Όσο να πεις, είναι σοκαριστικό να βλέπεις το ακριβές όνομα σου να ταξιδεύει πίσω στον χρόνο.

Αυτή ήταν και η πρώτη μου αντίδραση όταν ανακάλυψα σε κάποιο ράφι του πατρικού μου, καλά φυλαγμένο από τον πατέρα μου, Χρήστο, το τετράδιο με τα δείγματα καλλιγραφίας του παππού μου, Κωνσταντίνου Χ. Βατούγιου (Κωσταράκι).

Στις 11 σελίδες του αυτοσχέδιου τετραδίου όπου παρουσίαζε τα δείγματα καλλιγραφίας του, βρίσκει κανείς, το αλφάβητο σε πεζά και κεφαλαία, τους αριθμούς, λέξεις, σχηματισμένες προτάσεις, παιδαγωγικές παραγράφους αλλά και μια μικρή έκθεση, για το πώς πέρασε σε μία μαθητική εκδρομή στις διακοπές του Πάσχα.

Ανάμεσα σ’ αυτά, κι ένα δειγμα που μαρτυρά την ίδια τη διαδικασία καλλιγραφίας: «έμαθα πρώτον πώς πρέπει νά κρατώ την γραφίδα, πόσον χώρον κατέχει έκαστον στοιχείον...» κλπ, βεβαίως σε πολυτονικό.

Τον παππού μου δεν τον γνώρισα. Έφυγε ακριβώς έναν χρόνο πριν γεννηθώ. Κι ας είχε λαχτάρα να πιάσει στα χέρια του το (μοναχο)γιό του μοναχογιού του (του μικρότερου παιδιού του από τα 5 που είχε σύνολο. Όλα τα άλλα ήταν κορίτσια, οι υπέροχες Θειάδες-Μανάδες μου).

Προσπαθώ να τον φανταστώ, μικρό παιδί στο Αμάλου, το 1911, όταν μαθητής της Τετάρτης Δημοτικού, γυρνούσε στο Κοτσορνιθάτο από το σχολείο στο Λαγούδάτο. Πεζή βέβαια αλλά ούτως ή άλλως μιλάμε για μια κοντινή απόσταση για τα τότε δεδομένα. Σκέφτομαι, ας πούμε, το απόγευμα εκείνο που επέστρεφε έχοντας γράψει εκείνη την έκθεση για την πασχαλινή εκδρομή στον Βουρνόβα της Σμύρνης. Ήταν υπερήφανος; Ήταν χαρούμενος; Ήταν βιαστικός; Έπρεπε να πάει μετά στα χωράφια; Αρκετά μεγάλος (12 κιόλας χρονών) ώστε να σηκώνει στις πλάτες του μέρος από τις αγροτικές και κτηνοτροφικές υποχρεώσεις της οικογένειας. Επέστρεφε με παρέα; Πειράζονταν στο δρόμο; Τα άλλα παιδιά τι έγραψαν; Θα τα μάλωναν αν αργούσαν να πάνε σπίτι και καθυστερούσαν στα χωράφια;

Θα μπορούσε άραγε να φανταστεί, ο μικρός εκείνος Κωνσταντίνος, ότι 100 χρόνια μετά, κάτι άλλοι τύποι, μια άλλη παρέα, τα εγγόνια αυτού και των φίλων του, θα έγραφαν κι εκείνα τις «εκθέσεις» τους με αφηγήσεις, αναμνήσεις, απόψεις, προτάσεις, ιστορίες, έρευνες; Μια παρέα που κι αυτή θα είχε άλλες δουλειές να κάνει. Που θα έγραφε ό,τι έγραφε «κρυφά», στην «πίσω» οθόνη του γραφείου της γιατί θα τη μάλωναν αν την ανακάλυπταν (ή θα την απέλυαν);

Τι θα έλεγε αν ήξερε, αν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή η παρέα, 1 αιώνα μετά, θα παρέδιδε κι εκείνη τα δικά της δείγματα «καλλιγραφίας», καθώς, με προσεγμένο λόγο και γραφή, "θα έβαζε πάντα τα καλά της" για να παρουσιάσει τις σκέψεις της και θα παρήγαγε σχεδόν καθημερινά κείμενα για έναν Τόπο.

Με ήδη 3 βιβλία και εκατοντάδες ελεύθερες πτήσεις, μια παρέα που έκλεισε πια τα 7 της χρόνια, μεγαλώνει και συνεχίζει...

Στα υπέροχα πετούμενα των ελεύθερων πτήσεων, ένα μεγάλο Ευχαριστώ για όλα!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνος Βατούγιου. Βρείτε τον σε instagram και twitter.