Μπανγκόκ 1999: Δουλεύω ξεναγός σε μια χώρα μακρινή όσο κι η νεοελληνική ύβρη του νεοπλουτισμού εκείνη την εποχή. Ελληνες τουρίστες ξεφορτώνουν κάμερες, βρισιές και προκαταλήψεις απέναντι στους ντόπιους καλυμμένοι πίσω από μια γλώσσα αμετάφραστη και μια ψυχή άψαχτη.

Ο Σταύρος μίλησε για τους φίλους που αποχωρίστηκε και πήγαν να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. H Ηλέκτρα αποχαιρέτησε, εκ μέρους όλων, ένα δικό μας πετούμενο που από σήμερα ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες.

Σε αυτή την πτήση θα μιλήσουμε για το πετούμενο του ikariamag, τον Νικόλα. Ο Νίκος που λέτε, είναι από αυτούς τους ανθρώπους που τους γνωρίζεις, είστε μαζί για καμιά ώρα και μετά φεύγεις και πας σπίτι για να κλάψεις τη μοίρα σου επειδή είσαι άχρηστος, αμόρφωτος και δεν έχεις καταφέρει τίποτα στη ζωή σου. Γιατί;

«Δε φεύγω. Με διώχνουν. Ποιοι; Όλοι. Και εγώ μέσα σε αυτούς. Γιατί όχι εγώ; Όλοι μας φταίμε που απολαμβάναμε τη ζωή σε δανεικά. Μάθαμε βολικά να λέμε ότι η κρίση φταίει για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η κρίση φταίει που η ζωή μας δυσκόλεψε και που οι δουλειές έγιναν πιο απαιτητικές; Υγεία, παιδεία, ποιότητα ζωής όλα χάλια. Για όλα αυτά η κρίση φταίει ή εμείς που το επιτρέψαμε τόσα χρόνια;»

Ο εγκλεισμός στο σπίτι από ανάγκη φέρνει πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Σε κάνει αντικοινωνικό. Στην αρχή σου τηλεφωνούν για να βγείτε αλλά εσύ έχεις πάντα μία δικαιολογία για να καλύψεις την αφραγκία. Επικαλείσαι την κούραση ή μία άλλη υποχρέωση με αποτέλεσμα να σε ξεχνούν σταδιακά και μετά από καιρό να θεωρούν δεδομένο ότι δεν ανήκεις στην παρέα.

Η κοινωνική κουζίνα Ο Άλλος Άνθρωπος μαγειρεύει στα χρόνια της κρίσης. Γυρνάει στις γειτονιές και μαγειρεύει με ό,τι έχει. Κάθε μέρα. Ή μερικές φορές την εβδομάδα. Ανάλογα με τους εθελοντές, τις προμήθειες ή τη βενζίνη που υπάρχει στο ντεπόζιτο.

05/02/2013 - 00:06Wannabe Ικαριώτες

Εμένα δε μου αρέσει να σκάβω κήπους, ούτε να έχω κότες και κατσίκια. Μόνο τα κατσικάκια τα μικρά, που είναι πολύ χαριτωμένα, να τα παίζω. Και τα γουρουνάκια σε μπριζόλες. Γι’ αυτό μου φαίνεται περίεργο, παιδιά της πόλης να τρελαίνονται για φύση και αγρό.

Άνθρωποι θα ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, μαθητές θα λιποθυμούν από την πείνα, ο αριθμός των αστέγων θα φθάσει στους 20.000 και θα συμπεριλάβει πρώην ευκατάστατους, η θλίψη, το άγχος και ο φόβος θα διαπεράσουν όλα τα ηλικιακά στρώματα (με μια προτίμηση στα παιδιά) και οι αυτοκτονίες θα αποτελέσουν σημαντικό ποσοστό θνησιμότητας.

Πέρασαν χρόνια, δραματικά γεγονότα, δυσάρεστες εξελίξεις, απεργίες και εξεγέρσεις καταγράφονταν παγκοσμίως σαν σεισμοί. Αυτές οι ισχυρές δονήσεις ήταν για τον Ελληναρά «μακριά από τον κώλο του».

Δεν το φανταζόμουν πως μπορεί η δικιά σου ανεργία να προκαλεί τέτοια αμηχανία στους άλλους. Ντρέπονται που ρώτησαν πως πάει η δουλειά λες και έγινε κάτι που το ξαναθύμισες. Λες και το ξέχασα. Μετά πάντα ακολουθεί η ίδια ερώτηση ‘και; ψάχνεις καθόλου για δουλειά;’

Σελίδες

ikariastore banner