Επιλέγεις από τα εκατομμύρια το πιο μακρόστενο, το ανασηκώνεις και το σηκώνεις ψηλά. Μα δεν είναι ίδιο η Ικαρία; Και πουθενά μια πέτρα να μοιάζει στη Σάμο /Μυτιλήνη /Αμοργό; Και τα περισσότερα σπίτια μας με μια πέτρινη Ικαρία στην εξώπορτα; Υπάρχει και επάγγελμα πλέον, υπάρχει τύπος που σου σκαλίζει την Ικαρία σε πέτρα με είκοσι ευρώ να τη βάλεις πάνω από το τζάκι. Στις Σεϋχέλλες αγοράζεις βότσαλα με ζωγραφιά μαρκαδόρου το σχήμα της Ικαρίας.

Ξέρεις γιατί τις λέω κακές; Γιατί σε μια δεύτερη ανάγνωση των δικών μας Εγώ και Υπερεγώ, οι συνήθειες που μας χαρακτηρίζουν κρύβουνε μνησικακία, πολύ περισσότερο αλαζονία και φιλαυτία. Μπες σε ένα καφενείο και θα το καταλάβεις: «γνώρισα κάποτε έναν τεχνικό,  ήτανε στο συνεργείο που έβαλε τις κεραίες των κινητών πάνω στο βουνό. Το σταυρί ντου, είπε, τέτοιο αέρα δεν είχε ούτε στην κορφή του Ολύμπου, μόνο εμείς» «ήρθανε κάτι γεωπόνοι μια φορά στον καφενέ, που κάνανε έρευνα, το ξέρετε ρε αμόρφωτοι ότι μόνο εδώ έχουμε 17.352 διαφορετικά είδη αγριοατσικνούδας;» «το ‘ξερες ότι τάδε ηθοποιός/ μπούμαν / ποδοσφαιριστής / πρόεδρος της Σαουδικής Αραβίας,  η μάνα του βαστάει από το Φείδος;»

Καταλαβαίνεις λοιπόν; Είναι οι δικές μας συνήθειες. Και μπορεί να μην είναι απαραίτητα κακές αν τις ζυγίσουμε σωστά και λογικά. Αν καταλάβουμε ότι χαρτογραφούν απλά το σώμα μας στο χώρο και όχι μια μάταια, πολλές φορές ρουφιάνα, ποτισμένη από αθάνατο Καριώτικο νερό ρυτίδα στο σώμα μας. Αν τις εκμεταλλευτούμε όχι για να αποδείξουμε στους υπόλοιπους Ίνκας την ανωτερότητα της καταγωγής μας, αλλά το ίδιον που μαρτυρά η ψυχή του Καριώτη.

Νικόλας Κουντούπης
paraxrantos@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.