Βρέθηκα πρόσφατα σε μία έκθεση συνεδριακού τουρισμού στη Βαρκελώνη, όχι λόγω ΕΟΤ. Το διευκρινίζω αυτό γιατί έχει τη σημασία του. Φτάνοντας στον εκθεσιακό χώρο αναρωτιόμουν πως θα αντιμετωπίσουν εμάς τους Έλληνες οι συνάδελφοι του εξωτερικού. Είχα οπλιστεί με ενέργεια και πάθος να εκπροσωπήσω επάξια τη χώρα μου και να δώσω απαντήσεις, σε όσους είχα στο πρόγραμμα να επισκεφτώ.

Με το που μπήκα στον εκθεσιακό χώρο προσπάθησα να βρω ανάμεσα στα εκατοντάδες περίπτερα το ελληνικό. Δεν ήταν δύσκολο να το εντοπίσω. Σε κεντρική θέση, τεράστιο, κατάλευκο και αφάνταστα πληκτικό…

Ένα poster με τον Παρθενώνα. Πιο δίπλα μία φωτογραφία από rafting και ασφαλώς δεν θα έλειπε μία παραλία από το Ιόνιο. Να μην ξεχάσω και το λογότυπο Greece με τους εννιά κύκλους (μπορεί και βότσαλα) να συμβολίζουν τις εννέα πτυχές του ελληνικού τουρισμού, τρομάρα μας…

Μέσα στο περίπτερο ερημιά. Κάποιοι στο πόστο τους να μιλάνε στο iPhone με φίλους στην Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι τοκιστές σουλατσαδόροι, από εδώ και από εκεί να μαζέψουν κανένα φυλλάδιο και να δοκιμάσουν νόστιμα μεζεδάκια. Πάλι Τσολιαδάκια, πάλι Αμαλίες, κουλούρια Θεσσαλονίκης με το κιλό και κακόγουστες μπροσούρες (μερικές ΜΟΝΟ στα ελληνικά!!!!) συνέθεταν το περίπτερό μας. Το κλου της βραδιάς ήταν ο μπουφές που βγάλαμε την Τετάρτη. Σουβλάκια, ελιές, κεφτέδες, φέτα, σταφίδες και το κρασί να ρέει υπό τους ήχους λαϊκών ασμάτων.

Μπορεί λεφτά να μην έχουμε αλλά τους ταΐσαμε πάλι για τα καλά. Ωστόσο, ακόμα και εκείνη τη στιγμή που βρέθηκαν κάποιοι δεκάδες επισκέπτες στο περίπτερο, έστω για να φάνε, αυτοί που έπρεπε να μείνουν στο πόστο τους αντί να τους μιλήσουν τα λέγανε μεταξύ τους… «Αφήσαμε τις μπροσούρες μπας και τις πάρουν» μου είπε ένας συνάδελφος λες και αυτές θα εξηγούσαν στον κόσμο ότι διάολε δεν είμαστε για πέταμα.

Μα καλά ρε γαμώτο, ξέρουμε ότι όλος ο πλανήτης μας συζητάει αρνητικά, τα διεθνή media μάς σταυρώνουν καθημερινά, είμαστε δυστυχώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και όλοι περιμένουν απαντήσεις και εμείς  βγάζουμε όλη μας τη μιζέρια και την προσφέρουμε με γέμιση αδιαφορίας και γαρνιτούρα ωχαδερφισμού.

Τόσο δύσκολο είναι να βγάλουμε ενέργεια και τρέλα; Να μιλήσουμε στον κόσμο. Να του δείξουμε ότι η χώρα δεν είναι μόνο ήλιος, φαγητό και θάλασσα. Ότι δεν είμαστε μόνο για Rooms to Let και cheap beer.

Ή μήπως τελικά είμαστε;

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.