Δε βρίσκομαι πλέον συχνά σε δημόσιες συζητήσεις για την Ικαρία ή όταν συμβαίνει αυτό, αποφεύγω να μιλάω (για 2 λόγους: 1ον υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλύτερα από εμένα και 2ον υπάρχουν και κάποιοι που δε συνεννοείσαι εύκολα…)

Σε όσες όμως έχω βρεθεί (δεν είναι και λίγες), όταν μιλάμε για το μέλλον του νησιού, ακούω μονίμως από μερικούς:
- Πρώτα από όλα, πρέπει να συμφωνήσουμε στο τι τουριστική ανάπτυξη θέλουμε.  Γιατί αν θέλουμε σαν της Μυκόνου…

Ώπα, μισό! Υπάρχει ορατός τέτοιος κίνδυνος; Μη με τρομάζετε, ρε παιδιά!  

Υπάρχει δηλαδή περίπτωση -έχεις πάει ποτέ σου Μύκονο;- να έχουμε (ασφαλτοστρωμένο) οδικό δίκτυο σε όλο το νησί, δίκτυο συγκοινωνιών, πλοία και αεροπλάνα τόσο συχνά, όρους δόμησης (που θα τηρούνται) σύμφωνα με την αρχιτεκτονική της περιοχής μας, εξωστρεφές σύστημα προβολής του νησιού και των κρατήσεων, κλπ κλπ; Υπάρχει τέτοια περίπτωση να συμβεί αυτό το κακό στο νησί μας… μέσα στα επόμενα 3000 χρόνια;;;

- Έλα τώρα, Κωνσταντίνε. Εννοούμε τι τουρισμό πουλάμε!

Α μάλιστα, άρα (ένα το κρατούμενο) απέχουμε πολύ από αυτό (Όχι πάντα επειδή κάποιοι άλλοι το θέλησαν!) Ωραία, τι τουρισμό θέλουμε; Έναν τουρισμό που να ακούει την καρδιά του νησιού, τις ιδιαιτερότητες του, τους ανθρώπους του. Μια χαρά. Μπορούμε να οργανώσουμε δραστηριότητες και «ομορφιές» που (θέλουμε να) μας αντιπροσωπεύουν; Φυσικά μπορούμε. Εγώ είμαι αισιόδοξος (ευτυχώς δε μπορώ να κάνω αλλιώς!). Κάποια μάλιστα γίνονται, είτε εδώ και χρόνια είτε προσφάτως (τα βάζω όλα μαζί: μαθήματα μαγειρικής, μονοπάτια, μουσικές, όμορφοι ξενώνες, ποδήλατα, φεστιβάλ, τολμώ να βάλω και τα πανηγύρια, κλπ). Ωραία, μπορούμε να δώσουμε προτεραιότητα και ευκολίες σε αυτούς του ανθρώπους; Μπορούμε να προσφέρουμε –στο σύνολο μας, γιατί κάποιοι ήδη έχουν άριστες- καλές υπηρεσίες διαμονής και εστίασης; Μπορούμε επίσης να ακούσουμε και  να κάνουμε κάτι και για εκείνους που αγαπούν τη φύση της Ικαρίας ή/και την βλέπουν ως έναν προορισμό χαμηλού κόστους; Και καλά κάνουν. Οι καιροί αλλάζουν. Τι λέω… άλλαξαν!

Να στο πω και αλλιώς, στη Μύκονο πάνε και οι χλιδάτοι με τα γιοτ και το φοιτηταριό στη σκηνή για να πάει μετά στο Super Paradise. Είδες εκεί να αντιμετωπίζουν πρόβλημα κρίσης τουριστικής ταυτότητας; Εσύ γιατί έχεις; Και κυρίως, γιατί το οτιδήποτε αφορά στην προβολή του νησιού, σου προκαλεί ένα αίσθημα «κλεισίματος» και κινδύνου ότι κάποιοι θα έρθουν να μας «χαλάσουν»!

- Μα εγώ δε θέλω να είμαι ένα νησί που ζει μόνο από τον τουρισμό;

Και γιατί πάντα θεωρείς ότι το ένα εμποδίζει το άλλο; Αυτό-οργανώσου! Γίνε αυτάρκης, φρόντισε τον χώρο γύρω σου, γύρνα στην πρωτογενή παραγωγή, συνεταιρίσου. Βάλε φαντασία! Και σοβαρέψου.

Θέλετε να μου υποδείξετε ΕΝΑ μέρος σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον κόσμο, σε ΜΙΑ περίοδο ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της ανθρώπινης ιστορίας, που η «διακίνηση» των ανθρώπων και το εμπόριο, δεν ήταν ο πρόδρομος της ανάπτυξης τεχνών, φιλοσοφιών, τεχνολογιών, επιστημών, καινοτομιών, οικονομίας και κατ’ επέκταση των ίδιων των κοινωνιών; Ένα!

Δε ξέρω τι λένε οι ίδιοι οι Μυκονιάτες για τον τουρισμό στο νησί τους (όσοι δε ζούνε από αυτόν δηλαδή) και ειλικρινά δε θέλω να δω την Ικαρία «έτσι». Αλλά θεωρώ πως στο σχεδιασμό του όποιου μέλλοντος για το νησί (ανάπτυξη, από-ανάπτυξη, αυτοανάπτυξη, πες το όπως θες), τα ταμπού και τα κλισέ πρέπει να πάνε να συνεχίσουν τις κουβέντες τους στο καφενείο!

Το να βρίσκεται αμέσως στα χείλη μας η κουβέντα «Ε δε θα γίνουμε και Μύκονος», σήμερα με την Ικαρία σε αυτά τα χάλια, είναι σα να πηγαίνω – με τα κάμποσα παραπάνω κιλά μου – στη διαιτολόγο και μόλις ανοίξει το στόμα της να μου πει τι πρέπει να κάνω για να αρχίζω να χάνω κάτι από όοοοοολο αυτό το βάρος, εγώ να την προειδοποιήσω: Ε, να μη γίνω πετσί και κόκκαλο!

Τι λες, αγόρι μου;;;  Σκάσε και κολύμπα…

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Υγ. Α….το ότι αν δεν θες εσύ να αλλοιωθείς, δε μπορεί να σε αλλάξει κανείς, το ΄παμε; Δεν το ‘παμε!

Υγ2. Η κοροϊδία με τα καράβια πρέπει να σταματήσει. Μπράβο στους συλλόγους της Αθήνας για τις ενέργειες τους.

Ακολουθήστε τον στο twitter