Την προηγούμενη Κυριακή έκανα έναν ακόμη περίπατο. Ξεκινήσαμε, με το φίλο Δημήτρη, από την Πούντα, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, οι εναλλακτικές, κάθε φορά, είναι αμέτρητες. Διασχίσαμε το δάσος του Ράντη και στο Σταυρί, πριν τον Παπουτσοκρύφτη, αποφασίσαμε να κατέβουμε στο Μαγγανίτη. Πήραμε δυτική – νοτιοδυτική κατεύθυνση, περάσαμε πάνω από τις Κατσούνες, από τον Προφήτη Ηλία και κατεβήκαμε στο Καλαμονάρι. Η ανθρώπινη σφραγίδα είναι έντονη σε όλο το μήκος του μονοπατιού.  Δυστυχώς όμως δεν είναι ανεξίτηλη. Εκατοντάδες μέτρα ξερολιθιάς για να συγκρατούν το στενό δρόμο, εγκαταλειμμένα σπιτοκαθίσματα με όλα τα χρειαζούμενα (στάνη, άλωνα, τριό, φούρνο κλπ.) για πλήρη αυτονομία. Μέσα σ’ ένα άγριο αλλά μαγευτικό τοπίο, συνειδητοποιείς την ανάγκη αλλά κυρίως το πείσμα των προηγούμενων γενεών για επιβίωση. Και τα κατάφεραν μια χαρά αφού κάποτε η Ικαρία είχε τον τριπλάσιο πληθυσμό από το σημερινό (πριν τη μαζική μετανάστευση). Με πολλή δουλειά και με σωστή διαχείριση.

Εμείς σήμερα δεν ενδιαφερόμαστε γι' αυτά. Δε μας απασχολεί να διατηρήσουμε την κληρονομιά μας, ούτε μας ενδιαφέρει η πεζοπορία ως πηγή χαράς και ευεξίας. Εμείς χαιρόμαστε με άλλα, πιο μοντέρνα υποκατάστατα, και για να μετακινηθούμε έχουμε δημιουργήσει την απόλυτη εξάρτηση από το αυτοκίνητο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σταματάμε οπουδήποτε, μόνο για «δυο λεπτά», δημιουργώντας πρόβλημα στους άλλους οδηγούς. Η συμφόρηση που δημιουργείται τις εργάσιμες ώρες στο εμπορικό κέντρο Αγίου και Ευδήλου είναι έξω από κάθε φαντασία. Είναι έλλειψη σεβασμού, αλλά μας αρκεί που κάνουμε τη δουλειά μας ενώ, την ίδια ώρα, εκνευριζόμαστε όταν οι άλλοι οδηγοί δυσκολεύουν τη δική μας κυκλοφορία.

Σε τουλάχιστον τέσσερα στέκια της νεολαίας υπάρχουν τεράστιες φωτογραφίες πόλης. Ουρανοξύστες, λεωφόροι, αυτοκίνητα. Έτσι, γιατί εμείς δεν είμαστε επαρχιώτες και γιατί λατρεύουμε το αστικό τοπίο. Αυτό που μας καίει δεν είναι να δείξουμε την καταγωγή μας ή το φυσικό μας πλούτο αλλά  να προσφέρουμε στον «πρωτευουσιάνο» τις συνήθειες που (καλώς ή κακώς) έχει αποκτήσει. Κι αν εκείνος είναι ευχαριστημένος με τα πανηγύρια υπερπαραγωγές, τα ολονύχτια ξεφαντώματα και τη χαλαρότητα, τότε είμαστε κι εμείς ευχαριστημένοι και περήφανοι.

Στη χθεσινή της εκπομπή, η Χριστίνα Βίδου (παραγωγός του Μελωδία 99.2) έκανε αναφορά στη μακροζωία των Καριωτών. Είπε λοιπόν ότι η μακροζωία αφορά τους γηραιότερους που περπατούσαν ασταμάτητα και ότι εμείς έχουμε εντελώς διαφορετικές διατροφικές συνήθειες από ‘κείνους. Είχε απόλυτο δίκιο αφού η οποιαδήποτε φήμη δεν συντηρείται αν δεν υποστηρίζεται κι αν δεν αποδεικνύεται στην πράξη. Στο τέλος συμπλήρωσε ότι μας έχει μείνει η χαλαρότητα και μας έβαλε στη θέση μας.

Κι ενώ εμείς καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή είδαμε στο Mega μερικούς αιωνόβιους συμπατριώτες μας, στη Σάμο βρίσκεται τριψήφιος αριθμός Γερμανών που επισκέπτονται το γειτονικό νησί κάθε χρόνο, τέτοια εποχή. Δεν είναι οι μόνοι, τα γκρουπ πηγαίνουν και έρχονται. Είναι ευγενικοί, ήσυχοι και κοιμούνται από τις 10 το βράδυ. Αγαπούν τους γκρεμούς και τους καταρράκτες, τις πεταλούδες και τ’ αγριολούλουδα, τους φιλόξενους ξενοδόχους και τους καθαρούς εστιάτορες, αρκεί κάποιος να τους δείξει πού βρίσκονται. Λέγονται περιπατητές, ορειβάτες ή αναρριχητές. Όσοι δεν τους ξέρουν μπορούν να τους δουν, αλλά μόνο σε φωτογραφίες.

Ως τότε, καλή χαλάρωση.
Αν έχω άδικο, καλή αντάμωση.

Καλή αντάμωση στα «ραμμένα» μονοπάτια, στους γκρεμισμένους μαντρότοιχους, στα ασυντήρητα ξωκλήσια, στις βρόμικες παραλίες. Ραντεβού στον επόμενο αιώνα κι αν είναι νωρίς να μου το πείτε.

Γιάννης Κέφαλος
jianniskefalos@yahoo.gr

Υ.Γ. Εξαιρούνται οι εξαιρέσεις