Άντε πάλι τα ιδία με αυτό το μονοπάτι. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, δεν το περπατώ ποτέ μονή μου το βράδυ για να βγω στην πέρα γειτονιά η στον αμαξωτό. Σ' εκείνο ειδικά το σημείο που είναι το ρέμα, είναι που φοβάμαι περισσότερο. Κάθε φορά ζωντανεύουν στο μυαλό μου οι ιστορίες εκείνες με τις Καλομοίρες που το είχαν κάνει κέντρο διερχομένων…

Θυμάμαι εκείνη  την ιστορία που την συνάντησε λέει ο πάππους στο μονοπάτι αυτό ακριβώς στο ρέμα . Είχε ένα μωρό στην αγκαλιά, ήταν μαυροφορεμένη και αμίλητη. Του έδωσε να σηκώσει το μωρό  και όσο ανηφόριζαν το μωρό βάραινε και βάραινε, μέχρι που κάποια στιγμή του το άρπαξε απ’ τα χεριά και χωρίς να πει κουβέντα εξαφανίστηκε

Όποτε έλεγε αυτές τις ιστορίες, τον κοίταζα αποσβολωμένη και οργίαζε η φαντασία μου για το πώς μπορεί να έμοιαζαν, για το ποσό τρομακτικές ήταν, για το  από πού προέρχονταν κτλ.

Είναι σαν να ξυπνάει  αυτό το ίδιο παιδί  μέσα μου και παρόλο που στην πραγματικότητα δεν πιστεύω στην ύπαρξη των Καλομοίρων, κάθε φορά που είναι να περάσω από εκεί τρέμω να μην τις συναντήσω .

Είμαι σίγουρη πως ο κάθε Ικαριωτης παππούς έχει πει και μια αντίστοιχη ιστορία για τις Καλομοίρες που συνάντησε σε κάποιο μονοπάτι του νησιού.

Πάντως. Ειλικρινά. είμαι ευγνώμων που τις έλεγαν «Καλομοίρες» και όχι «Κακόμοιρες» … γιατί εάν τις έλεγαν «Κακόμοιρες», θα είχα «τραυματιστεί» πολύ περισσότερο  και δεν  θα περνούσα από εκεί ούτε την ημέρα !!

Κική Τσαντίρη
t_kyriaki@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Κικής Τσαντίρη.