Η περίπτωση της κυβέρνησης Παπαδήμου, όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ συγκυβερνούν, χωρίζει εύκολα τις μνημονιακές από τις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις.
Η περίπτωση, όμως, του δήμου Ικαρίας, όπου δήμαρχος εξελέγη ο Χρήστος Σταυρινάδης (ΣΥΝ) από ένα κοινό ψηφοδέλτιο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ είναι πολιτικά πιο περίπλοκη και πολλαπλά διδακτική.
Το πρωτοφανές μέγεθος του αιολικού πάρκου που ο όμιλος Μυτιληναίου προτίθεται να κατασκευάσει στην Ικαρία αποδείχθηκε τόσο πράγματι πρωτοφανές που όλοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού πρώτα έσπευσαν να δηλώσουν την «απερίφραστη υποστήριξή τους στην ανάπτυξη των ΑΠΕ, την πράσινη ανάπτυξη, κτλ, κτλ, ..., χωρίς όμως επιβάρυνση του νησιού, κτλ, κτλ, ...» επέλεξαν έναν από τους δύο δρόμους του ζεν: «ναι χωρίς συζήτηση» και «όχι χωρίς όρους»...
Έχουμε ένα σοβαρότατο ζήτημα και έντονη διάσταση απόψεων, που για άλλη μια φορά, έχει να κάνει με την ανθρώπινη ματαιοδοξία σε επίπεδο ιδεών και κέρδους. Ό,τι δηλαδή είναι τεχνολογικό επίτευγμα πρέπει και να υλοποιείται για να αποδειχτεί το «μεγαλείο του» και ό,τι φέρνει λεφτά στις τσέπες των λίγων εφαρμόζεται χωρίς ηθικούς φραγμούς (πολιτικούς, κοινωνικούς, περιβαλλοντικούς κλπ).
Η ημερίδα που διοργάνωσαν η Αυτόνομη Συσπείρωση Πολιτών Ικαρίας (ΑΣΠΙ) και η Κίνηση Πολιτών Ραχών το Σάββατο 21/1/12 στην αίθουσα συνεδριάσεων του δήμου Ικαρίας ήταν ένα ακόμα λιθαράκι ενημέρωσης πάνω στον τομέα των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) και κυρίως στο θέμα της πρότασης εγκατάστασης του Αιολικού ή Βιομηχανικού Πάρκου στο νησί.
Το ερώτημα που θέλει απάντηση είναι: «Στην Ικαρία μπορεί να υπάρχει σεβασμός στο περιβάλλον από 110 ανεμογεννήτριες 330MW στα 2/3 του Αθέρα και από όλα τα συνοδευτικά έργα (δρόμοι δεκάδων χιλιομέτρων, 110 κτήρια, καλωδιώσεις) μέχρι την ακτή όπου θα υπάρχει το υποθαλάσσιο καλώδιο άνω των 100 χιλιομέτρων για εξαγωγή όλου του παραγόμενου ρεύματος στην ηπειρωτική χώρα;»