«Το παιδί του βράχου» σε φώναζαν γιατί όποτε και να κοιτούσε κανείς τη θάλασσα, μέσα ήσουν! Άλλαζες δέρμα κάθε καλοκαίρι, μαύρη κουκίδα σ’ έναν πλανήτη μπλε, συντεταγμένη ευτυχίας σ’ ένα τέλειο κόσμο, με το μόνο λάθος του Δημιουργού ότι οι μπανάνες δεν είναι γεμιστές με μερέντα. Σοκολατής όμως γινόσουν κι εσύ, γι΄αυτό και μαζί σου έπιανε το αστείο που κάνουν όλοι οι γονείς: «Α, εσύ δεν είσαι δικό μας παιδί. Σε πήραμε απ' τους γύφτους»! Και απελπιζόσουν.

Και για να «γλυκαθείς», βύζαινες το αλμυρό σου δέρμα  που είχε στρώσεις  σαν τούρτα γενεθλίων: Για βάση το πράσινο σαπούνι, κάπου κάπου τη γεύση του ξεραμένου αίματος από τα κάπαλα των πτώσεων σου, μετά αλμύρα και όλο αυτό ν’ αφήνει στη γλώσσα σου εντυπώσεις του σπίρτου. Λείο, καθαρό, τσιτωμένο, κορμί δίχως ρωγμές και με δυνάμεις αντηλιακές. Πολύ αργότερα, κατάλαβες πως οι ρυτίδες και τα αποτυπώματα του Χρόνου στην ώριμη επιδερμίδα σου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σημάδια… από τα παιδικά σου ρούχα. Όταν εσύ μεγάλωνες (σαν τον Hulk) κι εκείνα στενεύοντας άφηναν στο δέρμα σου τα χνάρια τους. Για πάντα.

Και γύρευες μόνο έναν Ήλιο για να μπεις από κάτω. Όχι μόνος σου μα με κάθε άλλον που μπορούσε να σκαρφιστεί μαζί σου κάθε μέρα και από μία καινούργια περιπέτεια. Κάθε στιγμή: Είτε κάνοντας το εκατοστό μακροβούτι της ημέρας, είτε μπαινοβγαίνοντας στις βάρκες, είτε την ώρα που οι μεγάλοι χορεύανε Καριώτικο στα πανηγύρια. Ζωή χωρίς ζαβολιές δε γίνεται!

Τα σορτσάκια σου σετάκι πάντα με τις μπλούζες, ή τουλάχιστον όλα στο πιο παρδαλό χρώμα με φοίνικες, αμμουδιές και λουλούδια «της εποχής». Τα κορίτσια φορούσαν κυρίως ριχτά με κρόσσια. Τα θυμάσαι εκείνα τα κρόσσια;

Πότε έβγαλες το κεφάλι απ' αυτό το μακροβούτι και γιατί  «σώθηκε» ο αέρας σου; Γύρνα ξανά στο βυθό. Μαζί με τα «υποβρύχια» μετά την απαραίτητη (για τους μεγάλους) σιέστα, μαζί με ψάρια δίχως κόκκαλα (φρόντιζε η μαμά), μαζί με τις μουλιασμένες απ' το νερό παρθένες παλάμες...

Πόση ζωή χρειάζεσαι για να καταλάβεις πως όλα αυτά τα «σωσίβια» που προσπαθείς να κερδίσεις σήμερα, σε εμποδίζουν; Βούτα ξανά, σ' αυτό τον μπλε πλανήτη κάτω απ’ τον Ήλιο, το Καλοκαίρι σου.

Είναι ακόμα εκεί… τα καριωτάκια!  Με τα όμορφα σβέρκα, τα φαγωμένα γόνατα και τα λερωμένα από μόκα χείλη.

Είναι εκεί και σε περιμένουν … οι κάτοικοι του δικού σου Παράδεισου… η πιτσιρΙκαρία!

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου.

Ακολουθήστε τον στο twitter