… Νομίζω πως χαθήκαμε! Έπρεπε να στρίψεις πιο πριν και το ‘χασες…

Η παρατήρησή της μέσα στο αυτοκίνητο εισχωρεί σαν δυνατή σουβλιά στο ήδη πονεμένο κεφάλι μου και στον πληγωμένο ανδρικό εγωισμό μου. Μα πώς έκανα λάθος; Δεν βλέπω;

Οδηγώ από νωρίς το πρωί μπας και προλάβουμε να κάνουμε το μπανάκι μας μια λογική ώρα προτού μας χτυπήσει ο ήλιος κατακέφαλα. Το παλιό Cinquencento των 900 κυβικών αγκομαχάει στους κακοτράχαλους, επαρχιακούς δρόμους. Ξεκινήσαμε από το Ηράκλειο για Ιεράπετρα. Είχαμε τη φαεινή ιδέα να γυρίσουμε παραλιακά ώστε να βρούμε καμιά ωραία ερημική αμμουδιά στον Κερατόκαμπο. Μετά από πολλές στάσεις σε κάθε χωριό που συναντούσαμε στο δρόμο μας η ώρα έχει περάσει και ο τόπος βράζει, όπως και το ψυγείο του αυτοκινήτου μου. Ο καφές έχει πια ζεσταθεί και δεν πίνεται. Το νερό το ίδιο. Το μπάνιο στη θάλασσα έχει αποκτήσει άλλη διάσταση. Στην αρχή ήταν θέμα απόλαυσης. Τώρα έγινε θέμα επιβίωσης…

Αν με ρωτήσει κάποιος τι θυμάμαι πιο έντονα από το ταξίδι μου στην Κρήτη, δίχως δεύτερη σκέψη θα πω τη διαδρομή στον Κερατόκαμπο. Αυτό είναι το ωραίο με το καλοκαίρι. Η πιθανότητα του λάθους! Να χάνεσαι επειδή δεν βρήκες τη στροφή. Να πας κόντρα σε κάθε λογική που δυστυχώς μεταφέρουμε από την αστική ζωή μας. Όποτε το έχουμε πετύχει αυτό, το ταξίδι μας γίνεται αξέχαστο. Απορώ με αυτούς που πάνε διακοπές και ψάχνουν την γκλαμουράτη καφετέρια, το σούπερ κλαμπάκι και την ξαπλώστρα στην πρώτη σειρά λες και πάνε στο θέατρο. Βέβαια, γούστα είναι αυτά.

Καλοκαίρι για μένα είναι πετσέτα στον ώμο για να την βάλουμε κάτω να κάτσουμε. Στεγνώνουμε και στον ήλιο άμα λάχει...

Καλοκαίρι είναι να σε καθοδηγεί ο ήλιος. Να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα επειδή έτυχε να είσαι ακόμα στη θάλασσα. Να αναρωτιέσαι αν είναι 7 είναι 8 το απόγευμα και να το ψάχνεις καμιά ωρίτσα με την παρέα.

Καλοκαίρι είναι να χάνεις τις στροφές. Να βγαίνεις «εκτός πορείας», παραδομένος στα παιχνίδια του αγέρα και του τόπου που σε φιλοξενεί. Το οφείλουμε πρώτα στον εαυτό μας...

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com