Το «επετειακό» ρεπορτάζ – 1ο θέμα μας για τα 2 χρόνια από την καταστροφή του 2010 είναι εκτενές και δείχνει ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το αντίστοιχο περσινό.

Θα μπορούσαμε λοιπόν, η σκέψη της ημέρας να είναι ίδια με την περσινή! Να μην αλλάξουμε ούτε κεραία! Μα ούτε κεραία;;;;

Δεν αλλάζει ο χρόνος σε αυτόν τον τόπο, σε αυτήν την χώρα. Και αν αλλάζει, μοιάζει να πηγαίνει προς τα πίσω!

Δεν χρειάζεται να πούμε ούτε λέξη παραπάνω για την ανάλγητη Πολιτεία. Τα λέμε όλα στο ρεπορτάζ μας. Στη νοτιοδυτική Ικαρία οι υποδομές είναι χάλια ακόμα και στα βασικά, για τα οποία η Πολιτεία θα φέρει ακεραια την ευθύνη αν κάτι συμβεί ξανά.

Οι παρακάτω λοιπόν σκέψεις δεν έχουν να κάνουν με την καταστροφή. Αλλά είναι με αφορμή την καταστροφή ή τα όποια υπόλοιπα εμπόδια που έλαχε να μας κάτσουν... σε περίοδο κρίσης.

Δεν μας ταιριάζουν οι γκρίνιες αλλά  η ανάδειξη των γεγονότων και η λογική επεξεργασία τους με τον δικό μας τρόπο. Και αφού λοιπόν το πρώτο έγινε (με το σημερινό μας 1ο θέμα), πάμε για το δεύτερο:

Πότε θα καταλάβουμε ότι το κράτος, έτσι όπως το ξέραμε τουλάχιστον, δεν υπάρχει; Ότι μας τελείωσε; Και μάλιστα βάλαμε και οι ίδιοι τα χεράκια μας και το πνίξαμε; Είτε με την ψήφο μας, είτε με το πάρε δώσε με την Πολιτεία, είτε και οι ίδιοι από θέσεις κρατικών λειτουργών…; Ούτε και για τους Προγόνους μας υπήρξε κράτος πρόνοιας. Όμως φρόντισαν να καλύψουν το κενό ή και – σε εθνικό επίπεδο- να το χτίσουν από το μηδέν με αγώνες, προσπάθεια και προκοπή.

Πότε θα επαναεφεύρουμε τον εαυτό μας; Πότε θα ξανα-ανακαλύψουμε τη σημασία της προσφοράς χωρίς να αρκούμαστε στις μουσειακές αναφορές στον τρόπο που οι Πρόγονοι μας αντιλαμβάνονταν την σχέση τους με την «κοινότητα»; Εμείς, ήρθε η ώρα να χτίσουμε από το μηδέν ή όχι ακόμα; Οι συλλογικότητες πρέπει να γεννούν διαρκώς νέα πράγματα… Ο επανακαθορισμός της έννοιας-διάστασης του Ικαριώτη στο σήμερα, είναι κάτι που εκκρεμεί.

Συγκεκριμένα: Τι κάνουμε με το περιβάλλον; Συνεχίζουμε πρακτικές του χτες; Κάνουμε τα στραβά μάτια σε συντεχνίες; Ψηφοθηρούμε σιωπώντας και καλύπτοντας; Συνεχίζουμε τα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε; Τι κάνουμε με τις προσωπικές μας ευθύνες; Μας φταίνε ακόμα –μόνο- οι άλλοι; Μπορούμε να συνεργαστούμε, να συνεννοηθούμε, να σχεδιάσουμε και να δράσουμε με κάποιον που ανήκει σε άλλο «στρατόπεδο»; Είναι το καλό του τόπου μας η νούμερο ένα προτεραιότητα μας ή το υπερβαίνουν άλλες επιδιώξεις;

Αυτή η χώρα, άμα δεν αλλάξει νοοτροπίες και δεν πραγματοποιήσει μια καλπάζουσα φυγή προς τα εμπρός, θα τελειώσει εδώ. Δεν το βλέπουμε;

Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Οι φωτεινές, οι δραστήριες. Που εδώ και δυόμιση χρόνια έχουν γεμίσει τις σελίδες αυτού του περιοδικού που γράφει συνεχώς για τις όμορφες πρωτοβουλίες που λαμβάνουν χώρο στο νησί μας.

Και όσο θα βλέπουμε πως η κρίση σε αυτή τη χώρα ευνοεί την οπισθοδρόμηση, τις μουσειακές τιμές, τα μεγάλα ετοιματζίδικα λόγια, και το προγολάγνο ταρατατζούμ, τόσο εμείς -ακόμα και κόντρα στο ρεύμα- θα ψάχνουμε γύρω μας, μέσα και ανάμεσα μας, το υλικό εκείνο που πάνω στο φόντο της όποιας καταστροφής, θα βάλει φωτιά στις βεβαιότητες του χτες, θα ξεράσει τα κλισέ, θα αλλάξει τον ορίζοντα, θα νοηματοδοτήσει τα πάντα από την αρχή και θα πετάξει, με τα δικά του σύγχρονα αληθινά φτερά… στο Αύριο!

ikariamag.gr|η Ικαρία… αλλιώς!