Το Πάσχα δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου γιορτή. Είχα μια απέχθεια για το κρέας από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου.

Η ιδέα βέβαια ότι το σχολείο σταματάει, θα δω τους καλοκαιρινούς μου φίλους και θα είναι Άνοιξη με χαμομήλια και παπαρούνες παντού και με τη θάλασσα δίπλα έφτανε για να περιμένω το Πάσχα με ανυπομονησία. Ακόμα κι αν δεν έκανα μπάνιο, ακόμα κι αν η θάλασσα είχε άλλο χρώμα από την καλοκαιρινή -ήταν μια άλλη θάλασσα αυτή, πιο μεγάλη και πιο μοναχική- και μόνο να τη φανταζόμουν, η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα.

Το Πάσχα στην οικογένειά μου, όπως και στις περισσότερες ελληνικές οικογένειες, στρεφόταν γύρω από το κρέας. Το αρνί, το ολόκληρο αρνί, κρεμιόταν στο σπίτι ανάποδα και έσταζε το αίμα πότε σ' ένα μεταλλικό δισκάκι, πότε κάτω στο πάτωμα. Και έπειτα ήταν και όλα τα άλλα που έδιναν στο πασχαλινό σπίτι τις μυρωδιές τους: τα έντερα, τα κοκορέτσια, οι μαγειρίτσες.

Δυο μέρες κρεμιόταν το αρνί στο σπίτι, δυο μέρες μύριζε θάνατος και μού ‘φευγε κάθε όρεξη για την Άνοιξη και για τη θάλασσα και για τις παπαρούνες και για τα χαμομήλια. Και κάθε χρόνο ευχόμουν να ξεκινήσει να βρέχει, να ακυρωθεί το Πάσχα, να φύγουμε να πάμε στην Αθήνα, να μην προλάβουμε να πάρουμε το αρνί, να το λυπηθεί ο χασάπης και να το αφήσει να ζήσει.

Το Πάσχα στην Ικαρία δε θα δεις εκατοντάδες αρνιά να σουβλίζονται στις πλατείες και δε θα σε πιάσει η τσίκνα από τα δυο χιλιόμετρα. Σε αρκετά χωριά ακόμα γίνεται το μνημόσυνο. Έθιμο παλιό που μαζεύονται οι κάτοικοι του χωριού αλλά και όποιος άλλος θέλει και τρώνε όλοι μαζί στη μνήμη των νεκρών τους. Όλοι έχουν θέση στο τραπέζι, κι αυτοί που έχουν κι αυτοί που δεν έχουν και μόνο όποιος μπορεί προσφέρει.

Τέσσερα χρόνια πάνε από τότε που πήγα στο πρώτο μου μνημόσυνο την Κυριακή του Πάσχα. Χαίρομαι που με φώναξαν οι αγαπημένοι μου φίλοι -είναι αυτοί που αναβίωσαν το έθιμο στο Φραντάτο- να δω και εγώ το Mνημόσυνο, να χαρώ και εγώ μαζί τους, να φάμε και να πιούμε όλοι μαζί, Iκαριώτες και ξένοι, Έλληνες και αλλοδαποί. Και κανείς δε μ’ αναγκάζει να φάω κρέας, το βλέπουν μέσα στα μάτια μου πως δεν μπορώ.

Μόνο έτσι μπορώ να το χαρώ το Πάσχα. Στο μνημόσυνο της αλληλεγγύης και της προσφοράς, με το ποτήρι το κρασί να μην αδειάζει ποτέ.

Μαρίνα Λαγού
marina.lagou@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μαρίνας Λαγού.