Αυτή τη φορά το φτερούγισμα με έβγαλε στη Φρανκφούρτη για μία έκθεση συνεδριακού τουρισμού. Σε ένα αντίστοιχο ταξίδι μου στη Βαρκελώνη πριν μερικούς μήνες έγραφα για Αμαλίες και τσολιαδάκια στο ελληνικό περίπτερο. Με λύπη σχολίαζα ότι χάνουμε σπουδαίες ευκαιρίες να μιλήσουμε στον κόσμο για την αυθεντικά φιλόξενη Ελλάδα που εργάζεται και παράγει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έγραφα για έλλειψη ταυτότητας του ελληνικού προϊόντος και για τη δημιουργία θετικών εντυπώσεων, που βασίζονται μόνο στο αθάνατο ελληνικό φιλότιμο.

Ευτυχώς στη Γερμανία αποφύγαμε τη φουστανέλα, τα σουβλάκια και τα συρτάκια. Χάσαμε όμως την αυθεντικότητά μας. Προσπαθούμε μάταια να εντυπωσιάσουμε με το μέγεθος και το minimal design. Στοιχεία άγνωστα στην ελληνική κουλτούρα. Ένα τεράστιο άδειο και κατάλευκο περίπτερο με τραπεζάκια διάσπαρτα εδώ και εκεί ήταν για άλλη μια φορά η παρουσία μας στην έκθεση. Μία παρουσία άνευρη και νωχελική, χωρίς ταυτότητα. Κάποιοι υπεύθυνοι του ελληνικού τουρισμού να προσπαθούν μάταια να πουλήσουν «Ελλάδα» όταν όλοι οι άλλοι γύρω μας είχαν έρθει με στρατηγική επικοινωνίας, τόσο στο χώρο της έκθεσης όσο και στα social media που εμείς δυστυχώς αγνοούμε.

Κάθε πρωί σερβίραμε Greek breakfast. Ομολογώ σαν ιδέα τη θεωρώ προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, πάλι τα κάναμε μαντάρα. Τη στιγμή που όλα τα περίπτερα έπιαναν δουλειά και έκλειναν συμφωνίες, εμείς τρώγαμε και πίναμε από τις 9.45 έως τις 12 σαν να είμαστε το καφενείο της έκθεσης. Με εισαγόμενα γκαρσόνια, που δεν ήξεραν να εξηγήσουν τη διαφορά της τυρόπιτας από την μπουγάτσα, ντυμένα στα λευκά με μαύρη ποδιά μόνο το μολύβι στο αυτί τους έλειπε. Αν και τα παιδιά μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους, το μήνυμα που στέλναμε προς τα έξω ήταν «το κατάστημα άνοιξε και σας περιμένει». Δεν θα μπορούσε να υπήρχε μία ομάδα νέων ανθρώπων να εξηγεί σε όσους ήρθαν τι σημαίνει ελληνικό πρωινό και τι υλικά δοκιμάζει; Κόσμος έμπαινε, έτρωγε, έβγαινε χωρίς έστω ένας να τους μιλήσει με καρδιά και αγάπη για τη χώρα. Τουλάχιστον αυτό.

Η χώρα δεν χρειάζεται ούτε φανφάρες τύπου Live you Myth in Greece και βαρύγδουπα slogan άνευ σημασίας. Η χώρα δεν θέλει ούτε ελεημοσύνες (Give Greece a Chance). Χρειάζεται ανθρώπινη επικοινωνία και κουβέντα. Και σε αυτό εμείς οι Έλληνες είμαστε καλοί.

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη.