Φοβερό κλισέ στις μέρες μας να μιλάς στην κοντοπόδαρη μνήμη του νεοέλληνα, του νεοικαριώτη εδώ. Βλέπεις φέτος έχει να ασχοληθεί (μόνο) με την προβολή ή την προσβολή του από δυο διαφημίσεις. Οι εκλογές του Μάη και τα εθνικά/ευρωπαϊκά  αποτελέσματά τους, πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αφήσανε δε φαιδρή παρακαταθήκη και εκούσια κηλίδα στον εκλογικό χάρτη του νησιού μας 199 μαύρα, αγκυλωτά, ‘εθνικοσοσιαλιστικά’ ψηφαλάκια (σε σύνολο 6215 εγκύρων, δηλ. 3,2%). Εκατόν ενενήντα εννιά. Εκατόν ενενήντα εννιά. Αν τα βρεις και τα μαζέψεις δηλαδή, χτίζεις ένα νέο Ξυλοσύρτι. Ή μια ολόκληρη τοπική κοινότητα.

Είναι, λέει, ψήφος αντίδρασης η ψήφος του Καριώτη στη Χρυσή Αυγή και ουδεμία ευθύνη περί ναζισμού εκφέρει άμα τη εμφανίσει (της), γιατί ανέκαθεν ο κυρίαρχος Καριώτης λαός αποτάσσονταν το σατανά του ναζισμού. Σε κάνει πιο αλαφρύ στη δική μας κοινωνία να υποστηρίζεις αυτό. Βλέπεις, το όραμα του χρυσαυγίτη, δεν φτάνει (ευτυχώς βαγγελίστρα μου) στην Ικαριά. Ανιστόρητοι δηλαδή στο φασισμό –ειδικά σ’ ένα τόπο που το πετσί του, έχει ακόμα το γαζί της προσφυγιάς των προγόνων μας, που οι παππούδες μας, καβάλα στον καιρό, φάγανε από τις παγωμένες λίμνες της Αλβανίας χρυσόψαρα πικρά για να επιβιώσουν (για να νικήσουνε το φασισμό), που οι γιαγιάδες και οι θειές μας παίρνανε τις βάρκες και κάνανε το γύρο του νησιού να ξεκαρπίσουν στα παιδιά τους μια κουταλιά της σούπας λάδι να στεργιώσουν σε πείσμα των Ναζί, που τα πέτρινα χρόνια της εξορίας και του εμφυλίου Δεξιοί Καριώτες, προς τιμή τους, κρύβαν τους Αριστερούς από τους χωροφυλάκους. Αλλά τουλάχιστον όλα αυτά τα μορφώματα αγγίζουνε την Ικαρία από τα δελτία των οχτώ, από τα σύννομα μαγαζάκια των δημοσιογραφέων, της αρνητικής προβολής (η αρνητική διαφήμιση είναι εξάλλου και η πιο καλή) ‘αυτών των τραμπούκων νεοναζιστών’.

Δεν είναι αντίδραση. Είναι φόβος· και μάλιστα εκφρασμένα λάθος. Φόβος άλλωστε είναι και ο φασισμός (και ο ρατσισμός), να μη μοιάσεις στον άλλον και στο διαφορετικό. Και είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνο να συλλογάται ο ψηφοφόρος ότι αντιδρά, εκ του καναπέ ορμώμενος, στέλνοντας κάποιους μπετόβλακες να εκπροσωπήσουν τη χώρα του, την ιστορία της και το μέλλον της, για να προσφέρουν μόνο δάκρυ, δογματισμό, τσαμπουκά, ξύλο και κατινιές, το φαγητό δηλαδή της κάθε Τρέμη και της κάθε Χούκλη. Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά εμένα ο ίδιος ο τόπος εδώ μου δίδαξε, ότι όλα κατακτώνται με διεκδίκηση, με συνείδηση της κοινωνίας και της πραγματικότητας, γιατί όχι με πολιτικό υπόβαθρο και πολιτικά κίνητρα (παρόλο που απειροελάχιστες φορές η αλλαγή στη χώρα μας ή στο νησί μας εκφράστηκε μέσα από εκλογές), με ομόνοια και σύμπνοια λαού. Και σε αυτό δεν υπάρχει λοξοδρόμι.

Και τι περιμένεις στο φινάλε από τη Χρυσή Αυγή στην Ικαρία; Τι ελπίζεις; Να σου φέρει καράβια; Να βάλει τα καλοξυρισμένα αναλφάβητα μπουλντόγκ να μοιράζουνε ρυζόγαλα με σχέδιο κανέλα - σβάστικα στους ‘Έλληνες’ λουόμενους των Θερμών; Να προτάξει τα στήθη της και τα ‘καθαρά ναζιστικά της χέρια’ να βρεις πεντάμηνη δουλειά; Ποιός τους εκπροσωπεί εδώ; Κανένας ράπερ; Κανένας πανύψηλος, με αυτοπεποίθηση και ακραία αρρενωπό ηχόχρωμα, ώστε να κρύψεις τη δική σου ανασφάλεια από πίσω; 

Υποτιμώ γενικά τις εκλογές γιατί δε δείχνει σε καμία περίπτωση την εικόνα της κοινωνίας, της οικονομίας και των ιδεών. Αποτυπώνει απλώς μια στιγμή. Και ίσως αυτή η στιγμή των εκλογών είναι γεμάτη φόβο, ρουσφέτια και ‘υποχρεώσεων στους συγγενείς και στους φίλους’. Τα καθεστώτα φασισμού και ναζισμού στην Ευρώπη όμως, εκμεταλλεύτηκαν τις εκλογές και εδραιώθηκαν από αυτές. Και νικήθηκαν με πόλεμο.

Νικόλας Κουντούπης
Paraxrantos@gmail.com

Υγ.Για σένα, συγχωριανέ και φίλε, που ψήφισες τους ναζιστές και δεν είσαι χρυσαυγίτης όπως λες, το δέχομαι (όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ, αλλά ας κάνω και αυτήν την παραχώρηση). Το έκανες για άλλους, δικούς σου λόγους (για μένα πιο ηλίθιους λόγους  από τους γνήσιους χρυσαυγίτες). Έχεις όμως την ίδια ευθύνη με τους χρυσαυγίτες στο φασισμό. Και σήμερα έχεις και την πιο μεγάλη ευθύνη στο χώμα του χωριού μας· και έλα μια μέρα να μου πεις το αντίθετο.

Δείτε εδώ το νέο ντοκιμαντέρ: ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΑΕ

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Νικόλα Κουντούπη.