Μικρός ήμουν και πιθανόν να κάνω μεγάλο λάθος, μα η μικρή κοινωνία της Ικαρίας δείχνει πια να έχει χάσει κάνα-δυο σημαντικά πράγματα σε σχέση με αυτό που γνώρισα το ’80… σαν να έχει πέσει πρώτη απ’ όλους η ίδια θύμα του μύθου της… την ίδια στιγμή που όλο ζητάει και κατηγορεί και αυτή κάποιον άλλο… ευγενικά το λέω…

Κάπως σαν η ζωή του διαφορετικού ωραρίου κι αυτή η στωικότητα που υπήρξε από ανάγκη να έγινε απαραίτητη ταυτότητα που γράφει μοιρολατρία στο επώνυμο… και ενώ περιμένουμε την σωτηρία από το κεντρικό κράτος που κεντρικά σχεδιάζει, αποφασίζει και κεντρικά απογοητεύει… το νησί γλυκά να βυθίζεται στον μύθο του…

Κι οι μόνοι που κινούνται… όσοι χτίζουν στα γρήγορα αταίριαστα κουτιά τουριστικής εξυπηρέτησης… όσοι αναλαμβάνουν φιλικά όλα τα πόστα… περιφράσσουν πλαγιές και βουνοκορφές και ξεκινούν να μετρούν τα 20 χρόνια της χρησικτησίας… παγιώνουν καταστάσεις, δημιουργούν κεκτημένα… κινούν νήματα και μαγεύουν τα πλήθη… ακόμη και στα λίγα, να βγάζω περισσότερα…

Και σαν να μην είναι όλη η ελληνική επαρχία παραμελημένη… εκεί όμως, να ζητάμε τα πάντα, όλοι, συνεχώς, χωρίς καμία κρίση, λες και ο απώτερος σκοπός είναι απλά να ζητάμε, σαν έθιμο, αναίσθητοι στο μέτρο και την προτεραιότητα, του τι, πώς, πότε, από ποιον, με ξεχασμένη κάπου στο παρελθόν την αξιοπρέπεια που υπήρξε… την γνώση αυτή που οδηγούσε στην εργασία με κοινωνικό και κοινοτικό όφελος, στην αλληλοβοήθεια, την κοινοχρησία, στον αυτοπεριορισμό της περιουσίας και της πλεονεξίας των μελών της κοινότητας…

Κι αφού όλοι (ανεξαρτήτως αν κατοικούν στο νησί, την Αθήνα ή την Οστρέλια και το Αμέρικα) απέκτησαν γνώση και γνώμη, την έκρυψαν κάτω από το χαλί και ζητάνε από το απρόσωπο να καθαρίσει… το κράτος στο οποίο ούτως ή άλλως ποτέ δεν πίστεψαν, το κράτος το οποίο πάντα κατηγορούσαν, το κράτος που ποτέ δεν ήταν εκεί…

…αλλά και ήταν εκεί… σε 30 χρόνια δεν έγιναν και λίγα, έστω κι αν δεν ήταν αρκετά… μα ακόμα να ακούσω από όσους βρέθηκαν στο τραπέζι αν διαπραγματεύθηκαν με τον καλύτερο για το νησί τρόπο, από όσους πήραν αποφάσεις αν ήταν οι καλύτερες, από όσους μοίρασαν την πίτα το πώς έκοψαν τα κομμάτια, από όσους δούλεψαν με κρατικό (δηλαδή και δικό μου και δικό σου και δικό τους) χρήμα αν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό…

Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, ας με συγχωρήσουν, εγώ γράφω για αυτά που φτάνουν στα δικά μου αυτιά… και δυστυχώς σε όσων (κάθε καλοκαίρι) ονειρεύονται να ζήσουν τον δικό τους ανώδυνο μύθο στην Ικαρία…

Το τέλος στο επόμενο…

Νικόλας Κοντινάκης
nkonti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κοντινάκη.