Τέντες, σκοινιά, πολύχρωμες πλαστικές σακούλες κάθε μεγέθους, κατσαρολάκια στην άμμο, ψηλή συγκέντρωση ανθρώπων που αγαπούν τη φύση. Αυτή ήταν η εικόνα στις περισσότερες παραλίες της ΒΔ Ικαρίας.

Κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή... Βρίσκομαι στο νησί μου...Που τόσα χρόνια, ήθελα να επιστρέψω και δεν το τολμούσα. Δεν είχε βρεθεί, για καιρό, η σωστή αφορμή. Ώσπου η αγάπη, με έφερε στη πατρίδα μου! Γιατί η αγάπη μου, είναι από τη Ικαρία... Ναι... Ναι...Μου το φύλαγε, η ζωή, σαν άσσο στο μανίκι... Μια έκπληξη της πόλης, που ποτέ δεν φαντάστηκα.

Επιστρέφοντας, για άλλη μια φορά, από το οδοιπορικό μου στην Τουρκία, δεν μπορώ να μην σημειώσω την γενική αίσθηση που αποπνέει η σύγκριση με τα δικά μας. Συνοψίζοντας με μία λέξη: Ασυμμετρία.

Δεν αμφιβάλλω, οι αποχωρισμοί είναι δύσκολο πράγμα. Ποτέ μου δεν πρόκειται να τους συνηθίσω όσες φορές και αν χρειαστεί να πω αντίο. Ωστόσο, όσο δύσκολο και ψυχοφθόρο αν είναι, βρίσκω κάτι άκρως γοητευτικό όταν έρχεται αυτή η στιγμή.

Έτσι είναι, ο Σεπτέμβρης θα θυμίζει πάντα σχολείο και μυρωδιά από ξυσμένα μολύβια και καινούρια τετράδια. Οι παλιοί φίλοι έρχονται με νέες ιστορίες να σε συνεπάρουν και η βιασύνη για τη νέα σχολική χρονιά ξεκινάει από ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα στα νέα μας βιβλία. Τι άραγε θα συμβεί; Τι θα μάθουμε φέτος; Θα έρθει κάποιος καινούριος συμμαθητής; Θα έχουμε αλλαγές στους καθηγητές και τους δασκάλους;

Άτιμη μοίρα που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στις ξένες παραλίες κάτω από τα αστέρια… Αφού σε χτύπησεν η κρίση και σε ανάγκασαν οι συνθήκες φτάνοντάς σε στο αμήν δεν άντεξες… Είπες, «φέτος μπάνια του λαού ίσον ελεύθερο κάμπινγκ». Η απόφαση σου ελήθφη και μαζί σου όλοι η Ελλάδα φέτος φρι. Δηλαδής ελεύθερο…

Έχω επιστρέψει Αθήνα..Την πρώτη ξενέρα την τρώω στο λιμάνι του Πειραιά. 2 π.μ και το «Νήσος Μύκονος» κατεβάζει επιβάτες. Ξαφνικά νιώθω ασφυξία και ο αέρας, έστω αυτός ο μολυσμένος, δεν μου φτάνει. Λες και όλη η βρώμα του κόσμου μαζεύτηκε ξαφνικά σ αυτό εδώ το λιμάνι. Κοιτάζω από το κατάστρωμα τον κόσμο που βιάζεται να βγει. Μα που πάνε;

Μικρά καλοκαίρια όπως αυτό, μικρές στιγμές έμπνευσης, μικρές απολαύσεις, μικρές γιορτές-σα γενέθλια, μικρές χαρές λίγο σαν αρραβώνες, λίγο σαν επέτειοι. Αυτά ειναι τα καλοκαίρια μας στο νησί. Κυνηγώντας τον ήλιο και τη θαλασσα, πίσω στη ζέστη της ψυχής, σαν πουλιά, μέσα απο μικρά ταξίδια- με κάθε τροπο και μέσο για μια εβδομάδα, μια μέρα, μια ώρα, να γεμίσουν τα ματια γνώριμα τοπία.

Κάθε Σεπτέμβρης μια νέα αρχή. Αυτόν το Σεπτέμβρη περισσότερο από ποτέ. Όχι καταναγκαστικά, μόνο αν πράγματι το έχεις ανάγκη. Φταίει η κρίση, τα οικονομικά σου που παίρνουν την κάτω βόλτα, οι φίλοι που φεύγουν μακριά, οι νησιώτικες διακοπές που δεν πρόλαβες φέτος να πραγματοποιήσεις, τα τριάντα σου χρόνια που σου ζητάνε και που τους ζητάς;

Άλλη μια σεζόν τελείωσε! Η τέταρτη για τις ελεύθερες πτήσεις, τη δημοφιλή στήλη του ikariamag όπου καθημερινά σάς κρατά συντροφιά με κείμενα από, για και με αφορμή την Ικαριά!

Σελίδες

ikariastore banner