Αν προέρχεστε, όπως εγώ, από ένα αστικό περιβάλλον και προσπαθείτε να ζήσετε στην Ικαρία, μπορεί να αισθανθείτε σαν να προσπαθείτε να συγχωνεύσετε δύο διαφορετικούς γαλαξίες.

Στην καθημερινή μου ζωή στις Βρυξέλλες αντιμετωπίζω πολλές νέες τάσεις. Εν προκειμένω, θέματα όπως η «επανάχρηση» των μεταχειρισμένων αντικειμένων εξετάζεται σε κάθε δείπνο και σε όλες τις αντίστοιχες εκδηλώσεις, όπου μπορείτε να μάθετε πώς να επισκευάζετε τα παπούτσια σας, το τραπέζι, το πλυντήριο ρούχων, το PC και την τοστιέρα. Έτσι, αυτό ήταν το υπόβαθρό μου, όταν άρχισα να διακοσμώ το μικρό διαμέρισμα που νοίκιασα στο νησί.

Δεν μπορούσα να ξοδέψω πολλά χρήματα και η τυπική «ιντερνετική βόλτα για ψώνια στο ΙΚΕΑ» που διασφαλίζει, ότι θα βρείτε τον εαυτό σας σ' ένα πρακτικό - αλλά όμοιο με χιλιάδες άλλα - διαμέρισμα, δεν ήταν πραγματικά το είδος του ονείρου μου για ένα άνετο σπίτι στην Ικαρία. Γι 'αυτό και αποφάσισα να δοκιμάσω την ιδέα της «επανάχρησης» για το σπίτι μου στην εκεί και άρχισα την αναζήτησή για μεταχειρισμένα έπιπλα, τα οποία θα μπορούσα να μετατρέψω και να τους δώσω μια δεύτερη ζωή.

Όταν κάνετε μια βόλτα κατά μήκος των δρόμων των χωριών στην Ικαρία, ειδικά, όταν κατηφορίσετε τον δρόμο προς τον Άγιο Κήρυκο από τα Θέρμα, θα έχετε την αίσθηση, ότι ένα μεγάλο μέρος του υλικού σας μπορεί να σας περιμένει εκεί. Αλλά όπως δεν έψαχνα για ένα μεταχειρισμένο πλυντήριο ρούχων, ένα παλιό αυτοκίνητο ή ένα σπασμένο σετ τηλεόρασης, το οποίο θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί εκεί - ακόμα και σε μεγάλους αριθμούς και διαφορετικά μεγέθη - έπρεπε να σκάψω βαθύτερα.

Τέλος, βρήκα ένα υπέροχο παλιό τραπέζι -αρκετά μεγάλο για να φιλοξενήσει έξι άτομα- κοντά σ’ ένα σταύλο για αγελάδες. Εκ πρώτης όψεως φαινόταν σάπιο, αλλά μια πιο λεπτομερής εξέταση με έπεισε για την καλή ποιότητα του ξύλου. Με τη βοήθεια μερικών φίλων μου μπόρεσα να προσδιορίσω τον ιδιοκτήτη της αγελάδας και του τραπεζιού. Όταν η επιθυμία μου να αγοράσω το τραπέζι γνωστοποιήθηκε στον ιδιοκτήτη, όχι μόνο την θεώρησε ύποπτη αλλά φρίκαρε κι από πάνω.

Μπορούσα σχεδόν να διαβάσω τις σκέψεις του: «Πώς είναι δυνατόν αυτή η Γερμανίδα να ενδιαφέρεται για ένα τραπέζι που εγώ χρησιμοποιώ για την αγελάδα μου; Μήπως είναι η αιχμή του δόρατος μιας γερμανικής ομάδας που θα έρθει αύριο και θα ζητήσει ένα μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας μου;» Ακόμα κι αν ο μεσολαβητής/μεταφραστής μου προσπαθούσε να πείσει τον άντρα, ότι αυτή ήταν μια ειρηνική προσέγγιση και ήμουν αποφασισμένη να του δώσω μια καλή τιμή για το παλιό τραπέζι του, δεν υπήρχε τρόπος.

Έτσι παράτησα την ιδέα αυτού του τραπεζιού και έβαλα στο μάτι ένα άλλο, που ήταν παρατημένο για αρκετό διάστημα σε μια γωνία του δρόμου στο κέντρο της πόλης, κοντά σε ένα εστιατόριο. Ίδια ερώτηση, ίδια ενόχληση και ένα αυστηρό «Όχι», επειδή - φυσικά – ο ιδιοκτήτης χρειαζόταν απαραίτητα αυτό το τραπέζι.
(Απλώς μια μικρή παρατήρηση: ένα χρόνο αργότερα, αυτό το τραπέζι εξακολουθεί να κείτεται στην ίδια γωνία, το χρώμα του έχει ξεθωριάσει και λείπει ήδη το ένα του πόδι.)

