Να ξυπνάμε στη μία χωρίς βία και ας είχες υποσχεθεί ότι φέτος θα σηκώνεσαι νωρίς. Να ξυπνάμε μαζί ή και χώρια. Να μου λες αργήσαμε. Να φορτώνεις πετσέτες, αντηλιακό και τσιγάρα και βιβλία σε μια ψάθινη τσάντα. Να φοράς το μαγιό. Κάνει ζεστή, μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει από το λαιμό σου. Μαζεύεις τα μαλλιά. Τα αυτιά μας γεμίζουν από τον εκκωφαντικό ήχο των τζιτζικιών που ζουν τις τελευταίες τους στιγμές. Σταφύλια από την κληματαριά της αυλής. Πάμε, θα πεις. Από τον αμαξωτό ή από κάτι μονοπάτια μέσα απ’ τα στάχια. Συναντάμε φίλους, γνώριμες φάτσες, συμμάχους με βλέμματα που κρύβουν μια κοινή αίσθηση συνομωσίας. Μιας ατιμίας. Μετράμε τα καλοκαιριά της ζωής μας ο ένας στα ματιά του αλλού. Στο Βότσο, στο Κυπαρίσσι, στις Αλυκές. Από το καφενείο παγωμένοι καφέδες και ομελέτα σαν αυτή που πήραν οι διπλά.

Οι φακίδες του προσώπου σου εντοπιστήκαν ξανά από το μεσημεριανό λίλιρο. Νευριάζεις. Μου βάζεις αντηλιακό. Δεν μου αρέσει το αντί το καλοκαίρι, τραβιέμαι. Τον χρειάζομαι τον ήλιο. Να με σταυρώσει, να με εξαγνίσει και μετά με μια βουτιά να καθαρίσει τα ζόρια του χειμώνα. Να κλείσει τραύματα. Κάνει καλό λένε το αλάτι στη πληγή. Να δεις πως το είπε ο άλλος στη δουλεία: Να κάνω reboot το router. Ναι, και αυτό. Η διαδικασία επανεκκίνησης έχει ήδη ξεκινήσει.

Κάηκα! Καλά να πάθεις δεν ακούς. Κοιτώ τη θάλασσα, εσύ κάτι διαβάζεις από εκείνο το βιβλίο με τα κυματιστά φύλλα ποτισμένα στ’ αλάτι. Τα παιδιά βουτούν από τον βράχο, πάω κι εγώ. Η παιδική ηλικία εδώ, δε σε εγκαταλείπει ποτέ. Μια παγωμένη μπύρα πιο μετά και γέλια με τους άλλους. Το βραδύ έχει πανηγύρι, να πάμε νωρίς να βρούμε κάνα τραπέζι. Θα τα πούμε μετά. Ο ήλιος πέφτει, ένας απογευματινός ύπνος σε μια πεζούλα, θα σε ξυπνήσω εγώ, μυρίζει φιδάκι, έχει άπνοια, ένα φεγγάρι λαμπίριζε στη θάλασσα. Στο πανηγύρι γελούσες, πίναμε κρασί, σε φλέρταρα, σου ζήτησα να χορέψουμε μαζί την Τρελή. Ξημερώνει...

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.