Διαβάζοντας τις δικές σας πρώτες μνήμες, πλημμύρισα εικόνες. Δύσκολα θα τις βάλω σε σειρά… γι΄αυτό θα επιλέξω, να μοιραστώ μαζί σας… εκείνη, που ήρθε σαν εικόνα, στο μυαλό μου..πολλές φορές.

Πηγαίνω δημοτικό (χρόνια πίσω γύρισα…) και  η φύση γύρω μου είναι χειμωνιάτικη. Αέρας δυνατός, φυσάει μέρες τώρα. Και εμείς όπως κάθε πρωί… ένα μικρό τσούρμο παιδιών, πρέπει να κατέβουμε  «το κυπαρισσάκι». Τα Καραβοσταμιοτάκια της γενιάς μου και άλλα παλιότερα… ξέρουν καλά για το δρομάκι αυτό. Μια διαδρομή που με βήμα γοργό ή και τρέξιμο ,από το σπίτι μου θέλαμε 10 – 15 λεπτά να φτάσουμε στο σχολείο.

Όποτε είχε καιρούς πιο άγριους, σχεδόν πάντα λοιπόν, σε αυτό το κομμάτι έπιανε τέτοιος αέρας..που σχεδόν μπορούσε να μας σηκώσει! Έχω έντονα… την εικόνα αυτή στο νου μου… Αργά βήματα και σταθερά, μόνο σε αυτό το σημείο. Χεράκι, χεράκι … με την Δέσποινα! Και οι τσέπες μας… γεμάτες πέτρες βαριές, που διαλέγαμε από πιο πάνω! Στα παντελόνια μας και στα μπουφάν μας… για να μην «φτερώσουμε»! Ιεροτελεστία ολάκερη!

Πολλές φορές, αν είχαμε λίγο χρόνο στο πήγαινε… ή σχεδόν πάντα στο γύρνα… Καθόμασταν στο κυπαρισσάκι…  Μεγάλο και βαρύ, που από τον τόσο αγέρα που δέχτηκε, λύγισε! Λύγισε τόσο… που δεν σπάει! Μονάχα έγινε σαν κιόσκι τους χειμώνες και τα καλοκαίρια που χρειαζόμασταν μια στάση… Και στα δικά μας μάτια… γινόταν πλοίο που θαλασσοδερνόταν! Αεροπλάνο… που πέταγε στα σύννεφα!

Γιατί τότε, τα πιο αγαπημένα μας, παιχνίδια… ήταν εκείνα της φύσης και της φαντασίας μας!

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.
Ολόκληρη η πρωτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.