Αυτό το περιοδικό έχει χιλιάδες επισκέπτες κάθε μέρα. Παρόλαυτα, σου ομολογώ, ότι πολύ συχνά… νιώθουμε μοναξιά. Ναι μοναξιά! Είναι σαν εμείς οι ίδιοι να «φαλτσάρουμε» στην επικρατούσα άποψη και αισθητική:

Εμμονές σε συνθήματα, ανορθόγραφες κραυγές, τα ίδια και τα ίδια, απουσία ανάγκης να ορισθούν τα πράγματα από την αρχή, αυτοβαυκαλίσματα, σφαγή της ελληνικής γλώσσας, κακογουστιά, χιλιοειπωμένες γραφικότητες, απομιμήσεις.

Βέβαια, ο Πανδαμάτωρ Χρόνος έχει δείξει ότι η Ιστορία γράφεται από μειοψηφίες (και προσωπικότητες). Όμως σήμερα δε μιλάμε καν για μειοψηφίες αλλά για μειονότητες. Έτσι νιώθουμε συχνά. Και αυτό γιατί η αίσθηση του ξένου σώματος που βιώνουν μικρές ομάδες ανθρώπων μέσα σε ένα αχταρμά πλήθους (τον λένε και «λαό») είναι σήμερα πιο δυνατή.

Γιατί ο κόσμος τρελάθηκε. Γιατί ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή! Και όσοι ακόμα προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή σχέση με τη λογική (την οποία μάλιστα δε θεωρούν αντίθετη του συναισθήματος), με την αισθητική, με τη δημιουργία, αισθάνονται μόνοι, μέχρι και ποσοτικά λίγοι. Τι να σου πω, ίσως και έτσι να ήταν πάντα τα πράγματα. Ή ακόμα, ίσως έτσι να πρέπει να είναι.

Οι φίλοι μου με ακούν συχνά να λέω, όταν βλέπω τι γίνεται τριγύρω, πως… δεν υπάρχει ελπίς!

Κι όμως, έχω την αίσθηση ότι αυτή η χρονιά μάς επιφυλάσσει ακριβώς αυτό το στοίχημα: Το να μπορέσουν οι «μειονότητες» αυτές να κρατηθούν ζωντανές, κόντρα στην άσχημη ζωή. Και ακόμα περισσότερο, να καταφέρουν να βάλουν το δικό τους λιθαράκι, αθόρυβα και κάνοντας απλώς τη δουλειά ή την καύλα τους.

Ακόμα και αν η επόμενη γενιά πάρει αυτό το λιθαράκι, αρχίσει να το αναμασά, το κάνει ταρατατζούμ, γραφικότητα και το κανιβαλίσει…

Ό,τι κάνει και η τωρινή δηλαδή με το παρελθόν της… στο ίντερνετ, την Ελλάδα, την Ικαριά.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
twitter: @fayum
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.