Πόσο πάθος επιτρέπεται να έχουμε στη ζωή μας ώστε να μην εκραγούμε στο τέλος; Όχι, δεν μιλάω για καμιά αηδιαστική σπλατεριά με έντερα και αίματα να κυλάνε αργά από τους τοίχους λόγω.... υπερβολικού πάθους. Μιλάω γι’ αυτό το πάθος το μη παραγωγικό, το απολίτιστο και ακραίο, το υπερβολικό, το σαμποτάζ το ίδιο, αυτό που μας κάνει τρελούς και παρανοϊκούς, απαιτητικούς και παράλογους, με φωνή που πιάνει τα οχτακόσια δισεκατομμύρια ντεσιμπέλ (οκέι υπερβάλλω...). Αυτό το πάθος λέω.

Πόσο πάθος μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος και η κοινωνία γύρω του χωρίς αυτός να γίνει γελοίος, γραφικός, ακραίος και αποκρουστικός; Γιατί εμείς, οι μοντέρνοι, μάθαμε αλλιώς...;

Ακόμα και στην Ικαρία, το πάθος έχει μέτρο πια. Οι άνθρωποι πρέπει να πιουν για να εκφραστούν, για να χορέψουν με ολόκληρη την ψυχή τους μέχρι την αυγή, για να μιλήσουν μεταξύ τους έτσι απλά, για να γνωριστούν, για να πουν ότι ήταν ο ευατός τους για μερικές μέρες...

Γιατί πρέπει να υπάρχει μια δικαιολογία πίσω από την απλή έκφραση του πάθους, των ανθρώπινων συναισθημάτων –όποια κι αν είναι αυτά-, ακόμα και της υστερίας και γιατί αυτό γίνεται τελικά απαγορευτικό;

Ποιο πρωινό ξημέρωσε και όλα μπήκαν σ’ αυτό το πανέμορφο σκαλιστό πλαίσιο που τόσο με βολεύει ακόμα κι εμένα που καραδοκώ σε μια γωνιά για να κρίνω και να κατακρίνω όποιον δεν ανταποκρίνεται στα δικά μου πολιτισμικά κριτήρια;

Από πότε το πάθος σε όλο του το μεγαλείο πήρε τη μορφή ενός γελωτοποιού και στρογγυλοκάθισε στις συνειδήσεις μας;

Αρνούμαι να το δεχτώ.

«Παν μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι παραδίνονταν χωρίς καμία αντίσταση σε εκστασιακά διονυσιακά μυστήρια που ποτέ δεν θα μάθουμε.

Μήπως αυτό είναι το μέτρο; Μια παράδοση άνευ όρων στο id, εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που ούτε οι ίδιοι δεν τολμούμε να κοιτάξουμε;

Πήγαινε στην Εριφή μόνος και κοίτα την πέτρα και τη σκόνη. Και μετά ούρλιαξε όσο πιο δυνατά μπορείς. Μπορείς;

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.