Έχω επιστρέψει Αθήνα..Την πρώτη ξενέρα την τρώω στο λιμάνι του Πειραιά. 2 π.μ και το «Νήσος Μύκονος» κατεβάζει επιβάτες. Ξαφνικά νιώθω ασφυξία και ο αέρας, έστω αυτός ο μολυσμένος, δεν μου φτάνει. Λες και όλη η βρώμα του κόσμου μαζεύτηκε ξαφνικά σ αυτό εδώ το λιμάνι. Κοιτάζω από το κατάστρωμα τον κόσμο που βιάζεται να βγει. Μα που πάνε;

Μιλάω με τον εαυτό μου. Για μια στιγμή μ’ έχει πείσει να μην κατέβω ποτέ. "Θα μείνεις στο καράβι, μου λέει,και στις 6:00 π.μ που πρέπει να είσαι στη δουλειά, θα πάρεις ένα ωραίο τηλέφωνο και θα τους πεις... γεια σας! Εγώ επιστρέφω Ικαρία, καλό χειμώνα!...  Στις 8:00 π.μ αντί να είσαι ήδη 2 ώρες στη δουλειά, θα σαλπάρεις για Ικαρία!!"

"Σύνελθε, του λέω! Τουλάχιστον θα έρθει η Μελίνα να σε πάρει, θα πας στη δουλειά και το βράδυ θα πάτε για τσίπουρα. Να πνίξετε μαζί τον πόνο της επιστροφής, να ξεγελάσετε τις ψυχές σας, να παραμυθιαστείτε εκεί στα γραφικά σοκάκια κάτω από την Ακρόπολη που μοιάζουν με νησιώτικα, ότι δεν φύγατε ποτέ από το νησί. Είστε ακόμη εκεί.."

Ναι καλά! Η Μελίνα ήρθε στο λιμάνι καριώτικα...δεν ήρθε ποτέ δηλαδή, αποκοιμήθηκε.

Τουλάχιστον τα τσίπουρα τα ήπιαμε..και παραμυθιαστήκαμε..και πάλι από την αρχή μετράμε αντίστροφα..365, 364, 363…μέχρι να ξαναδούμε την Ικαρία τον Αύγουστο..και να βρεθούμε όλοι μαζί στα πανηγύρια, στους καφενέδες, στις θάλασσες..στο Βότσο..την καλύτερη παραλία του κόσμου! . (Σε ένα αφιέρωμα, τον βρήκαμε ανάμεσα στις 10 καλύτερες παραλίες της Ελλάδας... και από εκεί και πέρα άρχισε το θέμα του καλοκαιριού για την παρέα...)

Ναι λοιπόν, ανακηρύσσω τον Βότσο ως την καλύτερη παραλία του κόσμου. Γιατί κάθε φορά που ζορίζομαι στη ζούγκλα της Αθήνας, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω το Βότσο. Και φαντασιώνομαι ότι κάνω ένα δεκάλεπτο pause, ανοίγω μια πόρτα μυστική που οδηγεί εκεί, κάνω βουτιά και επιστρέφω σαν να έχω φάει όλο το σπανάκι του Ποπάυ, σαν να έχω πιει όλο το μαγικό φιλτρο του Αστεριξ, έτοιμη για όλα!

Αν δεν ήταν η καλύτερη παραλία του κόσμου, δε θα μαλώναμε συνέχεια για εκείνη τη μαγική θέση-γκαβάτζα μέσα στο βράχο, που ξαπλώνεις και χάνεσαι..και τα νερά δεν θα ήταν τόσο ανάλαφρα και κρυστάλλινα..και τα βράχια δεν θα ήταν σαν έργο τέχνης μ’ εκείνη τη φυσική σκιά..και δεν θα μέναμε ώρες ατέλειωτες εκεί!

Θα πάρω λοιπόν την παρέα μαζί με όλα μας τα σύνεργα και θα αράξουμε εκεί. Οι άλλοι να φύγετε, να πάτε αλλού!

Και αν πλησιάζει κανείς άσχετος, εγώ θα φωνάζω: «Μιχάλη, πότε βγαίνουν οι σμέρνες ρε;»

Τι είπατε; Θέλω επειγόντως διακοπές; Ε αυτό σας λέω τόση ώρα!

Κάλλη Φραδέλη
kalli.fratheli@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.