Τέρμα! Οι Ικαριώτες ξέρουν πολύ καλά τη συνταγή του καλού πανηγυριού. Το χορό και το γλέντι το έχουν στο αίμα τους! Δεν ξέρω αν ήταν το κρασί, αλλά η ατμόσφαιρα έγινε πιό χαρούμενη και ενεργειακή από άλλα πανηγύρια, και όλοι έλαμπαν! Έζησα λίγο, εξ αποστάσεως, και τον οίστρο της προετοιμασίας. Ήταν ωραίο να δημιουργείς ένα νέο πανηγύρι για την περιοχή σου… Παρ' ό,τι δε μας έτυχε και το καλύτερο πακέτο κρέας (τυχερά είναι αυτά!), ξέρουμε ότι όλα ήταν γενικά πολύ καλά. Μέχρι και υπέροχο χαλβά μας έφεραν στο τέλος!!! Ο δε χορός; Τρικούβερτος! Και επιτέλους, με αρκετό χώρο να κινηθούμε! Νικήσαμε ΕΜΕΙΣ, και όχι τα τραπέζια και τα αυτοκίνητα!

Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν και τα "αλλά". Είναι σκόπιμο να λέμε τα «αλλά», χαλώντας αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα και τον απόηχο ενός τόσο όμορφο πανηγυριού; Αυτή τη φορά προσπάθησα να δω κάποια θετικά στη διαμόρφωση του χώρου: Πχ ότι έγινε εκεί που έγινε και όχι γύρω από την Αγία Κυριακή που γλίτωσε έτσι το στρώσιμο με μπετό τριγύρω της (αντίθετα με την Αγία Σοφία του Κάμπου και το εκκλησάκι του Ποταμού του Κεραμέ). Επίσης, ότι γλίτωσε από το τσιμεντάρισμα και ο υπέροχος περίβολος  και κήπος της Παναγίτσας του Φλες παρακάτω. Ουφ... Γιατί είχα ακούσει τις προηγούμενες μέρες για μπουλντόζες στην κοίτη και έτρεμα. Αλλά και όταν πήγα τελικά εκεί, παρ' ό,τι παραξενεύτηκα για την επιλογή και το τσιμέντωμα του χώρου, ήταν φανερό ότι ένα τέτοιο έργο, αν και μη αποδεκτό πλέον στις ρεματιές (οικολογικά και νομικά), είχε εξασφαλίσει μία ευρύτερη συναίνεση πέρα από τα πλαίσια του συμφέροντος κάποιου εξυπνάκια ιδιώτη ή εργολάβου που χρησιμοποιεί τις μπουλντόζες εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Μου φάνηκε (γιατί δεν έχω συζητήσει ακόμη με κανέναν το πως και το γιατί, πχ η γη ποιανού ήταν εκεί πέρα;) ότι η πράξη αυτή ήταν ένας γενικευμένος, συνειδητός συμβιβασμός των τριγύρω πολιτών προκειμένου να αποκτήσουν χώρο για πανηγύρι. Μακάρι να είναι μόνο έτσι, και να αποτελεί αυτή η διαμόρφωση στο ρέμα εξαίρεση, και όχι τον κανόνα για τσιμέντωμα των ποταμιών μας, όπως έγινε σε αλλοτινούς χρόνους στα Θέρμα, στο Καραβόσταμο κτλ.

