Μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον που οι «ταμπέλες» τείνουν να ξεπεράσουν σε αριθμό αυτούς που κατηγοριοποιούν. Άλλη μια ενοχλητική αλήθεια είναι ότι η εντύπωση που δημιουργείται για ένα γεγονός είναι σήμερα το ίδιο σημαντική (αν όχι σημαντικότερη) με το τι πραγματικά συνέβη.

Ήμεσσαν κατάζακα, η αθράκα έκαιε, το λιοκόμπομα ηπόσωνε για ούλλους. Εκάμναμε χάζιν την φωτιά και πασκίζαμε να ζεστοκοπιθούμε. Ήμεσσα μαργωμένοι από την ψακάδα. Η αεροφιτσάδα του βουνού ακουότανε από τον αναφάντη. Ο ουρανός ηξεφουντανίστη, ήχασεν τα μπούτσα του και ηξεπατώθηκεγ καλά-καλά.

Το πρωτοφανές μέγεθος του αιολικού πάρκου που ο όμιλος Μυτιληναίου προτίθεται να κατασκευάσει στην Ικαρία αποδείχθηκε τόσο πράγματι πρωτοφανές που όλοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού πρώτα έσπευσαν να δηλώσουν την «απερίφραστη υποστήριξή τους στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, την πράσινη ανάπτυξη, κτλ, κτλ, ..., χωρίς όμως επιβάρυνση του νησιού, κτλ, κτλ, ...» επέλεξαν έναν από τους δύο δρόμους του ζεν: «ναι χωρίς συζήτηση» και «όχι χωρίς όρους»...

Είναι εκείνο το παράθυρο, που όποτε το σκέφτομαι, πλημμυρίζω χαρά… σχεδόν βουρκώνω. Είναι ένα παράθυρο με θέα πανοραμική στο Ικάριο, ανοιχτά του Ευδήλου, στο Κυπαρίσσι. Μ’ αρέσει να κάθομαι μπροστά στη κυανή κορνίζα του και να χαζεύω καρέ-καρέ τη διαδρομή του ήλιου, το αιώρημα του γλάρου, τη ρότα του καϊκιού, το πέρασμα ενός φίλου.