Την πρώτη μου πραγματική μνήμη από την Ικαρία την έχω περιγράψει σε κάποια άλλη ελεύθερη πτήση. Η αλήθεια είναι όμως πως η λέξη «Ικαρία» δεν φέρνει στο μυαλό μου εκείνη την πρώτη, «άχαρη» μνήμη.

Σ’ ετούτη την πτήση θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια άλλη… πτήση. Μια φανταστική πτήση που παραλίγο να κάνω από την άκρη ενός γκρεμού κοντά στον ερειπωμένο οικισμό Στας Σκάλας. Όχι, δεν είχα πάει εκεί για ν’ αυτοκτονήσω. Σκοπός μου ήταν να εξερευνήσω τ’ ανεξερεύνητα της Ικαρίας και στάθηκα για λίγο στην άκρη του γκρεμού απλά για να μυρίσω: το φασκόμηλο, τις ελιές, τη θάλασσα και τα λουλούδια, ν’ ακούσω το θρόισμα των φύλων, να νιώσω τον αέρα στο πρόσωπό μου και με κλειστά τα μάτια να βυθιστώ μέσα τους.

Ένιωθα τυχερή που μπορούσα να περπατώ παντού, απολαμβάνοντας την πιο αποτελεσματική ψυχοθεραπεία. Αισθανόμουν πως όλοι αυτοί οι υπέροχοι τόποι που έβλεπα ήταν το έπαθλό μου για τους κόπους μου και την επιμονή μου…

Γαληνεμένη γύρισα πίσω μου κρατώντας τη φωτογραφική μηχανή με σκοπό ν’ αρχίσω να τραβάω, όμως ξαφνικά πρόσεξα πως ένα κριάρι απ’ το κοπάδι πρόβατα που βοσκούσε εκεί κοντά, άρχισε να τρέχει με φόρα προς το μέρος μου. Κεφάλι κατεβασμένο, κέρατα στραμμένα προς εμένα και ταχύτητα που διαρκώς αυξανόταν. Πάει, ήμουν καταδικασμένη: μπρος κριάρι, πίσω-δεξιά κι αριστερά γκρεμός. Πανικόβλητη έψαξα να βρω διέξοδο μα δεν υπήρχε τίποτα. Ακόμα κι ο Μαγκάιβερ θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.

Γύρισα προς το γκρεμό, έκλεισα ταμάτια και το πήρα απόφαση: εκεί, πάνω από τον οικισμό Στας Σκάλας, στην ηλικία των 28 μισό, με μια υπέροχη φύση γύρω μου, θα πέθαινα από ένα κριάρι. Ε, δεν πειράζει. Είχα ζήσει μια όμορφη ζωή… Μια οικεία ηρεμία με κατακυρίευσε. Τόσο, που δε φοβόμουν πια το θάνατο. Ήμουν πέρα απ’ αυτόν. Είχα περάσει στην άλλη όχθη που λένε. Σε τρανς.

Μα πού ήταν το κριάρι; Τα 2 δευτερόλεπτα που του είχα δώσει μέχρι να με φτάσει φαίνεται πως είχαν προ πολλού περάσει, μολονότι κάθε κλάσμα τους μου φαινόταν αιωνιότητα. Άνοιξα τα μάτια και με το φόβο μη φάω την κερατιά εκείνη την ώρα, γύρισα πίσω μου. Το κριάρι ήταν εκεί, ακριβώς δίπλα μου και βοσκούσε ήρεμο, σα να μη θέλησε ποτέ να με σκοτώσει.

«Γαμημένο…» είπα ψιθυριστά μη μ’ ακούσει και ξαναστραβώσει κι έσπευσα να φύγω απ’ το χείλος του γκρεμού. Προχώρησα λίγο πιο πέρα, κάθισα κάτω και με τρεμάμενα χέρια έβγαλα μια φωτογραφία το χορτάρι. «Εκεί θα καταλήξεις μια μέρα Αλεξάκο….» είπα μέσα μου. «Κι όταν έρθει η ώρα σου, να μπορείς πάλι να πεις ... ‘έζησα μια όμορφη ζωή’».

Αυτή είναι η πρώτη μου μνήμη από το νησί.

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.
Ολόκληρη η πρώτη μνήμη Ικαρίας, εδώ.