Ικαρία. Αρχές Αυγούστου 2004. Φοιτητής σε διακοπές. Χτυπάει το κινητό:

- Καλησπέρα, θα ήθελε ο κύριος Βουτσινάς να σας δει για βοηθό του στη Θεσσαλονίκη.
- Έλα τώρα, ποιος μου κάνει πλάκα;
- Κύριε Βατούγιε, από το Κρατικό Θέατρο σάς καλούμε.
- Έρχομαι αμέσως!

Μα καλά, θα βάλετε έναν άπειρο φοιτητή δίπλα στον «δύσκολο» Βουτσινά; Δεν τον λυπάστε ... τον φοιτητή; Αυτά λέγαν οι μουρμούρες, όμως το στοίχημα γρήγορα κερδίθηκε.

Παιδί με τους αθώους, αλεπού με τους πονηρούς. Παραπονιάρης, σου έδειχνε την ανάγκη του για αγάπη, μόνο μην έπεφτες στην παγίδα και ανταποκρινόσουν. Γινόταν θηρίο! Αντιφατικός όσο δεν πάει! Μπορούσε να πικράνει πολύ εύκολα όσους τον αγαπούν ή και να σε προστατέψει χωρίς να σε ξέρει. Αρκεί να μην του έμπαινες στο μάτι ή να μην τον ξεχνούσες στη γιορτή του ...!

Στα διαλείμματα, το σκυλάκι του, η πατερίτσα του, η Marilyn Monroe, το Actors Studio και οι VIP αναμνήσείς του που απλώς σε παρέλυαν! Κοσμοπολίτης από τους ελάχιστους! Στην πρόβα, έβλεπες τη φωτιά ολοζώντανη μπροστά σου! Παρορμητικός, ακούραστος, χειμαρρώδης. Φωτιά ... φωτιά και λαύρα!

Εγώ, ψαρούκλα περιοπής, πηγαινοερχόμουν στις πρόβες με το λάπτοπ μου, δώρο του μπαμπά και της αδερφής «για το Πανεπιστήμιο». Κάτι είχα βρει για να το δώσει εκείνος στον Κραουνάκη που μας έφτιαχνε τη μουσική.

- Τι είναι αυτό που πηγαινοφέρνεις;
- Λάπτοπ!
- Και τι το κάνεις;
- Μ’ αρέσει να γράφω.
- Κι εγώ έχω ένα κινητό πάααρα πολύ καλό!

Όντως είχε, αλλά δεν ήξερε να το χρησιμοποιήσει. Προτιμούσε την ατζέντα που είχε σπίτι.  Κάποια μέρα χάλασε το λάπτοπ.

- Πού είναι το κομπιούτερ σου;
- Το λάπτοπ; Χάλασε.
- Και τώρα;
- Τώρα, επιστροφή στο μολύβι!
- Καλά να πάθεις, να μάθεις να ‘σαι τόσο κακός βοηθός! Χα χα χα!

Χιούμορ απίστευτο, ειρωνία διπλοκεντημένη. Με τη χοντρή χαρακτηριστική φωνή του. Βαριανάσαινε. Κυρίως όταν αγανακτούσε (δικαίως ή αδίκως). Βαριανάσαινε τις αναμνήσεις του, το σήμερα του, τα γιατί του στο Χρόνο που πέρασε.

Όχι, δεν ήταν δάσκαλος μου. Είμαι μαθητής των μαθητών του. Της λατρεμένης (του) Λυδίας.  Μύστης όμως κι εγώ της στιγμής που σου εξηγούσε και έβλεπες μπροστά σου τη σκηνή να ανθίζει σα μπουμπούκι, της στιγμής που οργιζόταν κι ένοιωθες το θέατρο να συνταράσσεται συθέμελα, της στιγμής που έφερνε το χέρι στο κούτελο πάνω απ' τα γυαλιά του, σα για να εμποδίσει τις σκέψεις του.

Δε θέλω να μοιραστώ καμιά από τις off the record κουβέντες , τις απόψεις, τα λόγια του, τις θεϊκές ατάκες για άλλους, τα σχόλια του. Δεν έχω το δικαίωμα. Ανήκουν σε εκείνον. Μόνο ένα πράγμα θέλω να πω, που με αφορά και τον χαρακτηρίζει:

Κάποια μέρα με ρώτησε αν μπορώ να αντιγράψω την ατζέντα του γιατί πάλιωσε. «Φυσικά» είπα. Ήθελε και μια ακόμα χάρη: Να πάμε μαζί σε ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά να τον βοηθήσω να αγοράσει κάτι. Δώσαμε ραντεβού. Όταν μπήκαμε μέσα και ο πωλητής μάς ρώτησε τι θέλουμε, εκείνος απάντησε:

- Λάπτοπ!
- Αποκλείται, του λέω.
- Σκάσε και διάλεξε. Δεν το κάνω για σένα, για μένα το κάνω. Θέλω να μου φτιάξεις στο κομπιούτερ μια νέα αντζέντα.

Ψέματα! Με το χέρι γράφεις σε νέα ατζέντα. Και ούτε καν μου έφερε ποτέ την παλιά. Για μένα το έκανε, που ήμουν φοιτητής και δε μπορούσα να αγοράσω ξανά λάπτοπ για να γράφω. Για μένα.

Το λάπτοπ αυτό δεν υπάρχει πια. Όπως και ο Βουτσινάς, που αυτές τις ώρες επιστρέφει στη φωτιά για να σκορπιστεί στην Επίδαυρο. Πάλι γενναιόδωρα.

Η διαδρομή είναι πόνος, όχι το τέλος της διαδρομής. Φεύγεις ζωντανός όπως μπήκες!
                                                                                             Ανδρέας Βουτσινάς

Αντίο, «παππού». Σε ευχαριστώ και σε αγαπάω.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Υ.Γ. Στο αμαλάκι μου, για αυτήν τη μοναδική ευκαιρία.