Γεννήθηκα σε παραθαλάσσια υπερβόρεια πολιτεία αλλά δεν είχα σπουδαία σχέση με τη θάλασσα. Είκοσι μπάνια όλα κι όλα το καλοκαίρι και πολλές ψαρόσουπες. Ελάχιστα ταξίδια με πλοίο έκανα σε νησιά που ανεξαιρέτως μου φαίνονταν εξωτικά.

Το πιο παράδοξο για μένα ήταν πως κάποιοι ζούσαν σε μια ξηρά τριγυρισμένοι από θάλασσα και κατ’ επέκταση με πολλά μπαρμπούνια και τσιπούρες.

ΟΜΩΣ η λέξη «νησί» ήταν μια από τις πιο βολικές «ονειρικές» στην έμπνευση των τραγουδοποιών. Μέχρι και το «Πάει έφυγε το τρένο» του Χατζηδάκι έδειχνε διάθεση να συσχετιστεί με…μακρινό νησί.

Τέλος πάντων, έτσι πορεύομαι ακόμη έχοντας μια ασαφή ερωτική άποψη για τα νησιά χωρίς να τα συνδέω απαραίτητα με τις καλοκαιρινές διακοπές.

Η αγαπητή μακρινή Ικαρία – μακρινή για το βλέμμα μου – στη δεκαετία του πενήντα θυμάμαι ότι έφερε την αιχμηρή φήμη ενός νησιού «εξορίας».  Αργότερα που εθήτευσα πιο…καλλιτεχνικά στη νεανική αποκοτιά του Ίκαρου, άρχισα να τη φαντάζομαι σαν νησί ερωτικό, ελκυστικό γενικά σε όσους νέους ήθελαν να πετάξουν – όπως κι εγώ – με δικά τους φτερά και κατάλαβα πως το πράγμα γινόταν ιδιαίτερα σοβαρό με τους «Ίκαρους» της Σχολής Ικάρων με αποκορύφωση την πληροφορία πως μια γυναικολογικής φύσεως επίσκεψη στην Ικαρία είχε ευφρόσυνα αποτελέσματα.

Στο τελευταίο, πιθανόν να ήμουν επηρεασμένος από τη Σαμοθράκη της οποίας το περίγραμμα έβλεπα για δεκαοχτώ χρόνια καθημερινά πέρα στο Θρακικό Πέλαγος. Στη Σαμοθράκη, οι Κάβειροι ήταν οι σταρ σπερματοδότες της αρχαιότητας και ο θρύλος ήθελε την μητέρα του Μεγαλέξανδρου Ολυμπιάδα να κάνει σχετική κούρα κοντά σε αυτούς τους σούπερ-λεβέντες.

Τα νέα της Ικαρίας μάς τα έφερε μια κουμπάρα μας σε άπταιστα μισόλογα – για να μην καταλαβαίνω – που υποστήριζε πως λίγες επισκέψεις στη νήσο του Ίκαρου βοηθούν στην τεκνοποιΐα. Μας αράδιαζε παραδείγματα γνωστών κυριών που επισκέφθηκαν το άντρο της γονιμοποίησης μέσα σε θερμά ιαματικά νερά, που διέθεταν το θείο χάρισμα και βελτίωσαν ποικιλοτρόπως τη ζωή τους. Γίνονταν δηλαδή εξόχως γόνιμες, επιθυμητές κι ό,τι άλλο βάζει ο νους της Αφροδίτης.

Πέρασαν τα χρόνια αλλά ακόμη δεν αξιώθηκα να ταξιδέψω στην Ικαρία. Στην τόσο ξεχωριστή Ικαρία με τον θρύλο παράξενων ωραρίων, με την ιδιαίτερη φύση, με την παράδοση και την ερωτική μυθολογία κορόνα στο κεφάλι της.

Βεβαίως πήρα τις πληροφορίες μου για τα ικαριώτικα θαύματα των ιαματικών της πηγών όταν προ εικοσαετίας έγραφα το βιβλίο μου «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες»  αλλά δεν βόλευε τους ήρωές μου σε μετεμφυλιακή ζόρικη περίοδο. Οι ήρωές μου ήταν θεατρίνοι που έδιναν παραστάσεις σε λουτροπόλεις.

Όμως η Ικαρία παραμένει ένα απωθημένο και ευχάριστα φτάνουν στα αυτιά μου κάθε τόσο ιστορίες ερώτων και παραπλήσιων μυστηρίων σα νήμα που ποτέ δεν κόπηκε από τον καιρό που υποδέχτηκε δίκην επιφανούς ατυχήματος, τον ερωτικό ανήσυχο γιο του Δαιδάλου.

Γιάννης Ξανθούλης

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.