ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Ευτυχίας Βασάλου

H Ευτυχία, ή «Βασαλάκι» κατά Καραβόσταμο, είναι το γνωστό «ξενάκι» που δε θα ξεπεράσει ποτέ τα 18,5. Το 0,5 γιατί γεννήθηκε καλοκαίρι ,αυτήν την σημαδιακή ημέρα ανεξαρτησίας που την ακολουθεί μια ζωή (Νικαριά μου, αχ αναρχική καρδιά μου!), στην Αθήνα.Τα προηγούμενα Βασαλάκια έχουν Ικαριακή καταγωγή και είναι Αιγυπτιώτες.Η ίδια έχει την πολυτέλεια να είναι μια μίξη ντόπιου – ινσάιντερ όπως το λέει - αλλά και τουρίστο-γκρούβαλου ταυτόχρονα, ενώ μεγάλωσε με την ακλόνητη πεποίθηση πως τα πάντα γύρω από αυτό το νησί είναι μαγικά! Αν την συναντήσετε μην της το χαλάσετε γιατί μάλλον κινδυνεύετε…είναι αγριοκάτσικο.Είναι και ελέφαντας στη μνήμη, οπότε να είστε σίγουροι πως ό,τι είπατε, το θυμάται! Ως παιδί ήθελε να γίνει κάτι μεταξύ πολιτικού μηχανικού και ηθοποιού, μπερδεμένες πρακτικές και καλλιτεχνικές τάσεις δηλαδή. Οι φιλόλογοι τής πρότειναν να γίνει συγγραφέας, οι πληροφορικάριοι εικαστικός,τελικά δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά - γιατί έτσι και αλλιώς δεν μεγάλωσε- και στην καθημερινοτητά της προσπαθεί με κάθε «καλλιτεχνικό» τρόπο να επαναστατεί. Αγαπημένη της ατάκα: «’Ηρτεν το Βασαλάκι!», που σημαίνει πως έχει φτάσει ξανά στο νησί…

της Ευτυχίας Βασάλου

‘Ει! εσύ, μικρούλι, ξέρεις πόσο τυχερό είσαι; Θα ακούσεις πολλές ιστορίες μεγαλώνοντας και θα τα μάθεις όλα, μα τώρα που η αγωνία έχει κορυφωθεί και σε περιμένω πολύ σύντομα, ήθελα να σου γράψω αυτήν την τελευταία μου «ελεύθερη πτήση» ως εισαγωγή…

Ο «Κωλοφάνης» ήταν ένας αγαπητός (αγαπημένος των πολλών, για την ακρίβεια, ματαίως υποψήφιων συζύγων του) νέος του περασμένου αιώνα στο Καραβόσταμο. Το παρατσούκλι του ιδέα δεν έχω από πού προκύπτει, αν και κολακευτικό δεν ακούγεται. Ήταν ο Καζανόβας του χωριού, όπως λέγεται.

Την εποχή της Κατοχής, έπεσε μεγάλη πείνα στο νησί, ιδίως στα παραλιακά χωριά, γιατί στις Ράχες (όπως μου είχε πει ο κύριος Γιώργος από τον Χριστό) είχαν και ζώα πιο πολλά και βλάστηση να φάνε τα ζώα και οι ίδιοι.

Είναι τέτοια εποχή που μπαίνει ο χειμώνας και με πιάνει αυτή η μελαγχολία… περίεργο. Όχι, δεν είναι μελαγχολικός ο χειμώνας, απλώς είναι περίεργο που μου λείπει τώρα πιο πολύ το νησί.

Την Κούλα την γνώριζα πολλά χρόνια, από το σχολείο στην Αθήνα. Επρόκειτο, όμως για μια απλή γνωριμία, δεν κάναμε ποτέ παρέα, ούτε ήξερε πως κρατάω από την Ικαρία.

Τα χρόνια της κατοχής ήταν δύσκολα στο νησί, όπως σε κάθε άλλος μέρος της Ελλάδας. Στην Αθήνα, βέβαια, όλα ήταν ακόμα δυσκολότερα. Πείνα, εξαθλίωση και όλοι οι κατακτητές βαθμοφόροι με τα επιτελεία τους πάνω από το κεφάλι σου σε κάθε γωνιά στην πρωτεύουσα.

Ο γάμος έγινε στους Αγίους Αναργύρους στο Καραβόσταμο, ένα καλοκαίρι περίπου 70 χρόνια πριν το γάμο της δεύτερης Ευτυχίας -το δικό μου δηλαδή! - στο ίδιο μέρος. Η γιαγιά δεν φοράει νυφικό, δεν έχουν γαμήλιες φωτογραφίες και στο γάμο τους δεν πήραν παρά μόνο δύο δώρα που η γιαγιά κρατούσε χρόνια για ενθύμιο. Μεταπολεμική Ελλάδα, θα μου πεις, δύσκολες εποχές.

Σκέφτεσαι να παντρευτείς στην Ικαρία; Έλα, παραδέξου το, αν είσαι από κει ή αν πηγαίνεις χρόνια, σίγουρα έχεις ένα αγαπημένο ξωκλήσι ή μια εικόνα στο μυαλό σου για μια τελετή στην παραλία, για το δικό σου «πανηγύρι», όπως το έλεγα κα εγώ, μικρό η μεγάλο· για τα έθιμα και το τι γίνεται σε έναν Καρ

Γράφοντας την ιστορία της αγάπης μου για το νησί και ζώντας αυτό το λαβ στόρυ κάθε Πάσχα και Καλοκαίρι, είχα πλέον αφεθεί και από καιρό ξεχάσει πως θέλω να ερωτευτώ και κάποιον άλλο! Πως ψάχνω γι’ αυτόν τον «συμβατό» που θα καταλαβαίνει κάποια βασικά πράγματα για μένα, όπως ότι την κουβαλώ πάντα μαζί μου τη «Νικαριά μου» και δεν πρέπει ποτέ να τολμήσει να με χωρίσει από κείνη!

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως συνήθως τους πρωτάρηδες τους προειδοποιούμε - εγώ τουλάχιστον! Απλώς η υπερβολική αγάπη μας για το νησί και τις καταστάσεις που εμείς βιώνουμε -όπως τις βιώνουμε λαμβάνοντας υπόψη αυτή την αγάπη- μάλλον περιγράφουν έναν τόπο μαγικό (που φυσικά είναι!) και κάπου εκεί χάνεται η μεταδοτικότητα για τις όποιες περιστάσεις «ασυμβατότητας» μπορεί να βιώσει ένας νεόφερτος!

Σελίδες

ikariastore banner