- Έρχεται Νοτιάς, το ξέρεις; Οχτάρι, εννιάρι, μάζεψε ό,τι έχεις έξω, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει!
- Nαι, το άκουσα ρε συ, χαμός θα γίνει. Θα δέσει το καράβι; Θα προσγειωθεί το αεροπλάνο;

Είναι τέτοια εποχή που μπαίνει ο χειμώνας και με πιάνει αυτή η μελαγχολία… περίεργο. Όχι, δεν είναι μελαγχολικός ο χειμώνας, απλώς είναι περίεργο που μου λείπει τώρα πιο πολύ το νησί.

Επέστρεψα!! Είμαι πάλι εδώ. Ήρθα χθες το βράδυ με το πλοίο και το καλωσόρισμά σου δεν ήταν πολύ ευχάριστο. Με υποδέχτηκες με δυνατή βροχή και ισχυρό άνεμο. Πήρα το μήνυμα: είσαι θυμωμένη μαζί μου γιατί δεν ήρθα νωρίτερα, μετά από το περασμένο καλοκαίρι, αναβάλλοντας την επιστροφή μου με διάφορες δικαιολογίες.

- Μα καλά, πώς περνάτε το χειμώνα στην Ικαρία; (με ταυτόχρονη έκφραση λύπησης και στωικότητας)

Όταν κάποιος δεν έχει περάσει χειμώνα στο νησί-το συγκεκριμένο νησί, δεν έχει ιδέα για το πόσο όμορφα μπορεί να είναι- και μάλιστα χωρίς καθόλου πλήξη.

Χρόνια τώρα ακούω φίλους και γνωστούς να λένε ότι θέλουν να «γυρίσουν» στο νησί, κι ομολογώ ότι είναι μια σκέψη που με στοιχειώνει κι εμένα από καιρό. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε έχουμε γεννηθεί ούτε έχουμε ζήσει εκεί. Ωστόσο, μας είναι τόσο οικείο που το βλέπουμε σαν «επιστροφή» στον τόπο μας και όχι σαν μια απλή «μετακόμιση». Αλλά αυτή η «επιστροφή» ενέχει και πολλές δυσκολίες...

Κοιτώντας την φωτογραφία μιας ικαριωτίνας νύφης καθώς και τον υπέροχο ήλιο που μας ζέστανε λιγάκι σήμερα, αναλογίστηκα πόσο παραμυθένια μπορεί να είναι η ζωή αν επιλέξεις να την δεις έτσι...

Οι βάρκες μαζεύονται στεριά και οι μπουρουκάδες ξεκίνησαν απόχες. Οι κήποι καθαρίζονται από τις ξεραμένες ντοματιές και ταμπουραδιές και σκάβονται για κάθε λογής λάχανα. Τα χειμαδιά τοιμάζονται από τους κατσικάδες, ενώ πολλοί ‘παραβάτες’ ανοίγουνε πορειές για βοσκή. Τα πατζούρια των σπιτιών μας άνοιξαν, επιτέλους, να περάσει ο φθινοπωρινός ήλιος.

Τραβούσε τον κλώνο, έκοβε το σύκο βιαστικά κι ύστερα έπιανε ν’ αλείφει με την ακρούλα του το πονεμένο δέρμα. Έβγαινε το συκόγαλο δροσάτο και την ανακούφιζε από το τσίμπημα. Μα χρόνια μετά, κοτζάμ γυναίκα ήτανε και ντράπηκε.

Έχουμε αφήσει πολύ πίσω το καλοκαίρι.. Το πιο όμορφο μέχρι πριν από αυτό, αυτό που πήρε τον τίτλο από το προηγούμενο. Κι όλα τα όμορφα εκεί, στο ίδιο νησί, στην ίδια θάλασσα που τώρα βλέπουμε από την οθόνη. Ηλιοβασίλεμα εκεί, μπόρα πιο πέρα, ουράνιο τόξο παραπέρα.

To καλοκαίρι μάς αποχαιρέτησε αν και ο Σεπτέμβριος επιφυλλάσει πάντα τον καλύτερο καιρό. Ο χειμώνας είναι προ των πυλων. Και εντάξει, ο 4ο καλοκαιρινός μας οδηγός επιβίωσης για την Ικαρία έκανε θραύση και σας φάνηκε χρήσιμος και ανατρεπτικός, όπως μας είπατε, τι κάνουμε όμως με τις μουντές χειμωνιάτικές μέρες και τις παγωμένες νύχτες;

Σελίδες