Στην Αθήνα μου, στο σπίτι μου, οι Κυριακές είναι παράξενα ήσυχες. Δεν είναι ότι δεν έχει φασαρία. Ίσα ίσα, έχει και αρκετή μάλιστα.

Ο παλιατζής περνάει κατά τις 9 και σε ξυπνάει και αφού ο ήχος της ντουντούκας αρχίζει σιγά σιγά να χάνεται, σαν ένα καλά ενορχηστρωμένο έργο, αρχίζεις να ακούς από μακριά το ακορντεόν που θα παίξει όπως και κάθε φορά, το «σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία», το «άσ’τα τα μαλλάκια σου» και «τα κύματα του Δούναβη».

Φτιάχνεις καφέ, πλένεις μούτρα (με αυτή τη σειρά) και κάθεσαι μέχρι να ξυπνήσει και το μυαλό. Σε αυτό βοηθάει και η σκούπα των απέναντι που καθαρίζει περήφανα τα πατώματα και τα χαλιά, Κυριακή γαρ.

Ένα μηχανάκι περνάει από κάτω και νομίζεις ότι περνάει μέσα από το σαλόνι σου. Ο σκύλος που γαβγίζει από τον πρώτο, γαβγίζει απ’ ευθείας μέσα στο μυαλό σου.

Οπότε γιατί λέω ότι έχει ησυχία; Θα σου πω. Γιατί αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα που δεν περνάνε αυτοκίνητα, που η σκούπα έχει κλείσει και ο σκύλος δεν γαβγίζει πια, αυτά τα δέκα πολύτιμα δευτερόλεπτα, έχει απόλυτη ησυχία. Τόση ησυχία, που ακούς το παραμικρό φυλλαράκι που το παρασύρει ο αέρας. Τόση ησυχία που ακούς την ανάσα σου. Τόση ησυχία που ακούς τον εαυτό σου να αναρωτιέται... «Πως να είναι άραγε αυτές οι Κυριακές στην Ικαρία στο σπίτι;»

Έχει ησυχία κάτω; Είναι ήρεμα; Ακούς τους γειτόνους; Κι αν τους ακούς, σε ενοχλεί; Εσύ που μένεις χαμηλά, την ακούς τη θάλασσα; Κι εσύ που μένεις ψηλά, το ακούς το βουνό που σου μιλάει; Κι άραγε την εκτιμάς την ησυχία και τη γαλήνη όπως θα την εκτιμούσα εγώ που μένω δίπλα στη Μεσογείων; Και όταν έχει φασαρία, είναι δικιά σου, έτσι δεν είναι; Εσύ τη δημιουργείς, με φίλους, με παρέες, με οικογένεια, με γιορτές και γλέντια. Ή με τσακωμούς και φωνές. Δεν έχει όμως σημασία γιατί όποτε θες, γυρνάς πίσω στην ησυχία.

Όχι, δεν είμαι για να δίνω συμβουλές, απλά κάτι τέτοιες Κυριακές με πιάνει στεναχώρια και θέλω μόνο να σου πω, σε σένα που μένεις κάτω, καμιά φορά να σταματάς για να ακούς την ησυχία. Γιατί δεν την έχουν όλοι. Κι εσύ μπορεί να την έχεις συνηθίσει, ίσως και να την έχεις βαρεθεί, αλλά αλήθεια σου λέω, σε κάποιους λείπει πολύ. Οπότε προσπάθησε να την αγαπάς, να την αναγνωρίζεις, για να έχουν πιο πολύ νόημα εδώ στην Αθήνα, οι Κυριακές οι δικές μας. Γιατί τις Κυριακές, εκτός από την ησυχία της Ικαρίας, μας λείπετε κι εσείς που είστε εκεί. Μας λείπετε πολύ.

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.