Που λές, το κλέψιμο της νύφης στην Ικαρία ήταν ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Καθόλου μοναδικό, βέβαια. Σ’ όλη την Ελλάδα, απ’ άκρη, σ’ άκρη, συναντάς αντίστοιχες πρακτικές. Ωστόσο, αν πιστέψω τις διηγήσεις της γιαγιάς μου, σ’ αυτό το νησί πιο πιθανό ήταν ένα ζευγάρι να κλεφτεί, παρά να παντρευτεί στην εκκλησία με όλα τα σόγια σύμφωνα και παριστάμενα. Ποιος να ξέρει;

Εκεί, λοιπόν, κατά την εκπνοή του 19ου αιώνα, στο Τραπάλου, ζούσε ο Σπύρος. Ο Σπύρος, μισός αγρότης, μισός ψαράς, όπως όλοι οι Τραπαλιώτες της εποχής, είχε φτάσει αισίως σε ηλικία γάμου. Το οποίον εσήμαινε τω καιρώ εκείνω πως, αφενός, είχε ξεμπερδέψει με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και, αφετέρου, είχε χτίσει και το δικό του σπίτι (με τη βοήθεια γονιών, φίλων και λοιπών συγγενών) και πλέον, ως καταξιωμένος σερνικός του κόσμου τούτου, μπορούσε να διεκδικήσει τον έρωτα των κοριτσιών.

Στο Καρκινάγρι την ίδια εποχή ζούσε η Αγγερού. Η Αγγερού ήταν ένα πλάσμα πανέμορφο, χαριτωμένο και τετραπέρατο. Επίσης, εξαιρετικά ανεξάρτητο. Φαντάζομαι πως πολλοί θα την ορέγονταν και μάταια θα τη διεκδικούσαν, μα ο Σπύρος ερωτεύτηκε παράφορα. Κύριος οίδε γιατί, τα σόγια (σωστά μάντεψες) δεν δείχνανε την παραμικρή διάθεση να συγγενέψουν, όχι ότι τους έπεφτε και μεγάλος λόγος. Όπως ήταν αναμενόμενο, ουδόλως τον πτόησε το γεγονός τον Σπύρο που αποφασίζει να το κλέψει το κορίτσι και λογαριασμό να μη δώσει σε κανέναν, σιγά και μην καθόταν να σκάσει. Αφού ενημερώνει την Αγγερού, πως έτσι κι έτσι έχουν τα πράματα και μία λύση υπάρχει, μια νύχτα, δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, και το κόβει για το Καρκινάγρι.

Κατά πώς φαίνεται, όμως, εκτός από τους συμπεθέρους, ούτε και η ίδια η Αγγερού είχε μεγάλη όρεξη να ξενιτευτεί παραχωριού και να πάρει τον Σπύρο γι’ άντρα της. Κι επειδή αν την πετύχαινε στο σπίτι εκείνος, μάλλον δεν θα την πολυρώταγε, τα μιλάνε με την μικρότερη αδερφή της, την Αληθινή και εξαφανίζεται, μέχρι να περάσει η μπόρα.

Μετά από λίγο, να σου τον ο Σπύρος καταφτάνει, φουριόζος και αποφασισμένος, στο σπίτι της Αγγερούς. Μπουκάρει μέσα, κοιτάει από δώ, κοιτάει από κει, πουθενά το «κορίτσι του». Βλέπει την Αληθινή που καθόταν εκεί στο μιντέρι και τη ρωτά:

- Που είν’ η Αγγερού;
- Δεν είν’ εδώ! Και για να χουμε καλό ρώτημα, εσύ τι τη θές;
- Αμ’ ήρθα να την κλέψω!
- Ε κι αφού δεν είν’ εδώ;
- Μα αφού σου λέγω, ήρθα να την κλέψω; Τι θα κάμω τώρα;

Τον κοίταξε πατόκορφα τον Σπύρο η Αληθινή, τον μέτρησε και κατέληξε πως πολύ της άρεσε. Και φαίνεται πως κι αυτή και έξυπνη, μα και παράτολμη ήταν, αν και κατά πολύ μικρότερή του, και του λέει πονηρά:

- Ε, κλέψε εμένα!

Η Αληθινή, για να λέμε και την αλήθεια, δεν φημιζόταν εξίσου για το κάλλος της. Μα, να που η τόλμη και το τσαγανό της πολύ τον ευχαρίστησαν τον Σπύρο, που καθόλου δε δίστασε. Άσε που δεν ήθελε να γυρίσει και στο χωριό περιφρονημένος.

- Ε, ας είσαι κι εσύ! της απαντά και τη βουτάει.

Φορτώνεται την Αληθινή στην πλάτη του και κούτσα κούτσα την φέρνει πίσω στο Τραπάλου, νύφη στο σπίτι του, με δόξα και τιμή.

Μα σε βλέπω, που βιάζεσαι και γελάς, και δυσπιστείς: είναι τώρα έρωτας αυτός; Ξεχνάς πως οι ιστορίες τελειώνουν στα σκαλιά της εκκλησίας και στο πρώτο ζευγάρωμα, ευτυχώς, μόνο στα παραμύθια.

Ο Σπύρος και η Αληθινή ευτύχησαν και ζήσανε μεγάλη και χαρούμενη ζωή. Κάνανε εφτά παιδιά, τ’ ανέστησαν και τα μεγάλωσαν στο χωριό, ανάμεσα στα περβόλια και στη θάλασσα, τα οποία, με τη σειρά τους γέμισαν τον τόπο με τα δικά τους παιδιά και εγγόνια. Μέχρι το τέλος της ζωής τους μείνανε ανέλπιστα ερωτευμένοι και παλαβοί ο ένας για τον άλλο, όπως ανέλπιστα αγαπήθηκαν νέοι. Πέρασαν πια τα χρόνια, γέροι κι δυό, πιο δυσκίνητοι κι ευαίσθητοι, πιο επιρρεπείς στις πτώσεις και στα ατυχήματα, κι όταν, καμιά φορά, άκουγε την Αληθινή του να μπήγει καμιά φωνή, σηκωνόταν ο Σπύρος πάνω, μισοανάστατος, μισογελαστός, κι έλεγε «’Α πα΄ να δω. Μου ‘πεσε κάτω η μικρή!». Κι έτρεχε με το μπαστουνάκι του να πάει να τη βοηθήσει.

Ρωξάνα Θεοδώρου
roxana.theodorou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ρωξάνας Θεοδώρου.