Για πολλούς και διάφορους λόγους, βαφτίστηκα λίγο μεγάλος. Δηλαδή μπήκα στην κολυμπήθρα σε ένα στάδιο ανάπτυξης που δεν μπορούσα πλέον να χαρακτηριστώ ως μωρός. Είχα γεννηθεί και ζούσα στην Αθήνα αλλά οι γονείς μου αποφάσισαν να με βαφτίσουν στον Ξυλοσύρτη. Έφτασα στην εκκλησία οδηγώντας ένα τρίκυκλο ποδηλατάκι, ολοκόκκινο, και με τα γόνατα γδαρμένα. Είχα μία έφεση στις τούμπες η οποία με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Η διαφορά είναι ότι τελευταία που μεγάλωσα πονάω περισσότερο και αναρρώνω πολύ αργότερα.

Το ταξίδι έγινε κοντά στο Πάσχα και φυσούσαν οι τελευταίοι νοτιάδες της άνοιξης. Το σπίτι μας ήταν στην άσπα, πάνω από το γιαλό, κι έτσι το βράδυ που ξαπλώναμε ακουγόταν ο ήχος από τις πέτρες που κυλούσαν στο βυθό, κάτω από την πίεση και την ορμή των κυμάτων. Λόγω της απόστασης δεν ακουγόταν καθόλου το κύμα. Το πρώτο βράδυ φοβήθηκα, έμοιαζε με τον υπόκωφο και υπόγειο θόρυβο που προηγείται ενός σεισμού. Μην μπορώντας να κοιμηθώ μόνος (με το ποδηλατάκι παρκαρισμένο δίπλα στο κρεβάτι) αναζήτησα τη συντροφιά και την προστασία κάποιου μεγάλου. Δε θυμάμαι σε ποια σκεπάσματα τρύπωσα. Θυμάμαι μια πλάτη που φάνταζε τεράστια και που προσπαθούσα να αγκαλιάσω με το μικρό μου χέρι.

Το δεύτερο βράδυ δεν φοβόμουν, ο ίδιος υπόκωφος θόρυβος μετατράπηκε σε νανούρισμα. Οι πέτρες άλλαζαν θέση με αργό και μονότονο ρυθμό. Είχα την εντύπωση πως η θάλασσα γεννούσε τη στεριά εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Κι όπως η κοιλιά της μάνας μου είχε αλλάξει κι είχε φουσκώσει για να με χωρέσει και να με γεννήσει, έτσι κι η θάλασσα είχε φουσκώσει. Σε κάθε της ξέσπασμα πρόσθετε ακόμα μια λωρίδα γης στην Ικαριά.

Ολόκληρη εκείνη τη νύχτα έμεινα τελικά ξύπνιος αλλά ατρόμητος. Έβλεπα στα γλαρωμένα μάτια μου να βγαίνουν από το νερό τα κυπαρίσσια και οι πρίνοι, οι ορτανσίες και τα γεράνια. Ήμουν σίγουρος πως και η περιπατίνα της αυλής με το κλίμα είχε έρθει με τον ίδιο τρόπο, μερικές μέρες πριν την άφιξή μας. Ακόμα και τα μούσμουλα στη βορειοδυτική γωνιά του περιβολιού ήταν σκεπασμένα από αλάτι.

Μερικές δεκαετίες αργότερα βρέθηκα πάλι στο νησί για μόνιμη εγκατάσταση. Ήρθα και πάλι μ’ ένα ποδήλατο, με ανυπομονησία και μια απέραντη ικανοποίηση που μπόρεσα να ξεπεράσω κάθε ενδοιασμό και να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Τώρα κοιμάμαι πολύ μακριά από τη θάλασσα αλλά κάποιες νύχτες ορκίζομαι ότι ακούω το ίδιο βουητό από τα βότσαλα που παρασύρονται στο βυθό. Είμαι σίγουρος πως η φύση αυτού του νησιού συνεχίζει να δέχεται δώρα από τη θάλασσα. Θα ήθελα κάποτε να ανταποδώσω την προσφορά της κι ίσως στο μέλλον βρω τον τρόπο να την ευχαριστήσω για αυτήν την αέναη δημιουργία του κόσμου, του δικού μου και παιδικού μου κόσμου.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.