ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Αφροδίτης Τσαμουδάκη

Η Αφροδίτη Τσαμουδάκη γεννήθηκε πριν 33 χρόνια και μεγάλωσε στο «εξωτικό» Καρκινάγρι Ικαρίας. Μέχρι την εφηβεία της δεν ήξερε τι είναι η μπανάνα, ωστόσο ήξερε τις κωλοσταυρίδες και το βαβάτσινο. Έβγαζε εφημερίδα απ’ τα 12 και βοσκούσε στη φύση σα ρασκό ώσπου η μάνα της την άρπαξε (γύρω στα 16) και την πήγε στην Αθήνα να μάθει ξένες γλώσσες και γράμματα. Εκτός απ’ όλα τα μπαρ της πόλης, έμαθε αγγλικά και ιταλικά, σπούδασε δημοσιογραφία, κοινωνιολογία και ελληνικό πολιτισμό αλλά σήμερα η δουλειά της δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές της. Εργάζεται σε εισαγωγική εταιρεία υαλοπινάκων…μέχρι να επιστρέψουμε στη δραχμή οπότε θα πάψουν πλέον να γίνονται εισαγωγές. Αδυναμία της είναι το καλό και δυνατό κρασί.

της Αφροδίτης Τσαμουδάκη

22/10/2010 - 13:56Η επόμενη μέρα

Τα τραύματα είναι ακόμη νωπά και η κατάσταση κυρίως στο δυτικό άκρο της Ικαρίας δεν έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο δημοτικό διαμέρισμα Καρκινάγριου οι κάτοικοι διανύουν την τέταρτη ημέρα χωρίς ρεύμα, νερό και τηλέφωνο.

01/10/2010 - 09:08Οι παρωπίδες

Ο άνθρωπος που δεν αγαπά τους νεωτερισμούς χαρακτηρίζεται συντηρητικός. Αν υποθέσουμε ότι αυτός ο ορισμός είναι αληθινός, τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Ικαριώτες είναι συντηρητικοί και όχι προοδευτικοί όπως ακούγεται από διάφορα στόματα.

Το κλασικό αριστούργημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Οι Δαιμονισμένοι επέλεξε να φέρει επί σκηνής ο γερμανός σκηνοθέτης Πέτερ Στάιν σε μια παράσταση που ήρθε και στην Αθήνα και διήρκησε 8 1/2 ώρες με 6 ενδιάμεσα διαλείμματα (συνολικά 12 ώρες). Αρχικά φαινόταν δύσκολο, όμως εκ του αποτελέσματος (σχεδόν κανείς δεν έφυγε στο ενδιάμεσο της παράστασης) ήταν εύκολο.

Όταν ήμουν πιτσιρίκα, έπαιζα καμιά φορά τυχερά παιχνίδια αλλά πίστευα -τότε τουλάχιστον- ακράδαντα ότι ακόμη και αν γίνω εκατομμυριούχα θα εξακολουθήσω να εργάζομαι! Η δουλειά πίστευα είναι αναγκαία «τροφή» για τον άνθρωπο και η δημιουργία μέσω αυτής, απαραίτητη προϋπόθεση για την δήλωση και επιβεβαίωση της ύπαρξης.

Ευτυχία είναι οι παλιοί καριώτες με τη γλύκα τους, αυτοί που επιτέλους είδα και φυσικά δεν χόρτασα σε αυτό το πανηγύρι. Κυριάρχησαν στα τραπέζια, στις παρέες, στο φλερτ, στον χορό, στα ευρωπαϊκά (τα όμορφα βαλσάκια μας), στον ικαριώτικο.

Η λιτότητα που άνωθεν επιβάλλεται σήμερα στους Έλληνες πολίτες, εξορθολογικοποιείται μέσω του επιχειρήματος ότι με την καινούρια τάξη πραγμάτων δεν προάγεται πλέον ο «καλομαθημένος» τρόπος ζωής.

Η τουριστική προβολή του νησιού μας για την καλοκαιρινή σεζόν έχει ήδη αρχίσει και δίνει έμφαση στα προτερήματα του τόπου μας. Δεν θα είναι φαντάζομαι τα αποτελέσματα της περσινής μελέτης του «Αρχιπελάγους» - σχετικά με τη ρύπανση των ελληνικών θαλασσών- σύμφωνα με τα οποία η Ικαρία δεν υπήρξε ένας από τους τόπους που οι ακτές της θα έπαιρναν παράσημο!

Οι πτήσεις για και από Ικαρία ήταν ανέκαθεν λίγο πολύ προβληματικές. Τα αεροσκάφη ήταν πάντοτε μικρά και παλιά, δεν ήξερες αν θα φύγεις, αν θα φτάσεις ή αν θα επιστρέψεις. Μπορεί να είχες διανύσει δυόμιση ώρες δρόμου με το αυτοκίνητο -εκ των οποίων η μία ήταν σε χωματόδρομο- για να αναχωρήσεις με το πιο σίγουρο μέσο. Όμως τελικά εξαιτίας της κακοκαιρίας ή κάποιου άλλου λόγου, αυτό δεν ερχόταν στον προορισμό του. Στη συνέχεια έπρεπε ταλαίπωρος να επιστρέψεις πίσω διανύοντας άλλες δυόμιση ώρες δύσβατου χωματόδρομου.

Σελίδες

ikariastore banner