Τα "αλλά", λοιπόν, κρεμόντουσαν συνεχώς από πάνω μας, αποτελώντας φόντο αντί του ουρανού για τον υπέροχο πλάτανο που αποκαλύφθηκε και ανανδείχθηκε με τη διαμόρφωση της περιοχής, όταν απομακρύνθηκαν τα βάτα. Το φόντο ήταν γκρίζο, με ίχνη των σανιδιών καλουπώματος. Οι πλαγιές της ρεματιάς είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια τσιμεντένιες… Κυρίως η μία πλευρά της ρεματιάς, ήταν πιστεύω εκτός κλίμακας by far! Εντελώς! Άντε να το πω (κατ' ευφημισμόν) μίνιμαλ, άντε να το πω ναΐφ, νταντά, μπάουχάους, ξέρω γώ; Η πολεοδομία και οι μηχανικοί που το εκτέλεσαν (κυριολεκτικά) πρέπει να είχαν έμπνευση  για δημιουργία εκείνη την ημέρα που το έφτιαχναν! Από την άλλη μεριά ένας πέτρινος τοίχος - κόσμημα που στηρίζει κάτι πεζούλια που περιέχουν θεμέλια άλλου κτιρίου, είχε μείνει στον αέρα από την εκσκαφή… Άσε το δάπεδο, που και αυτό είχε στρωθεί με τσιμέντο στο ίδιο μίνιμαλ 'στυλ'. Όλοι ονειρευόμαστε χορούς και τραπέζια κάτω από τα πλατάνια, αλλά είναι υποχρεωτικό να τσιμεντώνεται το χώμα αντί πχ να 'πατιέται' με κάποια σβάρνα; Και είναι υποχρεωτικό να χαμηλώνει το έδαφος ξαφνικά αφήνοντας τα παραπάνω κτίρια να ανησυχούν για τα θεμέλιά τους;

Πριν προλάβουμε να σχολιάσουμε κάτι, ήρθαν από μόνοι τους κάποιοι να μας ρωτήσουν με καμάρι (και νόημα!) αν μας αρέσει έτσι η ρεματιά (ξέροντας την ευαισθησία που κάποιοι έχουμε για τα έργα μέσα στα ρέματα - ευαισθησία που υποτίθεται, παρεμπιπτόντως, ότι την έχει και η νομοθεσία που καταργούμε).

Γνώριζαν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι, ότι θα ξενιζόμασταν με το έργο, και μας απάντησαν εκ των προτέρων στην όποια πιθανή απορία μας: Είναι σα να μας δήλωναν ότι έσπασαν τα δεσμά των ηθικών περιορισμών που θέτουμε σε τέτοια έργα (υποτίθεται ότι τους φταίμε εμείς, οι συγκεκριμένοι ‘οικολόγοι’, όπως μας λένε εδώ στην Ικαρία, ενώ στην πραγματικότητα όλα αυτά στηρίζονται σε βαθύτερη φιλοσοφία και επιστήμη), ότι απελευθερώθηκαν, και ότι με αγανάκτηση για τις επιφυλάξεις μας, διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να κάνουν αυτό που ήθελαν!

Λόγω χρόνου δεν μπόρεσα ακόμη να πάω να δω και να  φωτογραφίσω μέρα την περιοχή. Ελπίζω να μη φαίνεται πολύ όλο αυτό το τσιμέντο, λόγω του πλατάνου. Αλλά θα ήθελα να ρωτήσω: Τις επόμενες 364 μέρες του χρόνου, πώς θα αξιοποιείται αυτό το μέρος; Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τη διαμόρφωση τέτοιων χώρων ώστε να βρίσκονται αποδεκτές λύσεις. Να σημειώσω κι εδώ μια γνώμη, ότι η πλακόστρωση του τσιμέντου, συνήθως δε γιατρεύει την κατάσταση, αλλά ενισχύει τη δημιουργία μιάς πέτρινης και πολύ ζεστής ‘ερήμου’ κάτω από τα πλατάνια. Ανάμεσα στις πλάκες πρέπει να επιτρέπεται έντεχνα λίγο χορτάριασμα, έστω με βρύα γύρω από τους αρμούς, που αμέσως  ζεσταίνει οπτικά το χώρο και τον κάνει πιο γραφικό και δροσερό. Αυτό βέβαια ισχύει και για όλους τους άλλους χώρους πανηγυριών που έχουν ήδη τσιμεντωθεί. Αν διατηρηθεί εκεί έτσι ο χώρος, ας μελετηθεί λοιπόν καλύτερα η διαμόρφωση. Πιστεύω ότι πρέπει να φυτευτούν και μερικά ακόμη δέντρα. Να γίνει το μέρος κάτι σαν πλατεία, κάτι σαν κήπος. Γιατί προς το παρόν, πρέπει να διορθώσω τον τίτλο που έβαλα στην αρχή αυτού  του άρθρου:
ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΦΛΕΣ: ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ… ΜΠΕΤΑ!

Μαρία-Στέλλα Αλούπη
maria-stella-aloupie@sch.gr