Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να προσθέτω μια καριώτικη πινελιά στον τρόπο που μιλούσα, με κάτι «πανάγκασμά το» και κάτι «κι απέκειο» (όχι πολύ πετυχημένα βέβαια, διότι εκ του φυσικού μιλάω τα ελληνικά του σχολείου και της τηλεόρασης με κάτι λόγιες παρεκτροπές), πράγμα που άλλους από τους φίλους μου τους διασκέδαζε και άλλους τους εκνεύριζε κάπως. Πάντως το ψιλομάζεψα όταν κάποιος μου έκανε το περίφημο «τεστ ικαριακότητας»:
Το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα είναι να το αναγνωρίσουμε και να το αποδεχτούμε. Αυτό μας βοηθάει να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Η λύση δε βρίσκεται μακριά αλλά μέσα μας. Χρειάζεται επικοινωνία με τον εαυτό μας, χρειάζεται να μην φοβόμαστε τα συναισθήματά μας.
Δεν ήσουν μικρός στην Ικαρία; Δε μαζευόσασταν κάθε καλοκαίρι όλα τα παιδιά του χωριού –και τα «αμερικανάκια»- και παίζατε μέχρι να σας τραβήξει η μάνα στο σπίτι από το αυτί; Δεν πήγαινες σε όποιον έβρισκες μπροστά σου να του ζητήσεις να έρθει στην ομάδα σου για να πολεμήσετε τους «άλλους» που όλο σας νικάνε;
Ήθελα δήμαρχε καλέ, να σου ‘γραφα δυο λόγια / στην Ικαριά που έρχομαι είκοσι δύο χρόνια./Πρώτα συγχαρητήρια δια την εκλογή σου / που βγήκες πρώτος δήμαρχος στο όμορφο νησί σου.
Πρέπει να είσαι ειλικρινής σε ό,τι είχες τάξει/και όλες οι υποσχέσεις σου να γίνουνε και πράξη. /Βέβαια τα χρόνια είναι δύσκολα όπως μας έχουν φέρει / ο κόσμος οικονομικώς πολύ να υποφέρει.