Μνήμες από την Ικαρία δεν είχα ποτέ. Μόνο περιέργεια. Ήταν πολλές οι φορές που παραλίγο να πήγαινα στο νησί. Ήταν μόνο μία η φορά που πήγα επισκέπτρια, αρκετά χρόνια πριν, το Πάσχα. Έτσι δεν τη γνώρισα μέσα από τα πανηγύρια και τις παραλίες της αλλά από τους ανθρώπους της.

Στην αρχή τα πράγματα ήταν όπως σε πολλά άλλα όμορφα νησιά στις διακοπές. Ωραία τοπία, ωραίες παρέες, καλό φαγητό, γλέντια και χαρούμενα πρόσωπα. Η παρέα ήταν της περιπέτειας και έτσι σε μία από τις πεζοπορικές βόλτες μας κάναμε τη διαδρομή από το Χριστό για το Μαγγανίτη. Τα τοπία άλλαζαν κάθε τόσο και από την πυκνή βλάστηση των Ραχών φτάσαμε σε ένα ξεκάθαρο βραχώδες τοπίο που σου έκοβε την ανάσα. Ήμασταν στα Αμμούδια.

Τα μάτια μας γεμίσανε υπέροχη θέα σε έξι ώρες πεζοπορία και ήδη είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Το μονοπάτι περνούσε κυριολεκτικά μέσα από τις αυλές των σπιτιών και εγώ είχα ήδη πιεί το νερό που είχαμε και διψούσα αφόρητα. Προς το τέλος της διαδρομής μας περνάμε από ένα σπίτι και βλέπουμε έναν άνθρωπο γύρω στα εξήντα με εξαιρετικά συμπαθητική φυσιογνωμία.

-Να σας βάλω ένα νερό; Ελάτε θα είστε κουρασμένοι.

Μας άνοιξε το σπίτι του, μας έδωσε νερό και κρασί απ’ το δικό του. Μα ξεροσφύρι δεν πίνεται το κρασί και δεν άργησαν να έρθουν τα ψωμιά, οι σαλάτες, οι καθούρες, το κρέας  και ένα χταπόδι που του είχε μείνει. Εγώ έχω σαστίσει, εντάξει είχα ακούσει ότι είναι φιλόξενοι οι ‘καριώτες, αλλά τόσο πολύ πια; Τρώγαμε και πίναμε και είχαμε κουβέντες βαθιές, για την Ικαρία, για κείνον, για εμάς.

Είμαι σίγουρη πως για όλους όσοι μεγάλωσαν στην Ικαρία ή την επισκέπτονται συχνά, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την καθημερινότητα του νησιού. Για εμένα όμως ήταν το γκρέμισμα όλων των κοινωνικών δομών που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. 

Ήδη είχε νυχτώσει, είχαμε κάτσει αρκετά και αποφασίσαμε να πάμε στους φίλους μας. Στο τραπέζι ήμουν χαρούμενη αλλά δε μιλούσα πολύ. Στο μυαλό μου στριφογύριζαν συνέχεια εικόνες που έφτιαχνα από τις ιστορίες που είχα ακούσει∙  πώς έγινε η Ικαρία αυτό που είναι σήμερα, η εποχή της «Αφάνειας», οι εξόριστοι, η αλληλεγγύη, ο χαλαρός τρόπος ζωής.

-Μα τι έπαθες εσύ και δε μιλάς;
-Θα έρθω στην Ικαρία.

Υ.Γ. Κύριε Γιάννη δεν ξέρω πού είναι το σπίτι σας για να σας ξαναβρώ. Είχαμε πάρει λάθος μονοπάτι τότε. Ή μάλλον, είχαμε πάρει το σωστό.

Μαρίνα Λαγού
marina.lagou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μαρίνας Λαγού.
Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.