Φωτογραφία: Άγιος Δημήτριος, Ικαρία (Αλεξία Παλαιστή)

Όσοι έχουμε δύο, είμαστε πολύ τυχεροί. Γιατί με αυτά τα δύο μέλη μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Από το να νιώσουμε με τα δακτυλικά μας αποτυπώματα το απαλό πρόσωπο ενός νεογέννητου, μέχρι να σκάψουμε ένα λάκκο για να φυτέψουμε ένα βασιλικό. Εγώ, μπορώ να πατήσω γρήγορα τα μαύρα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο του lap top.

Έχω ένα φίλο εδώ και λίγο καιρό που τον λένε Κωνσταντίνο. Έχω αντιφατικά συναισθήματα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά συνήθως μου σπάει τα νεύρα. Έχει εμμονή στη λεπτομέρεια, ακριβολογεί υπερβολικά, έχει υφάκι, ειρωνεύεται και βγάζει κακίες χειρότερες κι από της Ντένης Μαρκορά. Τον λατρεύω αρρωστημένα όμως, γιατί είναι πανέξυπνος, Aπίστευτα γενναιόδωρος, κρυφοευαίσθητος, άψογος χειριστής της ελληνικής γλώσσας (ψαρώνω εγώ με κάτι τέτοια), αξιοζήλευτα δημιουργικός, τολμηρός και ατρόμητος. Αυτός ο φίλος δεν φοβάται ούτε ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια για τίποτα, αν και δεν την έχει και πολλή ανάγκη. Είναι από αυτούς που σου δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να κατακτήσουν το σύμπαν για πλάκα. Και πιθανόν όντως να μπορεί...Όμως επειδή είναι αυτό που είναι, είμαι σίγουρη πως απολαμβάνει κάθε είδους βοήθεια από όποιον θέλει και φυσικά από εμένα που, σαν καλή γλάστρα, ποτίζομαι μαζί με το βασιλικό.

Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι δεν βοηθούν ο ένας τον άλλο. Η ζωή είναι ήδη δύσκολη για να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας και μας φαίνεται βουνό ν’ αρχίσουμε να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας ανιδιοτελώς. Κοιτάμε αλλού όταν μας ζητάνε βοήθεια, αρνούμαστε ευγενικά και στο πίσω μέρος του μυαλού μας βολτάρει η σκέψη «Πού να πάω να μπλέξω τώρα...; Άσε να κάτσω στ’ αυγά μου, λες και δεν πήζω ήδη...».

Άλλες φορές πάλι ζηλεύουμε. Δεν θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον άλλο να πετύχει ή να κερδίσει κάτι. Θέλουμε να μην είναι κανείς καλύτερος από εμάς, ακόμα κι αν η επιτυχία του άλλου δεν έχει απολύτως καμία σχέση ή επιρροή στη δική μας ζωή. Είμαστε απλώς, ανταγωνιστικοί.

Συνήθως δεν το σκεφτόμαστε καν. Δεν υπάρχει στο μυαλό μας ως ενδεχόμενο η προσφορά ανιδιοτελούς βοήθειας είτε προς ένα άτομο είτε προς μια ολόκληρη ομάδα. Υπάρχει μόνο η προσπάθεια για προσωπική επιβίωση.

Μήπως όμως σε τέτοιους δύσκολους καιρούς θα έπρεπε να σκεφτόμαστε σαν ομάδα; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα αν βασιζόμασταν στο σύνολο και όχι μόνο στον εαυτό μας; Πόσο άγχος θα έφευγε απ’ το στήθος μας και πόσο βάρος απ’ τις πλάτες μας αν ξέραμε πως ό,τι κι αν χρειαστούμε υπάρχει κάποιος να μας βοηθήσει;

Άλλωστε αυτό δεν μας έχει διδάξει και η ίδια η Ικαρία στην ιστορία της; Τόσοι εξόριστοι δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν σ’ αυτό το νησί αν οι ντόπιοι δεν είχαν επιλέξει να τους βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούσαν. Οι Ικαριώτες οι ίδιοι δεν θα ήταν αυτοί που είναι σήμερα αν δεν είχαν βασιστεί σε ένα κοινωνικό σύστημα αλληλεγγύης, αλληλοπροσφοράς εργασίας, ιδεών και πάσης φύσεως βοήθειας.

«Πάρε τα χέρια μου» λέω πλέον σε όποιον μπορώ να βοηθήσω και βλέπω διαρκώς γύρω μου αμέτρητα χέρια να απλώνονται προς το μέρος μου για να με βοηθήσουν κι αυτά... Και το πρόβλημά μου πλέον είναι πως δεν ξέρω ποια να διαλέξω!

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε όλες τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.