Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;

Μεγάλη Παρασκευή, όπως κάθε χρόνο, στο νεκροταφείο του Kαραβοστάμου για τη δίκη μας μέρα των νεκρών. Μόνο που φέτος όλα είναι διαφορετικά, πολλές απώλειες για το χωριό, κάποιος άλλαξε τη σειρά, κάποιο λάθος έγινε. Γλυκύτατο μου τέκνο, ο πόνος λένε της μάνας ειναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Ίσως μαθαίνει μόνο να ζει με το μαχαίρι στην καρδιά, σε κάθε αναπνοή, σε κάθε ύπνο, σε κάθε ξύπνημα είναι εκεί και δε φεύγει.

Δεν ξέρω αν φταίει που μεγαλώνω και φοβάμαι έτσι το θάνατο. Το θάνατο των άλλων. Είμαστε όλοι εδώ φέτος; Γιατί η παρέα μου, η χρονιά μου, η σοδειά μου, να μην είναι σε γάμο σήμερα σκέφτηκα τις προάλλες; Μια τόσο ζέστη μέρα γιατί να βρεθούμε εδώ; Ο απολογισμός μας είναι μεγάλος. Και ναι, ποιος σκοτίστηκε αν τον χαιρέτησα φέτος, το ξέρω.

Πονάω όμως και για τη δίκη μου ψυχή. Που καποιες στιγμές δεν έχει το θάρρος να ξεστομίσει μια αγκαλιά, με τα χέρια, με τα λόγια, με τα μάτια. Η καρδιά μου πιάνεται μέσα στον κόμπο στο στήθος, σα μπερδεμένη αλυσίδα, και δεν αφήνει καμία ανθρώπινη αντίδραση να διακόψει το ρομπότ, που έχει πάρει τον έλεγχο μου.

Δεν ξέρω ποιοι θα λείπουν του χρόνου ρε σεις αλλά είμαι άνθρωπος κι εγώ και θέλω να μπορώ να φέρομαι σαν τέτοιος. Βαρέθηκα να ακούω να μη χαριζόμαστε στα παιδιά μας για να δυναμώσουν. Να λέμε αυτό που νιώθουμε, ανθρώπινα.

Χαίρομαι που σε βλέπω, σε αγαπάω, δεν ξεχνώ ποτέ τα κόκκινα μαγουλακια σου όταν ανεβήκαμε εκείνη την μάντρα, το χαμόγελο σου φωτίζει τον κόσμο, σου σφίγγω το χέρι, λυπάμαι πολύ.

Γνωριζόμαστε όλοι εδώ στον τόπο αυτό πολλά χρόνια για να είμαστε απάνθρωποι.

Μια γλυκιά άνοιξη γεμάτη απουσίες μικρών και μεγάλων φίλων, μας γδύνει κι από την τελευταία κλωστή αθωότητας.

Αγαπάτε αλλήλους, είμαστε όλοι τόσο απελπιστικά μικροί.

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλης.