Στην προηγούμενη πτήση μου προσπάθησα να βρω κάτι θετικό μέσα σε αυτήν την καταχνιά. Παίρνοντας μία γερή δόση αντιμιζέριας θέλησα να εξάρω την προσπάθεια πολλών από εμάς να συνεχίσουμε το βηματισμό μας και να ονειρευόμαστε έναν ξάστερο ουρανό για το μέλλον.

Σύντομα επανήλθα στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Έναν κόσμο εξοργισμένο με όλους και με όλα. Έλληνες που αφού δεν μπορούν να βρίσουν τους πολιτικούς από κοντά, βρίζονται μεταξύ τους. Μία πόλη ζούγκλα με τον καθένα να προσπαθεί να επιβάλει τους όρους του στο παιχνίδι μίας αδίστακτης κοινωνικής επιβίωσης.

Βλέπω παιδιά και μεγάλους που ακόμα δεν έχουν μάθει τη σημασία να ζουν σε καθαρή πόλη. Ίσως δεν την θέλουν καθαρή. Οδηγούς να διπλοπαρκάρουν και να μπλοκάρουν δρόμους αδιαφορώντας για τους άλλους. Μπαχαλάκηδες παντός τύπου να έχουν στο πίσω μέρους του μυαλού τους πώς θα την βολέψουν αυτοί και οι «δικοί» τους. Ακόμα χειρότερα, βλέπω κόσμο να χειροκροτεί και να υπερασπίζεται αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.

Λένε ότι μέσα από την κρίση γεννιούνται ευκαιρίες. Επίσης, λένε ότι οι άνθρωποι μπροστά σε ένα γενικό κακό αναδύουν τον καλά κρυμμένο αυθεντικό εαυτό τους. Θα περίμενα η δυστυχία να γεννήσει ποίηση και η φτώχεια καλοσύνη. Να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας και να αναζητήσουμε το ουσιώδες στη ζωή μας. Να αποβάλλουμε το χαρακτήρα που μας έφτασε μέχρι εδώ. Γίναμε μία κοινωνία, άρρωστη, που καταξίωνε τον κύριο τίποτα στο πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια, το ξέκωλο στην πρώτη ξαπλώστρα στην Ψαρρού, ή τον τύπο γαμάω και δέρνω (και χρωστάω σε όλους) μέσα από το Χάμερ.

Θα περίμενα, ως Έλληνες, να αναδείξουμε στοιχεία ευγένειας και πολιτισμού. Να συμπονέσουμε ειλικρινά ο ένας τον άλλο και να αφήσουμε κατά μέρους τις μικρότητες και τις αντιπάθειες. Φοβάμαι ότι έχουμε υποστεί κοινωνική λοβοτομή και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε. Δεν ξέρουμε τον τρόπο και δεν έχουμε ούτε καν τη φλόγα μέσα μας να το κάνουμε.

Βλέπω μετά λύπης μου ότι παραμένουμε ίδιοι και απαράλλαχτοι. Αυτό που με τρομάζει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Με ανησυχεί ότι ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Έχουμε υποστεί βαθιά αλλοίωση σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Αλλοίωση πολιτιστική, οικονομική και προπαντός ηθική.  Είμαστε ένας λαός χωρίς ελπίδα και αυτό είναι ίσως το χειρότερο.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.