Τέντες, σκοινιά, πολύχρωμες πλαστικές σακούλες κάθε μεγέθους, κατσαρολάκια στην άμμο, ψηλή συγκέντρωση ανθρώπων που αγαπούν τη φύση. Αυτή ήταν η εικόνα στις περισσότερες παραλίες της ΒΔ Ικαρίας. Καθημερινό θέμα συζήτησης από τους ντόπιους, ακόμα και τώρα, στον απόηχο του καλοκαιριού. Πολύ σάλιο και ακόμη περισσότερο μελάνι έχουν ξοδευτεί για την ελεύθερη κατασκήνωση, όπως για την υπερβόσκηση και τα σκουπίδια. Το ακτοπλοϊκό και η υγεία είναι κεφάλαια που επίσης χρονίζουν με τη διαφορά ότι η λύση τους αφορά σε άλλους. Τα τρία πρώτα, που είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση, μένουν άλυτα και επιδεινώνονται χρόνο με το χρόνο.

Η δημιουργία κάμπινγκ στην Ικαρία μοιάζει με εκείνο το αστείο του δρόμου Νας - Κάλαμος. Κατηγορούμε το δήμο, κατηγορούμε τον συντοπίτη μας που το επιχειρηματικό του πνεύμα δεν αφυπνίζεται και αντί ν’ ασχοληθεί με τις μπίζνες προτιμάει να φυτεύει ντομάτες σ’ εκείνο το μεγάλο κτήμα του που σίγουρα είναι κατάλληλο και σχεδόν έτοιμο να γεμίσει σκηνές. Εμείς το ξέρουμε καλά γιατί μπαινοβγαίνουμε ολημερίς στην Κτηματική Υπηρεσία και γιατί μας είπαν ότι έχει τα λεφτά. Για πολλοστή φορά παρατηρητές και επικριτές.

Αν υποθέσουμε ότι του χρόνου έχουμε έτοιμο έναν τέτοιο χώρο με τις υποδομές που απαιτούνται. Να υποθέσουμε επίσης ότι μπορεί να υποδεχτεί 200 - 300 σκηνές. Να συνεχίσουμε τις υποθέσεις και να πούμε ότι αυτό θα μας κάνει χαρούμενους και θα λύσει δια παντός το πρόβλημα; Από πού προκύπτει ότι όλοι οι σκηνίτες, επισκέπτες της Ικαρίας, έχουν τη διάθεση να πληρώσουν γι’ αυτόν; Άντε και τον γεμίσαμε. Οι υπόλοιποι πού θα πάνε; Ο αριθμός των ανθρώπων που τσαντιρώνει στις παραλίες, και όχι μόνο, είναι πια τόσο μεγάλος που δεν είναι διαχειρίσιμος με κανέναν τρόπο. Ποιος θα νουθετήσει ή θα διώξει τους υπόλοιπους ελεύθερους κατασκηνωτές με τη δικαιολογία ότι επιτέλους δημιουργήθηκε κάμπινγκ; Ποιος θα αναλάβει αυτόν το δυσάρεστο ρόλο; Οι ανεκτικοί Καριώτες, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους, δεν κοντράρονται με κανέναν. Θα περιμένουν να αναλάβει η αστυνομία, οι υπάλληλοι του δήμου ή κάποιοι σκληροπυρηνικοί, αιωνίως ενοχλημένοι, που τους αρκεί μία φανερή ή κρυφή «ηθική» υποστήριξη για να δράσουν;

Ελεύθερος κατασκηνωτής στο Λιβάδι πουλούσε προς 0,50 € το πιάτο της φακής που είχε μαγειρέψει νωρίτερα και του περίσσεψε. Άλλες κατασκηνώτριες αναζητούσαν πεινασμένους για να τους πουλήσουν ψωμί με μερέντα. Κατά τ’ άλλα φοβούμαστε μην γίνουμε Μύκονος. Η καλοκαιρινή μας εικόνα μοιάζει περισσότερο με προσφυγικό καταυλισμό κι ευτυχώς που δεν ανεμίζουν πουθενά οι γαλάζιες σημαίες γιατί θα αμαύρωναν το ειδυλλιακό τοπίο. Ευτυχώς που μέχρι τον Οκτώβρη ο αέρας θα ξεθάψει τα βρώμικα χαρτιά από τις υπαίθριες τουαλέτες και θα αναλάβει να τα σκορπίσει. Ο περαστικός που θα τα δεχτεί στο πρόσωπο, έχει συμβεί σε μοτοσικλετιστή μπροστά σε γνωστό κλειστό ξενοδοχείο, μπορεί τουλάχιστον να πει ότι τα κακάκια είναι τρίμηνης ωρίμανσης.

Κι ας λιώσει επιτέλους η καραμέλα για τη μερίδα αυτών των ανθρώπων που δεν βοηθάνε τον τουρισμό και τις επιχειρήσεις μας. Κανένας τους δεν υποχρεούται να ενισχύσει την τοπική οικονομία ούτε να κουβαλάει στο σακίδιό του το σεβασμό για τους ιθαγενείς (και τους κήπους τους), την αγάπη για τη φύση. Οι υποχρεώσεις, η οργάνωση και οι κανόνες είναι δική μας υπόθεση.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@Ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.

Διαβάστε άρθρα, απόψεις ανακοινώσεις για την ελεύθερη κατασκήνωση εδώ.