Το καλοκαίρι του 2013 κατέπλευσαν στην Ικαρία εικοσιτρείς ερευνητές και ερευνήτριες από χώρες της Μεσογείου και την Αμερική για να συμμετάσχουν στο σεμινάριο Ματαρόα. Η ιδέα του σεμιναρίου πλέχτηκε γύρω από το ταξίδι του πλοίου Mataroa.

Ήρθα στο Σεμινάριο Ματαρόα χωρίς να ξέρω ακριβώς τι να περιμένω, αλλά ενθουσιασμένη που θα επισκεπτόμουν την Ικαρία. Το άρθρο της New York Times για την μακροζωϊα στην Ικαρία ήταν γοητευτικό και ήμουν περίεργη για τον τρόπο ζωής που θα έβρισκα στο νησί.

Ζούμε φουρτουνιασμένους καιρούς. Αέρηδες δυνατοί φυσάνε από παντού. Καπετάνιοι που να ξέρουν με σιγουριά ποιά ρότα θα μας βγάλει σε απάγγιο δεν υπάρχουν πια. Οι καλοσύνες αργούν πολύ – αν έρθουν ποτέ- και κανείς δε τολμάει να πει με σιγουριά πού είναι η επόμενη στεριά. Οι πιο θαρραλέοι κάνουν κουπί σκωπτικά πολεμώντας ταυτόχρονα τους καβαφικούς βαρβάρους που σουλατσάρουν ήδη στο κατάστρωμα.

Ερχόμενος στην Ικαρία για τη συνάντηση του Ματαρόα δεν ήξερα ακριβώς τι να περιμένω. Από τους συμμετέχοντες ήξερα μόνο το Νικόλα (τον Κοσματόπουλο) με τον οποίο είχαμε μια σύντομη συνομιλία στο σκάιπ μια κρύα μέρα του Μάρτη, όταν μου εξήγησε το πρότζεκτ και αποφάσισα να έρθω.