Μιλούσα με μια φίλη σήμερα, μία πολύ καλή και πολύτιμη φίλη... Μιλήσαμε για  πολλά και πάνω στην κουβέντα μας μου θύμισε κάτι που «δεν θέλω να ξεχάσω, θέλω μόνο να ξεχαστώ λιγάκι».

Το μυαλό μας είναι φτιαγμένο για να σκέφτεται. Οτιδήποτε. Που και που δεν τα  καταφέρνει και τόσο καλά. Κατά καιρούς το παρακάνει και δε σταματά με τίποτα... Σκεφτόμουν λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου πως έχουμε μια τάση εμείς οι άνθρωποι  να βάζουμε στο νου μας άσχημα πράγματα. Ό,τι χειρότερο και βασανιστικό μπορούμε  να σκεφτούμε για τον εαυτό μας –καμιά φορά και για τους άλλους- αυτό σκεφτόμαστε. Και το πιστεύουμε. Περισσότερο απ’ ότι έχουμε την προθυμία να  πιστέψουμε κάτι καλό. Γιατί; Και πάλι δεν ξέρω... Για τον καθένα ένα άλλο σύμπλεγμα οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο με όλους τους άλλους, που πολύ συχνά βρίσκονται στα πιο απίθανα σημεία της γης.

«Γιατί;», ρωτάμε διαρκώς τον εαυτό μας. Κάποτε μια άλλη φίλη μου είχε πει «Μην  ρωτάς γιατί. Αυτή η ερώτηση μπορεί μόνο να σε τρελάνει, χωρίς να οδηγήσει ποτέ  σε κάποια απάντηση». Από απαντήσεις, και μάλιστα αυτοκαταδικαστικές, άλλο τίποτα  τα ανθρώπινα μυαλά...

Αυτό το παιχνίδι που λέγεται «ζωή» για πολλούς είναι ένα βάσανο. Και κάπως έτσι  νομίζω κι εγώ ότι βρήκα μια απάντηση. Γιατί οι άνθρωποι αυτοκτονούν; Μια  κουβέντα τον Αύγουστο του 1995 ήρθε και πάλι στο νου μου. Όχι γιατί δεν αντέχουν  τη ζωή χωρίς τον τάδε, όχι γιατί τα χρέη έχουν φτάσει στο τέρμα, όχι για να πάνε  κάπου αλλού, καλύτερα, αλλά για έναν πολύ απλό σκοπό –και όχι λόγο: για να  σταματήσει επιτέλους το μυαλό τους να γεννά όλες αυτές τις μαύρεςκαι τόσο  αβάσταχτες σκέψεις... Νομίζω.

Το μυαλό είναι το μόνο πράγμα που είναι δικό ΣΟΥ και κανενός άλλου. Το  προσφέρουμε όμως απλόχερα σε όλους, το παραδίδουμε αβίαστα σε ξένα χέρια γιατί  εμείς επιλέγουμε. Το αναλώνουμε χωρίς φιδώ στις πιο δολοφονικές σκέψεις –τις  δικές μας- και το σοδομίζουμε χωρίς έλεος. Είναι όμως τόσο απλό να βρούμε το  «γιατί».

Πρόκειται για το «γιατί» της δικής μας επιλογής. Όταν βασανιζόμαστε είναι γιατί  εμείς το επιλέγουμε. Είναι γιατί εμείς θέλουμε το οτιδήποτε να μεταφράζεται σε  ένα μικρό προσωπικό και άκρως εγωκεντρικό δράμα...

Ξεπεζέψτε. Είστε το κέντρο του δικού σας μικρόκοσμου –μόνο. Στο δικό σας μικρόκοσμο, μπορείτε να είστε ό,τι θέλετε. Στο δικό σας μικρόκοσμο, πριν και  μετά το θάνατο, όλα είναι απλωμένα στα πόδια σας κι εσείς τα ποδοπατάτε.

Γιατί οι άνθρωποι αυτοκτονούν; Εσείς γιατί θα αυτοκτονούσατε;

Για τίποτα... λέω εγώ.

Για την Αλέκα.

Do LoVe

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Photo: Nikos Karampinis