Υπάρχει ένα μέρος, «δυο κουμαρές δρόμο» από το σπίτι μου στην Ικαρία, που μόλις διαβώ το κατώφλι το πρωί στρέφω το βλέμμα μου κατά εκεί να το κοιτάξω. Σαν να είναι αυτό που καθορίζει την ύπαρξη μου στο χώρο, που βεβαιώνει ότι όλα είναι εντάξει, πως είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Ένα μέρος που στη καρδιά μου είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου τούτου, αφού από εκεί πάνω μπορώ να δω τα πάντα.

Μπορώ να δω τα παιδικά μου χρόνια, τα παιδικά χρόνια της μητέρας μου, μπορώ να δω τον τόπο που με έμαθε να είμαι καλός με τους ανθρώπους, αληθινός με τα συναισθήματα μου και στωικός με τα προβλήματά μου.

Από εκεί πάνω βλέπω τη θάλασσα που ξαποσταίνει στις παραλίες, τη θάλασσα που έμαθα να μη φοβάμαι αλλά να σέβομαι και τις παραλίες που έμαθα να κολυμπώ «πιο αργά κι από την καθυστέρηση», που λέει κι ένας φίλος. Αργά αλλά σταθερά, με σιγουριά. Την ίδια σιγουριά που πιάνω την κουπαστή του πλοίου στα 9 μποφόρ για να κοιτάξω τον πάπα και να πω… ανεφάνει!

Εγώ δε τα μιλάω τα καριώτικα στην καθημερινότητα μου, αλλά αυτό που ξεπηδούν από το υποσυνείδητο μόλις τα μάτια μου διακρίνουν μέσα στο θολό τοπίο την Ικαρία, μού μοιάζει μαγικό.

Βλέπω κι άλλα… βλέπω το πόσο έχει αλλάξει ο τόπος, προς το καλύτερο και το χειρότερο. Βλέπω τα σπίτια που ξεφυτρώνουν, κι αυτά που σέβονται την αρχιτεκτονική του νησιού κι αυτά που δεν το κάνουν. Βλέπω τα δάση και θυμάμαι τα δάση που καήκαν. Βλέπω αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε για το νησί αλλά κι αυτά που κάναμε. Άλλοτε στεναχωριέμαι, άλλοτε χαίρομαι.

Βλέπω το παρελθόν και το μέλλον. Τα βλέπω όλα.

Μια πιο πολύ βλέπω πρόσωπα. Φίλων, γνωστών, αγνώστων και μετά χαμόγελα, γκριμάτσες, συνοφρυώματα, θυμούς, δάκρυα και τότε, λίγο πριν χρειαστεί να κατηφορίσω, βλέπω τα μάτια της, τα μάτια της.

Και ξέρω, ότι όλα θα  πάνε καλά.

Στέλιος Νικολακάκης
stelios.nikolakakis@gmail.com

Υ.Γ: Το μέρος είναι το Φύτρον Όρος.

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Στέλιου Νικολακάκη.