Ύστερα εκείνη πήγε στις φίλες της. Κι εκείνος σε μια ντίσκο στον Αρμενιστή.  Τους είδαμε όλοι καθώς γυρνούσαν αγκαλιά από το λιμάνι. Ήτανε μια όμορφη ανοιξιάτικη νύχτα. Παραμονές του Πάσχα. Δε θυμούνται ποια από τις Μεγάλες μέρες. Θυμούνται μόνο που έφυγαν αγκαλιά. Και γελούσαν κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Αυτός θα πήγαινε φαντάρος κι εκείνη θα σπούδαζε, λέει. Κι έπειτα θα συναντιόνταν ξανά, καλύτερα καλοκαίρι. Σε πέντε ή σε δέκα καλοκαίρια, δεν κανόνισαν ακριβώς. Μέχρι τότε χώρια. Ελεύθεροι.

Ύστερα εκείνη -μόλις συνειδητοποίησε τι έγινε- έκλαψε για λίγες μέρες. Συνεχόμενες. Όσα και τα χρόνια που ήταν μαζί. Την παρηγορούσα τότε. Απ’ το πρωί ως το βράδυ. Έπειτα στέρεψε και πήρε το δρόμο της

Εκείνος δεν έκλαψε τότε. Πήγε στη ντίσκο και γλέντησε ως το πρωί. Ούτε αργότερα, βέβαια. Ένα βράδυ μόνο, που είχε μεθύσει -πού του ‘ρθε;- θα ‘ταν κάνα δυο χρόνια από κείνη τη νύχτα, έβγαλε από το πορτοφόλι του τη φωτογραφία της και την έδειξε σ’ έναν άγνωστο που καθόταν δίπλα του στο πανηγύρι. Του είπε πως ήταν η αρραβωνιαστικιά του. Θα παντρεύονταν, του ‘πε, μετά από μερικά χρόνια στο νησί. Ήτανε κανονισμένο. Καλοκαίρι θα γινόταν ο γάμος. 

Τη βρήκε ο άγνωστος αλαφιασμένος την επόμενη μέρα.
-Είσαι αρραβωνιασμένη; Μίλα!
Εκείνη αγκάλιασε τον άγνωστο και του ΄πε πως μόνο εκείνον αγαπά. Ένας μεθυσμένος ήτανε. Πώς έκανε έτσι; Κάπου θα βρήκε τη φωτογραφία, τρέχα-γύρευε...

Τι καμώματα είναι αυτά; σκέφτηκε. Αυτά είναι για μικρά παιδιά.

Έτσι. Έρωτας για μικρά παιδιά.

Δέσποινα Σιμάκη
desikaria@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δέσποινας Σιμάκη.