Έρω-έρος (ομηρικό) = αγάπη, έρως

Η προέλευσή του από το αρχαίο ρήμα «έραμαι» που σημαίνει «αγαπώ», «επιθυμώ πολύ», ποθώ. Αυτό πάλι ίσως συγγενεύει με το αρχαίο ινδικό “ramate”, που σημαίνει ότι κάποιος «ησυχάζει», «βρίσκει ευχαρίστηση». Να θυμηθούμε το «Νιρβάνα» ή  το βιβλίο της αναγεννησιακής Ιταλίδας ποιήτριας Isabelle Sforce Περί της αληθινής ηρεμίας του πνεύματος, βιβλίο χρησιμότατο στη γλώσσα της Τοσκάνης;

Ό,τι και να θυμηθούμε συμφωνούμε με την επίσης αναγεννησιακή, Γαλλίδα τούτη τη φορά ποιήτρια, Λουίζ  Λαμπέ: Το να μεταβάλλομαι» ή «να μεταμορφώνομαι»  από τον έρωτα ή τη φιλία,  μου επιτρέπει (δίνει τη δυνατότητα) να εκφράζομαι με τη γραφή- γράψιμο. Να ρίχνω τις ιδέες μου στο χαρτί». Εκείνη το λέει, γιατί κουράστηκε να είναι η Αράχνη που της ορίζει το σύγχρονό της περιβάλλον, ως γυναίκα. Κουράστηκε και από το παλιό της είναι. Θέλει να ανέβει πιο ψηλά, να κτίσει άλλες συνθήκες γύρω, όχι πια από το άτομό, αλλά από το πρόσωπό της.

Στη μικρή μας ιστορία η ηρωίδα μεταμορφώνεται, κατ’ αντίστροφη τάξη.  Από την πρωτεύουσα του νησιού, στα δεκατέσσερά της, θα αρχίσει να ανεβοκατεβαίνει στο γειτονικό χωριό, όπου ζούσε ο καλός της. Θα πηγαίνει κατά διαστήματα στη θεία της και θα μεταμορφώνεται σε Αράχνη, ράβοντας πανωφόρια στις μικροξαδέλφες της, τη Μαρία, τη Λένια, τη Νένα, τη Νανά.  Και η μεταμόρφωσή της δεν ήταν μόνο το ρίξιμο στο ράψιμο αλλά και στο γράψιμο. Γιατί εκτός από τα σχολικά γραψίματα έγραφε και κάποιους στίχους για τον καλό της, όπως κι εκείνος για τη μικρή αγαπημένη. Κάποια από αυτά έβλεπαν το φως της δημοσιότητας στα εφηβικά λευκώματα. Και ο καλός της, δεκατετράχρονος κι αυτός, συμμαθητής της στο Γυμνάσιο της πρωτεύουσας θα πηγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι να ζητήσει από τη θεία εκείνης λίγο ρύζι που σώθηκε στο δικό του σπίτι, ή ζάχαρη ή καφέ και δεν ξέρω τι άλλο. «Βρε Νικολάκι, πάλι σας σώθηκε το ρύζι;», του απηύθυνε το λόγο η θεία χαμογελώντας με νόημα. Κι εκείνη, η Πόλυ, έβγαινε στο κατώφλι, μόνο και μόνο να δει τον αγαπημένο της και να πλημμυρίσει η καρδιά της ευχαρίστηση. Τότε ακόμη έφταναν τα μάτια, επαληθεύοντας τους λαϊκούς στίχους :

Από τα μάτια πιάνεται / στα χείλη κατεβαίνει
Κι από τα χείλη στην καρδιά / ριζώνει και δεν βγαίνει

Έτσι ρίζωσε και στη δική τους καρδιά ο έρωτας που έφερε τους ερωτευμένους σε γάμου κοινωνία, τους έδωσε παιδιά και εγγόνια και ποτέ δεν άφησε να φανεί σύννεφο στον ορίζοντα της ζωής τους.  Τον έρωτα αυτό και την παντοτινή αγάπη, σ’ εμένα την απόγονή τους  θύμιζαν συχνά πυκνά όσοι τα είχαν γνωρίσει από κοντά. ΄Ετσι ο καθηγητής Μουσικολογίας και συνθέτης, Δημήτρης Θέμελη, γιος του ποιητή Γιώργου Θέμελη και αδελφός του αρχαιολόγου Πέτρου Θέμελη, στο βιβλίο του για την Ικαρία που ήταν το κύκνειο άσμα του προς το αγαπημένο του νησί, αναφέρεται με συγκίνηση σ’ αυτόν τον παροιμιώδη έρωτα. 

Από την άλλη, ο φίλος ποιητής, γιατρός, ζωγράφος και καπετάνιος, Ζαχαρίας Βολίκας μού μίλησε, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, με συγκίνηση για εκείνο το τραγούδι  που υπήρξε έμβλημα ζωής για την Πόλυ και φυσικά και για τον αγαπημένο της Νίκι και μου το τραγούδησε:

Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να ζήσω
Μακριά απ’ του νησιού μου τα νερά
Τρεχαντηράκια να μην αντικρίσω
Και γλάρων τα ολόλευκα φτερά
Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να πάω
Σε μέρη μακρινά και ξωτικά
Μου φτάνει μόνο εσένα που αγαπάω
Και σ’ έχω στην καρδιά νοσταλγικά

Μας φτάνει μόνο
Μας φτάνει μόνο ένα κύμα στ’ ακρογιάλι
Κι ένα σπιτάκι κι ένα σπιτάκι
Φτωχικό στην αμμουδιά

Μας φτάνει μόνο
Μας φτάνει μόνο η θερμή μας η αγκάλη
Και η αγάπη μας
Που ανθίζει στην καρδιά.

Έτσι αγαπούσαν κι ερωτεύονταν στις ρομαντικές εποχές, κάπου μεταξύ χίλια εννιακόσια τριάντα και σαράντα.

Θα μου πείτε γιατί, εσύ η απόγονός τους μας μεταφέρεις αυτή τη ρομαντική εικόνα που, σχεδόν, έχει σβήσει πια;

Μα, γιατί άλλο; Για να δείξω στα σημερινά παιδιά  πως το θαύμα της αγάπης δεν είναι παραμύθι αλλά πραγματικότητα που κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζει κανείς.

Ηρώ Τσαρνά-Κόχυλα
irotsarna@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηρώς Κόχυλα – Τσαρνά.