Τέλος βρήκα ένα παλιό καλό τραπέζι κρυμμένο πίσω από κάποια άλλα υλικά, σε ένα ξυλουργείο. Εδώ ήταν μια εύκολη συζήτηση, γιατί μιλούσαμε για μια κανονική αγορά και μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσα να πάρω το τραπέζι στο σπίτι. Δεν έχω ιδέα αν το πλήρωσα ακριβά, επειδή είμαι κακός διαπραγματευτής, αλλά μοιάζει ότι η συμφωνία ικανοποίησε και τις δύο πλευρές. Το τραπέζι πήρε ένα νέο γυαλιστερό χρώμα και φωτίζει τώρα την  κουζίνα μου.

Η ιστορία ήταν λίγο διαφορετική για τις καρέκλες που χρειαζόμουν για το διαμέρισμα. Πάλι έψαχνα στους δρόμους, όπου θα μπορούσα να βρω πολλές σπασμένες πλαστικές ή μεταλλικές καρέκλες, αλλά το είδος που έψαχνα, δεν ήταν διαθέσιμο εδώ. Μετά από λίγο έπεσα απάνω σ 'ένα ζευγάρι όμορφες καρέκλες, που ήταν «παρκαρισμένες» στο ερείπιο ενός παλιού σπιτιού. Μια φορά κι έναν καιρό θα μπορούσαν να ήταν το στολίδι ενός μεγάλου σπιτιού, αλλά τα χρόνια της δόξας τους έχουν περάσει πια. Τα καθίσματα ήταν καλυμμένα με κόκκινο βελούδο, τώρα γεμάτο τρύπες και με χρώμα ξεθωριασμένο. Για μένα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, επειδή αυτές οι καρέκλες είχαν μια ιστορία να πουν και θα ήθελα να την ακούσω λεπτομερώς.

Καθώς δεν μπόρεσα να βρω κανένα ιδιοκτήτη, ανέλαβα το ρίσκο και τις πήρα μαζί μου. Ο ξυλουργός έκανε καλή δουλειά στην ανακαίνιση του ξύλου και στην ανανέωση των υφασμάτων. Μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά η όλη διαδικασία έγινε με έναν πολύ «ικαριώτικο» τρόπο. Συνολικά έπρεπε να περιμένω 1,5 χρόνιο για να δω το αποτέλεσμα. Σε κάθε επίσκεψη στο νησί προσπαθούσα να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο της διαδικασίας, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο. Τη μια φορά έλειπε το χρώμα που ήθελα και έπρεπε να φύγω από το νησί, πριν προλάβω να δω το αποτέλεσμα. Την επόμενη φορά ο ξυλουργός είχε εξαφανιστεί. Ήταν χειμώνας, ο ίδιος δεν ήταν στο νησί και κανείς δεν μπορούσε να μου πει, πότε θα επιστρέψει. Έτσι έχασα άλλους 3 μήνες Την άνοιξη, μας έλειπε το ύφασμα και το κατάστημα στον Εύδηλο είχε δυσκολίες για την παραλαβή από Αθήνα. Έτσι μου έμεινε μια μικρή συνήθεια: όταν ήμουν στο νησί, περνούσα από το ξυλουργείο, ελπίζοντας να βρω την πόρτα ανοιχτή. Έμαθα να κάνω υπομονή και να πηγαίνω με το κύμα ...

Αλλά τελικά κατάφερα να βάλω τις καρέκλες στο σαλόνι μου. Απολαμβάνουν πιά την παρέα των άλλων «επαναχρησιμοποιημένων υλικών» και μερικές φορές τη νύχτα, έχω την αίσθηση ότι ακούω ψιθύρους, γιατί οι καρέκλες, το τραπέζι και η ντουλάπα συζητούν έντονα κάποια ιστορία από τις  προηγούμενες ζωές τους.

Απολαμβάνω την παρέα τους, γιατί είμαι στην ευχάριστη θέση να έχω προσθέσει άλλο ένα κεφάλαιο στην ιστορία τους και γιατί έχω καταφέρει να κάνω την «επανάχρηση» να γίνει πραγματικότητα στο μικρό ικαριώτικο διαμέρισμά μου.

Birgit Urban
urbanb27@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Birgit Urban.