Είναι ωραίο να ζεις σ’ ένα μικρό νησί του Αιγαίου που έχει ομορφιές αλλά εγκαταλειμμένο και βρόμικο. Είναι ακόμα πιο ωραίο να ζεις με ανθρώπους που έχουν ο καθένας το χαβά του ή δεν έχουν κανέναν χαβά. H συμβίωση γίνεται παράλογη, τουλάχιστον είναι πιο ενδιαφέρουσα. Θέλουμε να πάμε μπροστά αλλά βρισκόμαστε στην ίδια θέση που ήμαστε πριν πολλά πολλά χρόνια. Αναλωνόμαστε στα προβλήματα της ακτοπλοΐας, της υγείας, των παρεχόμενων υπηρεσιών αλλά τα αντιμετωπίζουμε με έναν τρόπο που δε φέρνει θετικές εξελίξεις. Ο ορισμός της τρέλας, είχε πει ο θείος Αλβέρτος, είναι να κάνεις συνεχώς τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Κάνοντας λοιπόν έναν απολογισμό θα έπρεπε, μετά από καιρό, να έχουμε αφήσει το σημείο Α και να έχουμε φτάσει ή προσπεράσει το σημείο Β. Αυτό το σημείο που κάποτε ήταν ορατό, με τις σημερινές συγκυρίες δείχνει περισσότερο απόμακρο και τυλιγμένο στην ομίχλη.

Οι Καριώτες διαπιστώνουν ότι η εμφάνιση του δημάρχου μας στους δρόμους και στα σοκάκια του Αγίου και των Ραχών είναι σπάνια. Δεν τους ενδιαφέρει η παρουσία του για δημόσιες σχέσεις αλλά θα τον ήθελαν να αντιλαμβάνεται τα μικρά και καθημερινά από πρώτο χέρι. Στα περισσότερα χωριά έχουν να τον δουν από την προεκλογική περίοδο. Εκείνος έχει επιλέξει το δρόμο του μοναχικού καβαλάρη. Ταξιδεύει, κάνει επαφές και προσπαθεί να βρει λύσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είναι ικανός να καταφέρει πράγματα με συγκατάβαση, πειθώ και ολίγον από μυστικοπάθεια.

Οι δημότες κρατούν μία στάση επικριτική για όλα εκείνα που κυρίως δεν γίνονται αλλά η πλειοψηφία τους δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε δράσεις ή στις ενδεχόμενες αλλαγές.  Κάποιοι έχουν επιλέξει το δρόμο των αγώνων ή τους αγώνες του δρόμου και μερίδα αυτών συχνά λοιδορούν όσους επιλέγουν να διαμαρτυρηθούν ή να συμμετέχουν περιστασιακά.  Αν κάποιος ξύπνησε χθες ή πέρσι δε νομιμοποιείται να κάνει πορείες ή καταλήψεις, πρέπει να έχει παράσημα δεκαετίας ή να απεργεί από τα γεννοφάσκια του.  Κάπως έτσι αρχίζουν οι λεγόμενες τρικλοποδιές και οι διπλές συγκεντρώσεις.  Ούτε καν τ’ αγόρια που παίζουν παρέα δε βάζουν τρικλοποδιές. Πλέκουν τα δάχτυλα, κάνουν «σκαμνάκι» για ν’ ανέβει ο πρώτος και να περάσει τον τοίχο. Εδώ η τρεχάλα γίνεται με στόχο ποιοι θα προλάβουν ποιους, να σηκώσουν την παντιέρα γρηγορότερα ή ψηλότερα.

Για να γυρίσουμε σελίδα χρειαζόμαστε ένα όραμα. Οι πολλοί συμβασιούχοι που βρέθηκαν τελευταία στα γραφεία του δήμου και της περιφερειακής ενότητας τι μπορούν να οραματιστούν πέρα από τα πέντε συρρικνωμένα μηνιάτικα; Μερικοί έχουν αντικείμενο ενώ κάποιοι άλλοι δεν κάνουν τίποτα. Οι ανάγκες είναι πολλές και θα μπορούσαν να προσφέρουν αλλά ως διοικητικοί δεν μπορούν να βγουν από το γραφείο.

Είναι απαραίτητο να απαντήσουμε στην ερώτηση «πού θέλουμε να βρισκόμαστε μετά από δέκα χρόνια;». Οι Ισλανδοί, «αυτοί που ήταν πάνω στα δέντρα όταν χτίζαμε Παρθενώνες», άλλαξαν ακόμα και το σύνταγμά τους που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο προς διαβούλευση και οι πολίτες μπορούσαν να σχολιάσουν και να προτείνουν στους συντάκτες που, εκτός κομμάτων, αναδείχθηκαν με ψηφοφορία.

Στην Ικαριά, ευτυχώς, ξέρουμε ακριβώς τι είναι όραμα. Όραμα είναι να συζητάμε για τα κατσίκια, να κάνουμε κοινές διαπιστώσεις και μετά να τα τρώμε στα πανηγύρια με την κοινή διαπίστωση πως πουλιούνται ακριβά. Όραμα είναι να φτιάξουμε και πάλι το αντιΚΚΕ μέτωπο γιατί έρχονται εκλογές και κάποιος μας είπε πως «εμείς» είμαστε καλύτεροι απ’ «αυτούς». Όραμα είναι να οραματιζόμαστε κι άλλη γκρίνια.

Κι αυτό το έρημο σημείο Β νιώθει πολλή μοναξιά. Περιμένει να το φτάσουμε για να μας δείξει το Ω.

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.