photo:guardian

Ένας φίλος μου, ο Γιώργος σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια έκανε  διδακτορικό στην Βαρκελώνη. Όταν  τελείωσε, γύρισε στην Ελλάδα για να βρει δουλειά…έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε και ακόμα ψάχνει. Του αρέσει πολύ η χώρα του, το σπίτι του, η οικογένειά του αλλά αναγκαστικά θα φύγει πάλι έξω για να εργασθεί…θα είναι ένας οικονομικός μετανάστης.

Ο Νίκος είναι σαράντα χρόνια στην Αμερική. Παντρεύτηκε, έκανε σπίτι, οικογένεια, επιχειρήσεις, σπούδασε τα παιδιά του. Μέσα στο σπίτι του, λένε , στ' αγγλικά, για τα νέα του χωριού τους στην Ελλάδα. Στην Αμερική τον φωνάζουν  Έλληνα και στην Ελλάδα Αμερικάνο…ήταν οικονομικός μετανάστης.

Για να έρθει ένας Πακιστανός στην Ελλάδα όλο του το χωριό τον ενισχύει οικονομικά, ταξιδεύει ένα μήνα ίσως και παραπάνω μέσα στις κακουχίες της πείνας και συχνά της εξαθλίωσης. Αφήνει πίσω τα αγαπημένα του πρόσωπα και εύχεται κάποια στιγμή να τα ξαναδεί…είναι ένας οικονομικός μετανάστης.

Η γενιά μου είναι η νέα μεταναστευτική γενιά. Πλέον όλοι σπουδάζουν με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν δουλεία εδώ και να φεύγουν στο εξωτερικό. Και ποιά είναι η διαφορά μας από τους μετανάστες της Ασίας και της Αφρικής; Ότι είμαστε λευκοί, ότι φοράμε καθαρά ρούχα ή ότι θα πάμε στο εξωτερικό με το αεροπλάνο; Μήπως επειδή είχαμε την ευκαιρία να σπουδάσουμε; Η κυρία που προσέχει τον παππού μου στην Γεωργία ήταν δασκάλα και ο Ινοσέτ που δουλεύει σε βενζινάδικο, σπούδασε και δούλευε σαν οικονομολόγος στη Νιγηρία. Μήπως  θα προτιμούσατε να διώχναμε τους δύο εκατομμύρια αλλοδαπούς που ζουν στην χώρας μας και να φέρναμε πίσω τα εφτά εκατομμύρια Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;

Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είμαστε στον 21ο αιώνα, φοράμε ρούχα από την Αμερική, μαγειρεύουμε συνταγές από την Κίνα και οι μουσικές που ακούμε έρχονται από την Αργεντινή. Οι πληθυσμοί κινούνται για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και αυτό είναι το μόνο φυσιολογικό. Ο κάθε άνθρωπος που στην εσχάτη των περιπτώσεων, η πείνα και ο πόλεμος τον ανάγκασαν να φύγει απ’ την πατρίδα του, θα κάνει ό,τι μπορεί για να βελτιώσει την ζωή του και να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδία του. Και αν του είπαν πως ο δρόμος για την ευτυχία περνάει μέσα από την πλατεία Ομονοίας, θα περάσει και από εκεί. Δε φταίει αυτός αλλά κάποιοι «ανώτεροι» που ορίζουν τις διαδρομές και δε βάζουν το φανάρι και τον τροχονόμο εκεί που πρέπει.

Να τα θυμόμαστε αυτά, αυτές τις μέρες που συζητάμε για τους μετανάστες της Νομικής, που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι οι καλύτεροι μας φίλοι και να φερόμαστε ανθρώπινα σ’ έναν μετανάστη που έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα στην ζωή με εμάς.

Βάσω Καττέ
vasso_katte_96@hotmail.com